Vriendjes en vriendinnetjes

Ik was jong toen ik kinderen kreeg; 25 toen Dint werd geboren. Mijn meeste vriendinnen waren nog niet met kinderen bezig, vielen letterlijk van hun stoel af toen ik vertelde dat ik in verwachting was.

Nu ik tegen de 30 ben, merk ik een kentering bij mijn leeftijdsgenoten. Er wordt veel serieuzer gesproken over kinderen, er worden zelfs al wat kindertjes gebaard. Mijn zwangerschapskleren, wieg, badje, kleertjes etc liggen her en der verspreid, dit weekend moest ik een vriendin het spijtige nieuws vertellen dat ik mijn zwangerschapsbroeken al heb uitgeleend.

Het gekke is dat juist nu mijn generatie ook in de kindermood raakt, ik steeds meer merk dat ik vroeg kinderen heb gekregen. Ik ben me er meer dan ooit bewust van dat ik eerder aan deze fase ben begonnen dan zij en dat Dint nu al 3 is en dus niet met de babietjes die nu geboren worden kan spelen. Dat heb ik me nooit zo gerealiseerd.

Het is heerlijk dat vriendinnen die nu in de kraamperiode zitten opeens herkennen waar ik het over had en dat ik herken wat zij ervaren. Ik heb me echter nooit bedacht dat mijn kinderen de eerste kinderen blijven, de oudste blijven en dat ik altijd een paar jaar voor zal blijven lopen, op kinderbasis dan.

En juist nu de behoefte aan vrienden met kinderen steeds meer toeneemt omdat Dint gewoon steeds meer met andere kindertjes wil spelen, is het gek om te realiseren dat dat niet de kinderen van mijn beste vriendinnen zullen zijn, ook al krijgen ze juist nu wel die kindertjes waar ik naar heb uitgekeken.

Huisstofmijt

Het verlossende woord van vandaag: Dint is allergisch voor HUISSTOFMIJT . Huisstofmijt zijn piepkleine beestjes die overal (vooral in dekens, oude kussens etc.) rondlopen. De allergische reactie komt niet voort uit contact met de beestjes maar door het inademen van (bestanddelen van) hun poep.

De uitslag van het bloedonderzoek is in die zin verlossend omdat we eindelijk een schuldige kunnen aanwijzen voor haar benauwdheidsaanvallen. Niet dat we de huisstofmijtjes nu bij elkaar kunnen roepen om hen eens ernstig toe te spreken dat ze maar eens op de WC moeten gaan poepen, maar het is fijn een oorzaak te weten en er zelf iets aan te kunnen doen. Overigens is het maar goed ook dat je de huisstofmijt niet met het blote oog ziet want ze zijn alles behalve aantrekkelijk. Het idee dat je elke nacht niet alleen/samen in bed ligt maar met miljoenen van die ranzige gedrochten is iets waar je niet te lang bij stil moet staan.
Met de kennis van Dint haar huisstofmijtallergie gaat er een wereld voor me open. Er zijn eindeloos veel forums van mensen die met elkaar bakkelijen over hun klachten, er is een hele anti-allergie beddegoedlijn. Je hebt zelfs anti-allergisch speelgoed. Iedere discipline heeft wel weer een theorie over wat te doen met deze allergie. Zo kun je gezonder gaan eten waardoor je minder vatbaar wordt, je kunt met drie jaar lang injecties inbrengen kijken of je immuunsysteem de allergie kan verslaan, je kunt pillen slikken (bijwerking: shocktoestand), je kunt veel sporten, je kunt een vochtregulator in je huis plaatsen of je doet helemaal niets en wacht totdat je eroverheen groeit.
Momenteel draait de wasmachine op volle toeren, is Dint haar kamer kussenvrij, staan alle deuren open, zijn de huisstofmijtvrije deken en matras onderweg, kijk ik op funda voor aantrekkelijke nieuwbouw (lastig) en wacht ik tot Dint wakker wordt om gelijk daarna naar buiten te gaan.
Het is fijn te weten dat huisstofmijt de boosdoener is omdat we eindelijk iets concreets zelf kunnen doen. Maar voor het eerst ondervinden wij de nadelen van het romantische houten huisje waar we wonen; in het vochtige klimaat dat in de winter lekker wordt warmgestookt, vestigt huismijt zich opperbest. Opeens zie ik ze overal langs marcheren, net als Chinezen met zijn duizenden precies tegelijk. Als niets wat we doen helpt, kunnen we altijd nog naar het zuiden verhuizen want onder Lyon komen de beestjes niet voor.