Monday, March 31, 2008

Klassieker

Gister kwam Dint met haar duim tussen de deur. De huid is van haar vinger geschraapt, er zit een bloeduitstorting onder haar nagel en verder is de duim dik, heel dik.
Naast heel hard huilen, gilde ze het uit van de pijn. Koud water deed wonderen. En dat huilen ook. Ik moedigde haar aan de pijn eruit te huilen. Samen riepen we: " Stomme deur" en af en toe riep Dint: "Stomme mama", ik had immers de deur dicht gedaan.

Laatst had ik een deelnemer in een training die in het bijzijn van de rest in tranen uitbarstte. Ze probeerde het nog in te houden, tevergeefs. De rest wist ook niet helemaal hoe te reageren op zoiets intiems. Ik heb haar niet aangemoedigd het uit te gillen van de pijn die ze van binnen voelde. Maar ik vond het mooi dat ze het ons liet zien, al wist ik ook niet precies wat ik moest zeggen.

Dint is heel trots op het verbandje dat eromheen zit, liet het vanmorgen aan de bouwvakkers bij ons in de straat zien. Als het verbandje afgaat, voelt ze bij het zien van haar duim weer de pijn. Ze verheugt zich op elk nieuwe verbandje.

Thursday, March 20, 2008

Afscheid

Dint heeft een nieuw spel. Uit het niets doet ze haar jas aan, haar tas op haar rug en zegt ze: " Dag! Dint gaat weg! Mama en papa alleen, Dint met de fiets. Dag, dag". Ze zwaait, loopt naar de deur, pakt de sleutel en probeert de deur open te krijgen. Terwijl ze met de sleutel loopt te pielen roept ze met een grote grijns nog een paar keer " Dag, Dag, Dint naar Opa en Oma, Dintje weg. Mama, papa alleen". Ze vindt het prachtig. Ze maakt een spel van het afscheid dat wij van haar nemen als we s'ochtends naar ons werk gaan.

Ik vind afscheid nemen heel moeilijk. Op schiphol krijg ik al tranen in mijn ogen als ik anderen afscheid zie nemen en zelf stel ik het zo lang mogelijk uit. En ja, natuurlijk moet ik dan ook vaak huilen. In een gesprek met mijn coach kwam afscheid een keer aan de orde. Hij verbond mijn moeite met het nemen van afscheid met het maken van verbinding. " Als je geen afscheid kunt nemen, verbind je je ook moeilijk. Want als je je verbindt, zul je ook weer een keer afscheid moeten nemen."

En Dint? Vindt zij afscheid nemen echt leuk en maakt ze dan ook heel makkelijk verbinding? Of is het spel een manier waarop zij het afscheid dat ze zo vaak neemt van ons verwerkt?