11 November

Macrobiotiek en 11 november is niet de beste combinatie. Ik weet nog dat ikzelf als kind met mijn pompoen de straat op ging maar bij thuiskomst al het opgehaalde snoep inruilde voor verantwoord snoep: half zo zoet en half zoveel. Van al het snoep dat we hadden opgehaald maakte we dan een Hans en Grietje huis, de mandarijntjes mochten we opeten. En echt waar: ik heb niet één snoepje stiekem gesnoept bij het maken van dat huis of op de avond zelf.

Omdat Dint deze snoepruil waarschijnlijk nog niet zal begrijpen, als ik het zo opschrijf begrijp ik zelf ook niet waarom ik daar ooit mee akkoord ben gegaan, hebben we besloten om nog 1 jaar het lopen in de buurt uit te stellen.

Na de beslissing niet de straat op te gaan met Dint, kwam de vraag op: wat schotelen we de (eventuele) kinderen voor die bij ons zullen aanbellen? Ik had nog een zak met pepernoten (met suiker) in de kast liggen en een zak met suikervrije pepernoten. Dat zou wel genoeg zijn, dacht ik.

18.00. Wij net aan tafel, de bel gaat. Niels en Dint doen open, ik frutsel wat pepernoten in aluminiumpapier, leg de pakketjes op een schaal met wat kastanjes en ren naar de voordeur, waar het liedje "mijn moeder is een dikzak" natuurlijk al lang is afgelopen. Ik geef Dint de schaal en die begint zorgvuldig de pakketjes uit te delen.

18.05. Dint zit weer aan tafel en eet een hap. De bel gaat. Weer rennen Dint en Niels naar de deur en weer flans ik de pepernoten in een pakketje want die kinderen komen met hele delegaties. Zak 1 is op. We stappen over naar de suikervrije pepernoten.

De bel blijft achter elkaar rinkelen. Louk eet rustig zijn boord op terwijl vader en zus steeds heen en weer naar de deur lopen en moeder wat zenuwachtiger wordt want ook zak 2 raakt langzaam op. Zelfs de kastanjes verdwijnen in de plastikzakken. "Oh, wauw, een tamme kastanje! " hoor ik een kind zeggen, "Wij hebben een echte poffer thuis!".

Ergens achter in de kast vind ik nog een zakje suikervrije snoepslierten met aardbeismaak (het is dat het erop staat, anders zou je ze geen aardbeismaak toekennen), en een halve chocoladeletter die ik in stukken breek en op het boord leg.

18.15. Weer gaat de bel. Nu is het mijn beurt om met Dint naar de deur te lopen. 8 meisjes zingen 11 november, vrolijk, lachend, wiegend op hun gezongen muziek. Ze kiezen allemaal een aardbeisliert en steken hem direct in hun mond. Ik wordt er een beetje onzeker van want zo lekker zijn ze niet.... opeens voel ik mezelf 'de moeder van dat huis worden waar ze geen lekker snoep hebben'. Die moeders zijn dus ook leuk. Gelukkig is er één sliert over: voor Dint.

Er wonen nóg meer kinderen bij ons in de buurt dan ik al dacht. En ze vinden het 11 november fantastisch, net als ikzelf toen ik klein was. Ik kon maar moeilijk afscheid nemen van dit feest. Al helemaal toen de tijd aanbrak dat ik het snoep wel zelf mocht opeten. Net als twee meisjes van een jaar of 14 die gister met hun telefoon als lichtje een liedje kwamen zingen. Ze hebben van Niels een kastanje gekregen.

Dint vraagt waarom alle kinderen voor haar zingen. En snoept af en toe een pepernoot. Ze geniet, mist niets. Volgend jaar gaan Dint en ik samen een pompoen uithollen en de straat op. Wat we met het snoep doen..... we zien wel.

Wouter Bos

Gister fietste ik op de bakfiets in Amsterdam Noord vlak achter Wouter Bos. Ook op een bakfiets. Het was kwart voor negen. Hij was niet aan het bellen, had geen haast, er zaten geen kinderen in de bakfiets, die had hij waarschijnlijk net naar school gebracht. En ik dacht:"Hoe kun je nou in zo'n functie je kinderen naar school brengen? Moet jij niet werken en van crisis naar crisis vliegen? Het is kwart voor negen!"
Opeens betrap ik mezelf erop: ook ik ben nog conservatief en sta daarmee de emancipatie in de weg. Ik denk dus dat je geen topbaan kan hebben en tegelijk je kinderen naar school kan brengen. Of dat je rustig op de fiets kan zitten zonder dat je telefoneert als je zo'n belangrijke functie hebt. Natuurlijk kan dat wel! Hij kan waarschijnlijk goed delegeren. Ik kom hem namelijk wel vaker tegen....

Partijtje

Dit weekend had Dint haar eerste partijtje. Een vriendje van de creche werd 3. Kinderen en ouders van de creche waren uitgenodigd om s'middags te komen spelen. En voor wie denkt: "Wat een gedoe zo'n partijtje organiseren" (dat dacht ik namelijk toen Dint 3 werd en heb het dus ook niet gedaan), stop alle kinderen in een hoek met al het speelgoed dat je hebt, klaar. Twee uur lang hebben de kinderen gespeeld, even taart en sap tussendoor, en hup, spelen weer. Een gigantische puinhoop, dat wel, maar alle ouders hadden tijd om met elkaar een glas wijn te drinken en kaas te eten. En dus ook eindelijk eens de tijd om elkaar wat langer dan 5 minuten te spreken.
Het praten met ouders die je kent omdat de kinderen vriendjes zijn, is in eerste instantie onwennig. Het gaat al snel over kinderen, uiteraard, en om van dat onderwerp af te komen is best lastig. Vooral als je voortdurend kindergegil hoort, er speelgoedauto's om je voeten draaien, je met 5 kinderen tegelijk naar de WC gaat omdat ze allemaal tegelijk moeten plassen en je eigenlijk niets van elkaar weet. Ik kende de namen van de kinderen wel maar van de ouders wist ik bijna geen namen. Toen ik dat met enige schroom bekende aan 'de moeder van Leonardo', zei zij gelukkig dat zij ze ook niet wist. En zo zaten we de hele middag met elkaar te praten zonder dat we elkaars namen kenden, niet wisten van de ander wat hij/zij in het dagelijks leven deed maar wel wisten op welke dagen zijn/haar kind op de creche zit, of het kind al zindelijk is, nog een speentje wil als het gaat slapen etc.
De start van de relatie met ouders die kinderen hebben die even oud zijn als die van jouzelf, is een hele andere start dan die ik tot nu toe in mijn leven heb gekend. Het is een genot dat je kinderen met elkaar spelen en dus is het leuk elkaar beter te leren kennen. Verder heb je (nog) geen raakvlakken, gemeenschappelijke interesses of op ander gebied met elkaar te maken. Wanneer het mij lukte om in het gesprek met de ouders van het onderwerp kinderen af te komen, ontdekte ik dat het allemaal bijzondere en eigenzinnige ouders, ik bedoel mensen, waren, ieder met een eigen verhaal. Als Dint 4 wordt ga ik ook een partijtje organiseren.