Zien

Mensen hebben verschillende perspectieven van waaruit men dingen en gebeurtenissen ziet en ervaart. Dit perspectief bepaalt in grote mate de ideeën, gevoelens en reacties die gebeurtenissen en verschijnselen oproepen bij de persoon. De baas kijkt anders naar zijn werknemers dan de werknemers naar hun baas. Een stadsmens reageert anders op schapen die op straat lopen dan iemand die in een dorpje in Bulgarije woont.

Momenteel begint Dint te praten. Het begon met appel, toen mama en papa, auto, nee, au en buiten. Ze leert hetgeen zij ziet met mij te delen. Haar enthousiasme hiervoor neemt vooral toe als we door de weilanden fietsen en heel veel schapen en koeien zien. 'Sapie. Meehhee, Paadje, hiihihi, Koe, Kooeeee. Whoe whoe (hond)'.
Het feit dat wij woorden geven aan hetgeen wij zien, zorgt ervoor dat wij heel veel dingen niet meer zien. Woorden maken het mogelijk dat wij de wereld die wij zien kunnen beschrijven maar tegelijkertijd vernauwen ze ons kader. Ze bepalen wat wij zien. We zien een boom, bladeren, stam en het schors, maar is dat alles wat er is?
De woorden die Dint momenteel leert, bepalen haar kader dat zij met mij kan delen. En dat is een ander kader dan ikzelf heb. Soms zegt ze sapie of paadje als er geen schaap of paard in de buurt is. `Waar is schapie dan? Nee er is geen schapie.` Maar daar ben ik mooi op teruggekomen. Laatst zei ze paadje, ik zoeken en kijken: op de schoorsteen van het huis waar we waren, stond een kaars in de vorm van een paardenhoofd. In de auto zei ze laatst muis. Ik zoeken, zoeken, en jawel. De bekleding van het autostoeltje waar ze op zat had een motief van poezen en muizen.

Haar woorden leren mij dingen op een andere manier te bekijken. Door haar woorden, zie ik meer. Het zijn de basale dingen die ze met mij deelt (dieren etc.) en het zijn juist die basale dingen die ik soms niet meer echt zie. Paarden die in de verte in de duinen galopperen, een hond die poept op het fietspad, de hoeveelheid vogels die dagelijks over ons heenvliegen en het verbazingwekkende aantal vliegtuigen. En dat alle straten vol staan met auto's, er soms fietsen liggen op hele vreemde plekken. En dat stokbrood echt iets heel anders is dan een boterham.

Ochtendritueel

Een van de dingen die desastreus veranderen als je een kind krijgt en een baan hebt, zijn de ochtenden. Tenminste, voor mij. In mijn studententijd stond ik een half uur voordat ik weg moest op (9.00 uur), douchte snel met het nieuws op de achtergrond en stapte met boterham op de fiets. Criterium van de ochtend was: niet te vroeg opstaan.
Nu niet meer.
Onze wekker gaat om 6.30. Niels staat dan meestal het eerst naast het bed en zet de pap op. Het nieuwe criterium is: niet te laat opstaan want dan hebben we haast. Het liefst begin ik de ochtend met een kletsende Dint op de bank. Voor haar maakt het niet uit of het morgen, middag of avond is, haast bestaat nog niet in haar beleving. Sterker nog, de ochtend is misschien wel het meest relaxed want dan ben je lekker uitgerust. Ze kan wel een half uur met melkfles in de hand de vogeltjes nadoen. “Koekoek, krrrrr, oehoeh. Ogel”.
7.15: Pap klaar, Iedereen aangekleed en tafel gedekt.
En dan hangt het van Dint af hoe laat we weggaan…. Zodra we willen dat ze de pap snel op eet, kunnen we wel vergeten dat ze überhaupt iets eet. Dint regisseert de ochtend en ik vind het heerlijk.