Gewicht

De eerste maanden na de bevalling staan voor een groot deel in het teken van gewicht: groeit de baby goed en niet te vergeten, slink ikzelf goed. Als het aan het consultatiebureau ligt, staat alles in het teken van het eerste gewicht, het tweede 'komt vanzelf' (right).
Als een baby nog geen uur op de wereld is, wordt deze gewogen. Weegt deze boven de 2500 gr, dan is er normalitair niet zoveel aan de hand. Louk woog 3920 gr, niets aan de hand. Maar dan begint het. Groeit de baby wel goed? Drinkt hij/zij wel 20 minuten aan iedere borst (ik geloof dat ik dat zelf niet eens vol zou houden, 40 minuten achter elkaar melk drinken!), zit het gewicht wel op de juiste lijn van de curve? Het lijkt wel een obsessie die meerdere moeders onzeker maakt en ik ken zelfs meerdere verhalen waarbij de moeder met borstvoeding is gestopt omdat ze niet kon zien hoeveel de baby nou werkelijk dronk en dus te onzeker werd over de groei van haar kind. Een melkmeter achter op het hoofd van een baby: gat in de markt.
Bij Dint, die toch wat minder snel groeide dan Louk, werd ik gek van de onzekerheid. Gedurende enige tijd ging ik ongeveer wekelijks naar het 'weeguurtje' van het consultatiebureau, en kreeg dus ook wekelijks weer te horen dat Dint niet zo heel snel groeide, en aan de onderkant van het gemiddelde zat wat betreft gewicht en lengte. Ze schreven dan in het groeiboekje (zo heet het boekje dat je van het consultatiebureau krijgt en bij iedere controle weer tevoorschijn komt) een eetschema op waar ik me bij Dint aan moest houden. Het probleem zit hem echter in het feit dat Dint het op moet eten, niet ik. Al die voorschirften die ik kreeg en die bij Dint niet haalbaar leken, hebben het eetpatroon van Dint en mijn houding ten opzichte van haar eetgedrag bepaald geen goed gedaan.
Bij Louk heb ik me dan ook voorgenomen dit weeguurtje niet meer te bezoeken en het bevalt me prima. Maar hoewel Louk lekker groot en dik is, zou ik liegen als ik zeg dat ik de onzekerheid over groei nog niet bij hem heb gevoeld. Als hij een dag minder eet (en die dagen zijn er nou eenmaal) voel ik de onzekerheid opkomen en de neiging hem vaker dan nodig de borst te leggen. Ik baal dat hij nog niet doorslaapt omdat hij zo'n honger heeft s'nachts, maar stiekem vind ik het een heerlijk idee dat hij zoveel melk nodig heeft, want dan groeit hij tenminste goed.

Steeds neem ik me voor vertrouwen te hebben in zijn eigen behoefte: hij heeft de 9 maanden in de buik ook prima gedaan, hij zal nu ook wel weten hoeveel hij nodig heeft. En hoewel ik veel van Dint heb geleerd hierin, en geleerd heb het consultatiebureau met een eetlepel zout te nemen, blijft het toch moeilijk volledig te vertrouwen op een baby van 8 weken. Maar ook ik groei hierin.

Leeftijd

De leeftijd verschuift. Waar de statistieken zeggen dat de gemiddelde leeftijd waarop een hoogopgeleide vrouw zwanger wordt 34,5 is, denken meerdere vriendinnen van mij al serieus na over kinderen, een enkeling heeft de wens al groen licht gegeven. En diegene die er nog niet serieus over nadenken, realiseren zich wel dat ze bijna 30 zijn en wat de gevolgen zullen zijn als ze nog heel lang wachten met het krijgen van kinderen.
Via mijn vriendinnen maak ik kennis met een fase die nog helemaal niet zo makkelijk is. Een fase die Niels en ik door het plotselinge geluk hebben overgeslagen: Hoe beslis je dat je klaar bent voor kinderen? Wat wil je nog doen voordat je aan kinderen begint? Vragen als: wil ik niet nog een grote reis maken, met of zonder mijn vriend? Ben ik ver genoeg in mijn carierre? Kunnen we het financieel wel aan? We zullen moeten verhuizen.... waar moeten we wonen? komen allemaal aan de orde. Maar hoe kun je antwoord geven op die vragen? Al helemaal als je niet weet wat het krijgen van kinderen inhoudt? Wat er dan met je gebeurt?
Mijn ervaring is dat de antwoorden op deze vragen pas ontstaan op het moment dat je de antwoorden echt nodig hebt: als je zwanger wordt, als het kind er echt is, als je een kans krijgt in je werk (of juist niet). Als je het gevoel hebt dat je klaar bent voor kinderen, heb je nog geen kinderen.
Zelf was ik nog niet klaar voor kinderen, maar na die 9 maanden stond ik te popelen en ik heb me nog nooit ergens zo klaar voor gevoeld als toen. Nog nooit heb ik ergens zo vurig naar verlangd als toen naar de geboorte van de baby in mijn buik. Nu er twee kinderen zijn, fantaseer ik ook wel eens over drie maanden in mijn eentje reizen door Zuid-Amerika, een kinderwens van mijzelf. Maar het intense genieten van de momenten die ik nu alleen ben, of de momenten waarop Niels en ik even alleen zijn, heb ik voordat we kinderen kregen nog niet vaak gevoeld. Gewoon omdat je weet dat de momenten zeldzamer zijn dan voorheen. En daar komt nog het genieten met de kinderen bij.

Rust

Vijf maanden niet werken, drie dagen per week samen met enkel een slapende baby, huisje in rustig en pittoresk deel van Amsterdam en een stapel boeken voor mijn neus die ik graag wil lezen. En toch blijf ik het moeilijk vinden: rust nemen, niets doen.

Gister was mijn zus hier met haar twee kinderen. Zahra (haar oudste) en Dint, rende door het huis met speelgoed, pakte het van elkaar af, huilde, lachte, schreeuwde en zongen. Een drukte van jewelste. Toen mijn zus even met ze naar buiten ging, snelde ik naar de keuken, bakte een appeltaart, maakte eten voor mijn vriendinnen die zouden komen eten en maakte hier en daar wat schoon. Mijn zus kwam weer terug met de kids, Niels kwam ook binnen, Louk wilde eten, mijn vriendinnen kwamen aan en Zahra en Dint gingen aan tafel. De keuken was vol mensen, pratend, etend, lachend, lopend, kokend. Een gezellige boel.

s'Avonds belde mijn zus:"Joon, wel nog een beetje rustig aan doen hé, je bent vier weken geleden bevallen!".

Opeens was ik moe, doodmoe. Mijn vriendinnen waren weg, Louk en Dint waren in slaap en Niels en ik waren ook klaar om naar bed te gaan. Als een auto die je moeilijk aan de praat krijgt maar als hij eenmaal draait prima rijdt, viel ik uit en was niet meer aan de praat te krijgen.

Vandaag heb ik op een strandstoel in de zon gelezen. Met thee. En een slapende Louk naast me. Rust krijg je niet, je moet rust nemen.

1+1=?

Gister had ik mijn eerste dag alleen met mijn twee kinderen. Een fragment.

8.00: gepruttel uit de wieg, gehuil van beneden, Niels zijn kussen reeds leeg.
8.15: een aangeklede Dint in de stoel achter een boord pap. Moeder rent omhoog om 'pruttelende' baby op te halen.
8.20: Dint aan de pap, Louk aan de borst. Eet zelf wat happen tussendoor. Dint is erg vrolijk en vindt het maar wat gezellig dat haar broertje ook aan tafel zit vandaag. Maar ze is slim en heeft al snel door dat het best een leuk spelletje is om haar voeten op tafel te leggen. Mama zegt dan: "Dint, doe je voeten eens onder tafel", maar als ze dat dan niet doet en heel stout mijn kant op kijkt, gebeurt er eigenlijk niet zoveel meer. Mama kan namelijk niet zoveel meer met Louk aan de borst.
8.30: Huilende Dint omdat ik haar boord heb weggehaald.
8.31: Voeten van Dint zijn onder tafel.

Het is best hectisch, twee kinderen, maar zo ontzettend leuk. En hoe efficient je ervan wordt is ongelooflijk. Ook strenger. Daar moet Dint nog even aan wennen maar heldere grenzen doen haar ook goed. En binnen 1 dag heeft ze al door dat de grenzen wat minder helder zijn als ik Louk voedt. Dan kan ze rustig haar gang gaan want mama is lekker bezig.....
De komende tijd zal ik nog veel dagen alleen met de kids zijn en ik heb er zin in. Geen kind dat naar de creche moet, geen moeder naar haar werk, geen oppas die te laat is.... gewoon datgene waar het over gaat en waarvoor we zo graag kinderen wilden. Van elkaar leren, met elkaar delen, aan elkaar vertellen en er voor elkaar zijn. En als ik de efficientie die ik nu thuis heb in januari ook mee neem naar mijn werk, dan kan ik wel opslag gaan vragen.