Kalverstraat

Het is druk in de stad. Drukker dan anders. En dat nog wel op een gewone dinsdagmiddag. Goed, het is december, maar zooooo druk. Vooral het gehalte jonge vrouwen met kinderwagens verbaast me behoorlijk. De wieltjes rollen over de tegels. Ingangen worden vesperd door wagens die elkaar moeten kruisen en meerdere malen veroorzaakt de confrontatie tussen twee karren een tijdelijke opstopping van de mensenmassa die zich door de winkelstraat verplaatst. De kinderwagens worden steeds breder, de winkelstraten steeds drukker, dat is niet handig.
Maar hoe kan het nou dat er zoveel vrouwen door de stad lopen op een gewone dinsdagmiddag, een dag waarop we eigenlijk allemaal aan het werk zijn. Is dinsdag een geliefde part-time dag of werken al deze moeders nauwelijks of niet?
Ik zal je eerlijk bekennen dat mijn geweten wel eens knaagt: moet ik mijn kind niet zelf opvoeden in plaats van die dames van de creche? Is het niet veel beter voor een kind om de moeder om zich heen te hebben? Een typisch Hollandse gedachte want in Italië, Frankrijk en Zweden (en nog veel meer Europese landen) is het algemeengoed dat je je kinderen naar de creche brengt. Sterker nog, daar heeft men een tegenovergestelde overtuiging: de creche is goed voor kinderen, daar leren ze sociale gedragsregels en bovendien worden ze daar opgevoed door vrouwen die daarvoor zijn opgeleid, veel beter toch? Ze hebben daar vriendjes, veel speelgoed, regelmaat en spelen buiten.
Als ik al die karren zo tegen elkaar op zie botsen en op speen sabbelende kinderen in de wagens apathisch voor zich uit zie staren, ben ik bijna geneigd de overtuiging van de Fransen, Zweden en Italianen te delen. Goedpraten?

Moe

Moe. Gespannen. Uit mijn humeur. Gevoelloos, alleen maar in mijn hoofd. Oplossing: massage.
Maandag na een lange dag werken, in de file, in de keuken, eten, aan de tafel, naast mijn Dint. Op de fiets, in de regen, over straat. Ik heb een afspraak met een masseur aan de andere kant van de stad (om het makkelijk te maken).
Gelukkig mogen alle natte kleren snel uit. Na zo'n vijf minuten de eerste massageprikkels te hebben gevoeld, begint een 'gesprek'.
"Waar woon je, wat doe je, heb je een kindje? Echt waar? Jee, daar zijn wij echt nog niet klaar voor".
Ze was 29 jaar.
"Ik wil nog veel te veel dingen doen die dan niet meer kunnen."
Ik voel me gehandicapt.
"Wat dan allemaal?"
"Reizen, wij gaan elk jaar drie keer op vakantie."
"Oh, leuk. Waar ben je als laatst geweest?"
"Een week naar India om mijn huwelijksjurk te kopen, een knalgroene met allemaal blauwe kralen, heel mooi."
Ai.
"Werk je ook naast het moeder zijn?"
"Ja."
"Hoeveel?"
"Vier dagen per week."
"Jee, dat is veel, wel druk of niet?"
"Ja."
"En je vriend dan, werkt die ook?"
"Bijna, hij solliciteert. Maar is wel ambitieus dus wil graag werken."
"Dat is ook onhandig, liever een vriend die niet zo hoeft te werken, toch?"
Terwijl ik als een soort deeg wordt gekneed, vraag ik mij af wat zij zich voorstelt bij kinderen krijgen. In ieder geval gaat ze dan dus niet meer op vakantie, of minder dan drie keer per jaar. Misschien moet ik een boekje schrijven over hoe young professionals (die vaak niet meer dan 25 vakantiedagen hebben) met kinderen op vakantie kunnen. Wisten jullie dat de Canarische Eilanden helemaal zo gek niet zijn?

Getalenteerde moeder

Bij deze meld ik me ook aan bij de generatie jong talent. Ik ben ambitieus, heb een leuke baan, een groot netwerk, woon in Amsterdam, eet in hippe restaurants, bel op de fiets en ben moeder. Moeder…?Ja, moeder.
Op mijn 24ste, een fase in je leven waarin je tegenwoordig écht denkt dat je alles zelf bepaalt, bepaalde het lot dat ik zwanger werd. Ik hoefde er niet over na te denken, ik hoefde er geen beslissing over te nemen en ik hoefde niet heel hard mijn best te doen ‘to make it happen’. Een keer niét zelf mogen kiezen, wat een rust. Mijn buik groeide vanzelf en het kind kwam vanzelf (nou ja, niet helemaal).
Het aantal vragen dat ik over ‘mijn situatie’ krijg, is immens. Vriendinnen en vriendinnen van vriendinnen vragen mij de oren van het lijf over ‘hoe ik dat nou doe’. Als je op je 24ste zwanger wordt, zijn er duidelijk een aantal fasen te onderscheiden waarin je drie keer per dag dezelfde vraag krijgt:Van de 3de tot 8de maand van je zwangerschap is het overduidelijk wat iedereen wil weten: “Was het gepland?” met daarin een impliciete overtuiging dat het antwoord vast “nee” is. Klopt. Omdat je echter op een gegeven moment stompzinnig wordt van de vraag of het gepland was, evolueert het antwoord naarmate de maanden verstrijken. In het begin draai je er een beetje omheen. Omdat dit alleen maar meer vragen als gevolg heeft, wordt het antwoord toch maar doodgewoon: “Nee, het was niet gepland”. Gezien het feit dat die Nee gaat irriteren omdat het impliceert dat de zwangerschap niet gewenst is (dit is namelijk waar de meeste mensen dan van uitgaan) verandert het antwoord via: “Ik heb altijd al jong moeder willen worden”, naar: “Zulke dingen kun je niet plannen”. Dit laatste antwoord riep nogal eens wat verbaasde blikken op: daar zijn tegenwoordig toch allerlei handige apparaten voor? Er is zelfs een mobiele telefoon waarmee vrouwen die zwanger willen raken hun menstruele cyclus kunnen volgen en gewaarschuwd worden wanneer het meest vruchtbare moment van de cyclus bereikt is (helaas dames, nog niet te koop in Nederland).
Zo vlak na de bevalling is de vraag "Deed het pijn?" erg populair, en zo’n twee maanden na de bevalling komt het thema seks steeds vaker voor in de vragen: Heb je alweer seks? Doet het pijn? Vaak gevolgd door een angstig en vies gezicht. En nu wachten jullie op het antwoord :-).
Is mijn generatie bang om kinderen te krijgen? Bang om zich te committeren? Bang om niet genoeg tijd meer voor zichzelf te hebben? Bang voor de bevalling? Bang dat hun eigen ontwikkeling stil zal staan? ….. toch, het is eng, maar ook mooier dan een droom.