Thursday, February 22, 2007

New York

Morgenochtend brengen we Dint naar mijn ouders: Niels en ik gaan een week naar New York. Au. Au? New York en au? Ja, au.
In een impuls hebben we geboekt. We wilden heel graag naar deze ongelooflijke stad en twee vrienden van ons wonen daar nu, 1 + 1 = 2. Inderdaad 2, en geen 3. Dint gaat de komende week in de nacht wakker worden en huilend mama roepen. Au. Mijn vader en moeder gaan de komende week zo goed voor haar zorgen dat Dint opeens denkt: "Ik vind het wel best hier". Au. Dit gevoel is nieuw. Het is niet zozeer mijn gemis (ook wel) maar vooral het idee dat zij mij mist.

Een week naar New York. Wauw! Een week samen, geen luier in de tas (of balen dat je hem bent vergeten), geen buggy voor je uit duwend, geen flesje drinken lekkend in je tas, geen eindeloze tassen meezeulen omdat Dint zo enorm gek is op knuffelbeesten. Wauw! Niet om 18 uur maar om 21 uur eten, uit eten. En daarna nog heel lang dolen door de stad, moe maar dat is niet erg want niemand hoeft naar bed.
Een week even géén moeder. Au.
Een week met mijn lief. Wauw.
Mijzelf overgeven aan de Wauw, en het accepteren van de Au.

wordt vervolgd.....

Tuesday, February 13, 2007

TV

Soms herken je je in televisieprogramma's waarin je je liever niet herkent. Sinds ik moeder ben, is het aantal programma's waar ik me in kan herkennen, toegenomen. Helaas.
Zo zag ik gisteravond een stukje van EHBO: eerste hulp bij opvoeden. Een Engels gezin ervaarde ernstige problemen in het opvoeden van hun kinderen. Het huis was een regelrechte chaos, de tuin was bezaaid met troep. Naast het huis waren ook de kinderen en de ouders volledig stuctuurloos. De kinderen sloegen en schopte erop los, wilden niet naar bed, niet eten, niets. De ouders kibbelden over hoe ze hun monsters aan moesten pakken. Herkenbaar? Nou, laat ik het zo zeggen: ik begrijp waarom het programma zo goed wordt bekeken.
Naast de opvoedkundige programma's, wordt de reden van het aantal huis en tuin programma's op TV mij steeds helderder. Want hoe maak je een tuin kindvriendelijk zonder dat hij zijn charme verliest? Wat doe je met al dat speelgoed als de kinderen naar bed zijn? En hoe zorg je ervoor dat iedereen zijn plekje heeft in het huis?
Een programma waar ik een aantal weken geleden geboeid naar heb zitten kijken, is Beter in Bed. Het seksleven van een Engels echtpaar was sinds de geboorte van hun eerste kindje drastisch afgenomen. En dat terwijl het daarvoor zo geweldig was geweest. Zij had geen zin meer, was moe. Hij durfde haar niet meer aan te raken, was bang. Ik was perplex te zien hoe zij hun seksleven open en bloot op tafel legden, zonder enige gene. Het was bijna ontroerend.
Waar ik me sinds ik een kind heb echter steeds minder goed in herken, is het feit dat zoveel mensen het wel en wee van hun gezinsleven met miljoenen kijkers willen delen. Wat beweegt het engelse echtpaar hun seksleven op TV met behulp van therapeuten te stimuleren? Waarom moet er een camera in het huis zijn als de kinderen door de opvoedpolitie eindelijk eens aan structuur worden blootgelegd? Werkt de camera zelf stimulerend? persoonlijk vind ik het al genant als Dint eten op de grond gooit terwijl we bezoek hebben. En daarbij stopt Dint automatisch met eten als ik een camera op haar richt. Veel te interessant. Ik vraag me ook af hoe het is om te vrijen als je weet dat er infraroodbeelden van gemaakt worden. Veel te interessant.
Mijn wereld is juist kleiner geworden sinds ik moeder ben. Niet in de zin van ervaring, wel in de zin van exposure. Geen creativiteit voor de tuin? Dint onrustig en toe aan structuur? s' Avonds geen tijd voor passie? Geef mij maar een huisje op de prairie, zonder TV alsjeblieft.