Lichaamstaal

Voordat Dint gaat slapen houden we sinds kort een vertelrondje. Dat houdt in dat Dint, Niels en ik allemaal iets over de dag vertellen. We merkte dat het haar helpt in het verwerken van de dagelijkse indrukken die ze nu zo bewust meemaakt.
De laatste paar keer was ze steeds heel druk gaan zwaaien met haar hoofd en bovenlichaam. Ik dacht dat het voortkwam uit enthousiasme en onrust in haar lichaam van de vermoeidheid (zo moeder zo dochter). Vandaag werd duidelijk wat er achter deze beweging zit.
Terwijl ze zo bewoog, zei ze: " Ik was in het ziekenhuis en deed zo". Voor het eerst dat ze deze combinatie van woorden en beweging maakte maar ik wist gelijk wat ze bedoelde. In het ziekenhuis had ik haar in de houdgreep gehouden om ervoor te zorgen dat de dokter het kapje, waardoor ze een medicijn kreeg toegediend, op haar neus en mond kon houden. Dit zou haar benauwdheid direct veminderen en was in die situatie de beste keus. Maar het was vreselijk. Dint krijste het uit en draaide als een dolle met haar hoofd en lichaam heen en weer om het kapje kwijt te raken en keek mij met grote ogen aan en riep: " Help, mama, help". En ik maar stevig vast blijven houden omdat ik wist dat het toen het beste was.
Ik heb nog vaak teruggedacht daaraan omdat er zoveel angst in haar ogen had gezeten. En ik ben dus duidelijk niet de enige die eraan terug denkt. Meerdere avonden vertaalde ze met haar lichaam de ervaring die ze had gehad. Ze vertelde het niet, maar beelde het uit, ook al vertelde ze een ander verhaal dan wat er bij die bewegingen hoorde. Zou onze allesbepalende lichaamstaal op herinneringen zijn berust?

Vinden

Na het vorige stuk op mijn weblog (Peuterastma), ben ik mezelf de vraag gaan stellen of ik in de situatie wil zitten waar ik momenteel inzit. Daar heb ik het uiteraard met meerdere mensen over gehad. En weer ben ik bevestigd: mensen vinden zoveel. De ene vindt dat ik het heeeel goed doe en is trots op me, de ander vindt het wel heel veel wat ik allemaal doe. De volgende vindt dat ik spanning die ik ervaar vooral bij mezelf moet houden en niet teveel naar mijn werk of kinderen moet extrapoleren, weer een ander vindt dat het logisch is dat werkende moeders dit soort fases doorlopen. Een ander vindt mij sterk en een voorbeeld voor andere moeders, of iemand vindt mijn emotionele uiting in mijn vorige stukje een hartekreet. Een volgende vindt dat ik beter voor mezelf moet zorgen, en weer iemand anders vindt het heel goed dat ik nadenk over de dingen waar ik over denk. Een ander vindt dat ik gewoon op mezelf moet vertrouwen, dan komt het goed. Ook vinden sommige het nogal persoonlijk wat ik schrijf. Tot slot zijn er ook een aantal mensen die er niet zoveel van vinden. Gevoelig als ik kan zijn laat ik me heen en weer sleuren en vraag ik me af: wat vind ik er zelf nou eigenlijk van?
Opeens merk ik ook wat de grotere partijen van ons land van werkende moeders vinden. Er zijn bewegingen die vinden dat werkende ouders zich aanstellen als ze het hebben over het missen van de kinderen, er zijn groepen vrouwen die vinden dat je de eerste jaren van de opvoeding absoluut zelf moet doen. Ook vinden mensen dat er meer moet worden gewerkt door moeders, vooral full time is een probleem, vinden ze. De politiek vindt dat vrouwen meer kinderen moeten krijgen, eerder ook. En tegelijk vinden ze de kinderopvang momenteel te duur. Veel vinden vrouwen die ervoor kiezen om met kinderen te stoppen met werken slap, oninteressant. En andere vrouwen vinden het onvoorstelbaar dat je als moeder zoveel onrust en stress je huishouden binnenhaalt terwijl het enige dat je kinderen nodig hebben veiligheid, rust en goede zorg is.
Ik weet niet meer wat ik ervan vind. Ik vind dat we niet zoveel moeten vinden met zijn allen zodat iedereen zijn eigen weg vindt.

Peuterastma

Dint heeft astma, zogeheten Peuterastma. Dit is geconstateerd nadat ze afgelopen weekend weer werd overvallen door een hevige benauwdheid en we weer bij de dokter en kinderarts belandden. Ze had al haar kracht nodig om in te ademen. Haar neusvleugels bewogen bij iedere ademhaling, haar ribbenkast trok helemaal in en het kuiltje in het midden van haar hals bewoog op en neer. Allemaal tekeken dat het niet goed zit.
Er is een nieuwe reeks aan medicijnene voorgeschreven. Gelukkig heeft ze plezier in de pufjes die ze nu 8 keer per dag krijgt. Ze mag iedere keer de dopjes erop en eraf halen en ze is trots op hoe goed ze inademt en uitademt waardoor het gif/medicijn haar longen bereikt. De benauwdheid is een stuk beter maar haar hoest komt letterlijk uit haar longen.
Alles wijst op ernst. En toch heb ik moeite met het gemak waarmee ze in de molen van het ziekenhuis is beland. We hebben een nacht in het ziekenhuis geslapen, ze heeft een pretnisonkuur gehad, we zijn op zondag naar de dokter geweest alwaar de kinderarts op haar vrije dag werd gebeld. Ze is dinsdag weer naar de dokter geweest die de dosering van de medicijnen heeft opgeschroefd, en dinsdag a.s. moeten we weer naar de dokter. Als de benauwdheid zich in deze hoeveelheid blijft voordoen, zal ze een onderhoudpuf krijgen, in ieder geval voor het komende jaar. En dan kijken of ze er al overheen is gegroeid want die kans is groot. Alles heel serieus maar ik vind het moeilijk om te geloven dat het echt erg is. Ik wil niet dat het erg is. Ik wil dat het gewoon overgaat. Dat Dint helemaal geen Peuterastma heeft, dat ze zich allemaal vergissen.
Gister reed ik van mijn werk naar huis en zat huilend achter het stuur. Mijn gevoel zei dat ik moest stoppen met werken om bij Dint te zijn om haar in deze situatie op te vangen, 24 uur per dag. Gelukkig heb ik een lieve man, lieve zussen en weer een heel vrolijk kind.

Moederintuitie

Het bestaat. De intuitie van een moeder. Dat ze precies weet wanneer ze bij haar kinderen moet zijn. Dat ze aanvoelt wanneer haar kinderen haar echt nodig hebben.
Nadat ik het stukje hiervooer 'Het missen' had geschreven, werd ik gebeld dat Dint heel benauwd was geworden op de creche. We moesten haar op komen halen. Al in de ochtend had het niet goed gevoeld Dint naar de creche te brengen en de hele dag had ik ze meer gemist dan ooit. Om 15 uur had ik nog een gesprek met mijn collega dat ik gewoon naar huis moest gaan om bij ze te zijn als ik ze zo miste. Niet gedaan. Mijn gevoel zei van wel, mijn verstand zei dat ik nog wat af moest maken.
Eenmaal bij de dokter aangekomen werden we doorverwezen naar het ziekenhuis, en daar moesten we blijven. Ze wisten/weten niet wat het was/is. Luchtweginfectie of symptomen van Astma. Voor ik er erg in had, zat ze aan de pretnisolon. Knalroze pilletjes, die Dint supermooi vond, helaas niet lekker.
Nou ben ik niet zo'n medicijnfanaat. Daar waar ik pillen, druppels of zalfjes kan vermijden, doe ik dat (wel ben ik scheutig met homeopathische middelen). Dus, wat doe je dan in een ziekenhuis waar het aanbieden en innemen van medicijnen even gewoon is als het versturen van een mail? Persoonlijk vond ik Pretnisolon en Ventoline voldoende, maar ze wilde haar ook aan de zuurstoftank zetten en regelmatig vernevelen.
De vorige dag had mijn intuitie mij ook correcte signalen gegeven, het was tijd er maar eens naar te gaan luisteren. Dit gaat niet helemaal samen met de routine die ze in een ziekenhuis ontwikkeld hebben voor bepaalde kwalen, waaronder benauwdheid bij kinderen. Mijn volhardendheid leidde tot lange gesprekken met de kinderarts, verbaasde blikken van de zusters en een vrolijke Dint die met de Pretnisolon en Ventoline langzaam weer op krachten kwam en de volgende dag naar huis kon.

In mijn werk leer ik mensen meer bewust te maken van wat hun gevoel hun ingeeft en daar meer op te vertrouwen. Wat het dan ook is. Mijn gevoel zegt dat ik hier ook nog in te leren heb.