Werkende vrouwen

Deze week stond ik voor het eerst sinds mijn verlof voor de groep. Deze was overwegend vrouw (8 vrouwen, 6 mannen), drie van hen waren zwanger en allen (behalve 1) hadden zij kinderen. Ze werkten overwegend 4 dagen en waren allemaal leidinggevende. Alsof de groep voor me was uitgekozen.
Heerlijk om te zien dat zoveel vrouwen hun best doen hun carierre on the road te houden en tegelijkertijd hun kinderen met stip op nummer 1 blijven staan. Ik smulde van de verhalen over hoe zij werk en kinderen combineren, waar ze tegen aan lopen en wat ze doen als plotseling een kind ziek is (heel simpel: ze blijven thuis).
Dat ik nog zoekende ben in mijn balans werk/prive en dat ik af en toe moest kolven, werd als de normaalste zaak van de wereld gezien. En herkend. Het was niet 'onvoorstelbaar' of ' knap' of 'enorm zwaar'. Het was zoals het is. Voor hen net als voor mij. En ook al was ik wat jonger, daar ging het helemaal niet meer over. Het ging gewoon over het leven, werken en leiding geven; aan je medewerkers en aan je eigen leven.
De groep kwam naar de Baak om te leren. Zij leerden van mij, en ik leerde van hun. Dat is leuk werk.

Kolven

Nu ik officieel 30% van mijn werktijd aan kolven mag besteden, wil ik jullie de ervaringen die deze bezigheid met zich meebrengt, niet onthouden. Twee keer per dag loop ik met mijn kolftasje naar mijn 'kolfkamer'. De Baak heeft met het hotel op locatie een legio aan zeer volwaardige kolfkamers (soms kolf ik zelfs met uitzicht op zee, iets wat zeker 20 ml. meer melk tot gevolg heeft). Ik hoop altijd maar dat niemand die ik tegenkom denkt: "Oh, ze gaat weer kolven", het heeft namelijk iets genants.
Met mijn 11 maanden borstvoeding aan Dint en nu 4,5 maand aan Louk, ben ik best bedreven geworden in het kolven. Ik zet mijn machine (want dat is het) in een mum van tijd in elkaar, voel me 10 minuten een koe, en sta snel weer op de gang. Met mijn kolftasje, en met mijn melk. En dan begint de tocht: van mijn kolfkamer naar het eind van de gang op de 3de verdieping want daar staat de ijskast.
Het is altijd spannend wie ik dan tegen ga komen en of diegene mijn melk opmerkt. Want zoals ik al zei: het heeft iets genants. Daar waar ik mijn kolfapparaat met een Kitch Kichen tas weet te camoufleren, kan ik geen kant meer op met een plastic flesje met lauwe melk. Soms probeer ik met een papier of mijn telefoon het flesje onopvallend bij me te dragen, maar soms heb ik er ook expliciet lak aan en vind ik dat er geen taboe over zou moeten bestaan. Altijd als ik dan iemand naar het flesje zie kijken of als iemand vraagt wat ik in mijn hand heb, wordt ik dan toch wat verlegen. Lichaamssappen zijn intiem, ook al is het iets dagelijks als melk. Eigenlijk is het gek: het meest natuurlijke wat er bestaat, is iets geworden waar we het niet meer over hebben. En iets waar vrouwen zich voor kunnen schamen.

1e werkdag

Gister was mijn eerste werkdag na vijf maanden verlof. Ik had er erg naar uitgekeken om weer te beginnen; ik heb een leuke baan, er staan de komende maanden een hoop spannende dingen in mijn agenda, en het moest er toch een keer van komen. Een nieuw begin, van het jaar en van een nieuw leven.
Maar bij ieder nieuw begin hoort ook een afscheid van hetgeen je afsluit. En dat afscheid viel me zwaarder dan verwacht. Louk was ziek en dronk moeilijk, Dint sliep nog toen ik het huis verliet. Het was nog donker, de auto was koud.

Op mijn werk aangekomen kwam ik erachter wat een slimme zet het was om de eerste maandag van het nieuwe jaar weer te beginnen na een lange tijd van afwezigheid. Met alle kussen en het vele geklets van iedereen, leek het wel of iedereen weer terugkwam na 5 maanden weg te zijn geweest. De nieuwjaarswensen en mijn terugkomst vielen samen wat een zekere vanzelfsprekenheid van mijn terugkomst met zich meebracht.

De hele dag kwamen er collega's op me af die ik meestal 5 maanden niet had gesproken, en waar heb je het dan over? Over Louk? Het gezin? Of juist niet? Over Oudjaar, kerstmis, of de vakantie? Of gewoon over het werk? Ik heb zo'n beetje alle onderwerpen geprobeerd. Het fijnst waren echter de gesprekken met mensen die niet verwachtte dat ik in één keer weer helemaal op mijn plek was op mijn werk, heerlijk als je gemengde gevoelens gewoon worden benoemd en niet raar worden gevonden. En helemaal fijn als je aan de praat raakt met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.

De overgang van moeder naar werkende moeder is groot. Thuis was mijn wereld klein, zonder voortdurende prikkels van buitenaf. Op mijn werk wordt ik aan de lopende band van input voorzien door de telefoon, andermans telefoon, emails en praatjes met mensen. Aan mij de taak niet gehaast te worden en de rust die ik afgelopen maanden heb opgebouwd, vast te houden. En mijn aandacht te richten op waar ik ben.