Vanaf 1 augustus werk ik tijdelijk 3 dagen per week. Met mijn ouderschapsverlof kan ik het zo regelen dat ik mijn huidige contract niet verander maar wel tot kerst 3 dagen per week kan werken (uiteraard voor minder geld). In eerste instantie voelde ik me door deze beslissing gefaald. Het was zo mooi allemaal: vier dagen werken, 2 kinderen, net getrouwd en pas 28!!! Mijn carrière is nog niet achterop geraakt, ondanks het feit dat ik 4 dagen werk en geen 5. Maar nu gaat het dan echt gebeuren, ik wordt een ware Part-timer. Dat was ik feitelijk gezien natuurlijk al, maar persoonlijk noem ik 4 dagen werken met twee kinderen liever full-time. Met 3 in plaats van 4 dagen verander ik iets heel wezenlijks: ik ben gedurende de week meer thuis dan op mijn werk. En daar kijk ik nu naar uit.
Met de terugkerende benauwdheid van Dint is onze vermoeidheid en spanning thuis toegenomen en ook duidelijker zichtbaar geworden. Onze volle weekagenda kan deze onverwachte afwijking niet aan. Ik heb voor mijn gevoel niet voldoende tijd om goed voor haar te zorgen als ik zoveel blijf werken als nu en dat voelt niet goed. Om maar niet te spreken over het vrijmaken van tijd om bij te slapen na een gebroken nacht.
Hoewel ik me eerst gefaald voelde, lijkt het nu wel alsof er een hemel voor me open gaat met die ene dag extra, en misschien is dat ook wel zo. Op die dag kan ik bij de kindjes zijn en gewoon een dag alleen maar leuke dingen doen. Geen dingen regelen, afhandelen, bellen etc. Gewoon zijn. En ik krijg ook meer tijd voor mijzelf. Ik kan misschien wel weer meer gaan rennen, uitgebreider koken, eindelijk die naaimachine weer eens tevoorschijn halen, de krant lezen, voor mijn werk lezen, over peuterastma lezen en Niels weer eens verassen. Die dag komt wel vol. Maar het wordt een dag waarop veel mag en weinig moet. De magdag.
