Wednesday, November 4, 2009

t-r-e-i-n

Het is nog geen 7 uur in de ochtend en we zitten met het hele gezin in de trein: we gaan op vakantie. Dint en Louk zijn door het dolle heen, Ima slaapt, Niels en ik ook, in onze gedachte. De trein is al redelijk vol maar heel stil. Iedereen staart wat voor zich uit. Behalve Dint en Louk. Die rennen op sokken door de wagon heen en weer en kijken steeds over de stoelleuning naar achter waar een meneer zit die ze buitengewoon interessant vinden. Niels of ik grijpen in wanneer het echt te druk is, bijvoorbeeld als Louk keihard begint te schreeuwen of als Dint de meneer achter ons wakker wil maken wanneer deze eindelijk in slaap is gevallen.
De reis verloopt druk maar het gaat erg goed. Als we bijna in Brussel zijn, wijst Dint naar de verschillende letters op het raam.
"Welke letter is dit?"
"De S van Sander."
"En deze?"
"De E van Eten".
"En deze?"
"De T van Trein".
"En deze?"
"De I van Isa".
Een rustig fijn spelletje wat wel 10 minuten duurt. En na deze 10 minuten begint mij wat te dagen. De letters op het raam vormen samen een woord....
s-t-i-l-t-e

Thursday, October 15, 2009

M of M

Een populaire term tegenwoordig is Mindfulness. Het is een term die van oorsprong uit het Boeddhisme komt. De betekenis ervan komt grofweg neer op: leef in het nu met aandacht. Dus als je mindfulness een kopje thee drinkt, dan ben je je bewust van hoe warm die is, proef je de intense smaak en ben je bewust van de geur die ervan af komt. Je voelt hoe zacht je billen op de kussen zitten etc. etc.
Het is niet zo wonderlijk dat deze term in het Westen steeds meer de kop op steekt want laten we eerlijk zijn, de gemiddelde westerling is hier verdomd slecht in. We bellen terwijl we naast iemand fietsen en hebben met een beetje geluk nog een kop koffie in de hand en moeten dus logischerwijs onze aandacht verdelen. Met een beetje mazzel proef je nog of het goeie of slechte koffie is (zelf heb ik de koffie meestal al op voordat ik me bewust ben van het feit dat hij eigenlijk niet zo lekker was), herinner je je dat je naast iemand anders fietst en bots je niet tegen een auto op. Om over de kwaliteit van het telefoongesprek maar niet te spreken.
Zelf ben ik nog niet zo thuis in Mindfulness. Het Multitasken gaat mij gemakkelijker af. En ik ben er ook (nog) van overtuigd dat ik het nodig heb om het gezin te runnen. Persoonlijk zou ik het moeders van meerdere jongen kinderen ook aanraden om te multitasken. Je moet je er natuurlijk wel goed bij voelen, uiteraard.
Hieronder volgen een aantal handelingen waarvan ik uit eigen ervaring weet dat die best goed tegelijk gaan. Een paar tips voor de geinteresseerde moeders onder ons:
- Bilspieroefeningen/stretchoefening onder de douche en tegelijk kletsen met je partner
- Dansen tijdens het koken en tijdens de afwas (ik zie dansen als persoonlijke ontspanning, dit is dus effectieve ontspanning)
- Zuigen en dwijlen tegelijk
- To do lijst/boodschappenlijst
maken op de WC
- Twee maaltijden tegelijk koken en tussendoor de tafel dekken en afwas van de lunch doen
- Taart bakken met de kinderen en koffie zetten voor jezelf
- Borstvoeden en slapen
Eén die ik jullie niet wil aanraden maar die ik jullie ook niet wil onthouden: borstvoedend de billen van de oudste afvegen (het kan, echt).
Trouwens.... ik ben wel het boek Boeddhisme voor moeders aan het lezen. Hierover later meer.

Thursday, September 24, 2009

Ballen

"Mama, wat is dat?" Dint wijst.
Er staat een Boxer in het gras, elegant met zijn billen naar ons toegekeerd. Tussen zijn benen hangt een groot paar ballen te glimmen in de zon.
"Wat bedoel je?"
"Dat, wat die hond tussen zijn benen heeft".
Dit is zo'n moment dat je je afvraagt of je het gesprek aan moet gaan of moet zien te omzijlen. Ik ga het aan.
"Dat zijn ballen".
"Nee, dat, wat daar tussen zijn benen zit".
"Ja, dat zijn ballen."
Stilte.
"Waarom zijn dat ballen?"
"Zo heten die."
"Wat zijn dat voor ballen?"
"Die hebben alle mannetjes, net als papa en Louk."
"En wat doen mannetjes met die ballen?"
.....
Het gesprek wordt er niet makkelijker op.
"Mannetjes helpen daarmee vrouwen met het maken van kinderen."
"Dat is gek. Gaat het babietje dan op de ballen zitten?"
"Nee, dat niet."
"Hoe helpen ze dan met het maken van kinderen?"
"In die ballen zit iets. En als je dat in de buik van de vrouw doet, komt er een kindje."
Luid gelach van Dint. "Dat kan toch niet...."
Einde van het gesprek. Gelukkig.

Tuesday, September 22, 2009

Practisch vs Leuk

Ok. Drie kinderen is veel. Ochtenden en avonden voelen als racen tegen de klok, helemaal als manlief lange dagen werkt en je drie kinderen in je eentje klaarmaakt voor de dag/nacht. Inmiddels zijn we vier weken verder (Dint zit vier weken op school, Niels is vier weken geleden aan zijn nieuwe baan begonnen, Louk zit vier weken bij de peuters en Ima is weer vier weken ouder) en begint de boel zich een beetje te stabiliseren. Alhoewel je zou denken dat er dus langzamerhand rust in de tent zou komen, voel ik juist een grote onrust ontstaan. In het begin was ik blij als ik de klus praktisch gezien had geklaard. Nu begin ik kritisch te worden op de kwaliteit van de dagen. Heb ik wel wat leuks gedaan met Louk? Is er genoeg aandacht voor Ima? Neem ik de rust om een vermoeide (en overactieve) Dint te begrijpen? Heb ik wel lekker gekookt en is er eigenlijk wel een leuk toetje? Moet ik niet meer knutselen met de kinderen? Waarom ben ik nou boos geworden? Hoe kan ik ook aardig blijven als ik haast heb? Maak ik wel genoeg contact met de andere ouders? en ga zo maar door....
Vandaag was er een vriendinnetje van Dint bij ons aan het spelen. Haar moeder was er ook omdat het de eerste keer was. Deze bezoekjes zijn leuk maar balanceren tussen Praktisch (P) en Leuk (L) en zijn dus ook erg ingewikkeld. Want hoe plan ik Ima eromheen (P)? Beetje ongezellig (L) en onhandig (P) als ik net moet voeden (P) of als Ima net niet wil slapen en ik dus boven ben ipv klets met de kinderen en de moeder (L). Of, moet ik van tevoren al koken (P)? Want hoe laat zullen ze weer gaan (P)? Ik wil nog even het huis opruimen (P) wil ik ze leuk (L) kunnen ontvangen. Voor Dint ook leuk als ze een opgeruimde kamer kan laten zien en het speelgoed aantrekkelijk is om mee te spelen (L). En ai, ik heb ook geen koekjes in huis (P), ongezellig (L).
De kaders van de dagen zijn bepaald. Nu ik nog. Want hoe geef ik, Jonah, invulling hieraan? Hoe maak ik de sfeer, inspireer ik de kinderen en ben ik s'avonds niet alleen uitgeput en blij dat de kinderen weer gewassen en met volle buik in bed liggen, maar ook trots op hoe het is gegaan? Het gekke is dat mensen die van buitenaf mijn gezin inkomen (in dit geval het vriendinnetje en de moeder) mijn onzekerheid over of het wel allemaal Leuk is aanwakkeren. Naast het feit dat ik er nu onrustig van wordt, ben ik blij met dit moment van reflectie. Want zoals vaak met reflectie: het doet even pijn maar uiteindelijk geeft het energie.

Tuesday, September 8, 2009

Het schoolplein

Daar sta ik elke dag. Iedere ochtend en iedere middag. En ik ben echt verbaasd hoeveel ouders (moeders én vaders) er iedere dag met mij staan. Zo is er de 'hippe' moeder, niet te missen. Ze is blond, relatief jong, heeft altijd iets anders aan (en het zit altijd goed en is altijd hip) en loopt sereen als een soort model over het schoolplein heen. Alsof ze altijd bekeken wordt en dat wordt ze dus ook. Ik bekijk haar ook. Maar je hebt ook de 'vaders in pak', die met een glanzende auto voor komen rijden. Die zie ik meestal enkel naar buiten lopen en met de auto weer wegrijden. En je hebt de 'jolige gezellige vaders', dat zijn de mannen waar de kinderen het hardst op af rennen als de school is afgelopen. Wat je het meeste ziet zijn de 'gewone moeders'; niet uitgesproken gekleed, kletsend met elkaar en het lijkt wel of ze nooit haast hebben.
Waarschijnlijk ben ik 'de moeder die met een piepkleine baby op haar buik fietst en haar bakfiets altijd midden op de stoep zet'. En ik ben een jonge moeder, tenminste, ik voel me jong. Weer.
Het mooiste moment op het schoolplein is de paar seconde als Dint me op het schoolplein zoekt en dan ziet staan. Ze komt een beetje versuft naar buiten met haar rugtasje op haar rug. Samen met tientallen andere kleine kindjes tuurt ze over het schoolplein. Met haar hand houdt ze een pluk haar uit haar ogen. Als ze me ziet wordt haar blik helder en er verscheint een lach op haar mond. Ze snelt naar de juf die ze een hand moet geven voordat ze naar me toe mag en dan rent ze op Louk, Ima en mij af. Ik moet me altijd beheersen om niet op haar af te rennen. Maar de bijnaam 'moeder die haar kind meer mist dan het kind haar' wil ik nog even uitstellen.

Wednesday, September 2, 2009

Moeder

Waar te beginnen.... Er zijn zoveel dingen waar ik over kan schrijven. De dagen zitten vol en tegelijkertijd gebeurt er heel weinig omdat je met drie kinderen niet aan veel toekomt. Ja, het zijn er tegenwoordig drie. De derde, Ima Romee Tilanus, is geboren op 26 juli. Een flitsbevalling. Als een vrouw zei dat haar bevalling maar 1,5 uur had geduurd, dacht ik altijd:"Ja, ja, exclusief ontsluitingsweeen zeker". Nu mag ik het zelf zeggen: in 1,5 uur was Ima geboren, van A tot Z. Echt waar: het kan. De verloskundige had het ook niet verwacht want die vertrok van huis toen Ima al op mijn buik lag. Onwerkelijk en fantastisch en een grote luxe.
Het moment dat Ima op mijn buik lag en Louk en Dint sliepen, deed me denken aan de zonsverduistering die ik ooit heb meegemaakt. Je bevindt je even in een vacuum. Een moment waarop de hele natuur stil is, verbijsterd van wat er gebeurt. Er is even niets maar dat is zo overweldigend.
En nu zijn we alweer 6 weken verder. Ima lacht (en huilt natuurlijk maar dat was al vanaf moment 1), Niels heeft weer een nieuwe baan, Dint gaat alweer naar school en Louk is ge-upgrade naar de peuters. En ik ben full-time moeder dus heb als taak het boeltje te managen. En dat is helemaal niet zo makkelijk. Zeg maar gerust een hele kluif. En over de kluif van moederschap en alles eromheen ga ik weer schrijven, op mijn weblog. Ik ben er weer.

Friday, May 1, 2009

Foto's

Het is belangrijk foto's te maken in deze tijd van je leven. Dat is in ieder geval wat ik vaak hoor en zelf vind ik het ook leuk om foto's van vroeger terug te kijken dus ik denk dat iedereen gelijk heeft. Het enige is dat ik het soms nog wel eens vergeet. Er gebeurt de hele tijd zoveel om je heen dat ik gewoonweg vergeet dat ding te pakken en er een kiekje van te maken. Het is iets wat in je systeem moet zitten.
Hoe meer de zomer in zicht komt, hoe vaker ik er aan herinnerd wordt, en wel door een hele grote doelgroep in Amsterdam: toeristen. Ze sjokken weer als schapen door de stad, het liefst op het fietspad, met een geur van wiet om zich heen. En natuurlijk hebben ze allemaal een digitale camera bij de hand. Sterker nog, soms lijkt het alsof ze meer van de stad via hun schermpje zien dan rechtstreeks.
Wat me dit jaar echter opvalt is dat er een object is wat ze aan de lopende band fotograferen waarvan ik dat nog niet eerder had opgemerkt: mijn gezin. Als ik met Dint en Louk in de bakfiets door de stad fiets, ben ik een zeer geliefd fotomoment. Of ik nou voor het stoplicht sta of over de gracht fiets, het lijkt wel of er iedere minuut een fotocamera op ons gericht is. "Look, two kids!" En jawel, klik.
Het is nooit mijn sterkste punt geweest om normaal te reageren als er een fototoestel op me gericht is. Aan de ene kant ben ik natuurlijk apetrots: "Yes, two kids!". Soms moet ik erom lachen maar meestal doe ik alsof ik het niet zie....
Morgen gaan we met zijn vieren op vakantie. Mijn camera zit in de tas.

Thursday, March 19, 2009

Waarom 2

De waaromfase viert hier hoogtij. Mijn algemene kennis wordt behoorlijk op de proef gesteld. En ik ben niet zo'n lopende database met kennis. Sommige vrienden van mij weten over iedere naam die ze zien in de krant wel weer wat te vertellen, tot en met de redacteuren zelf toe. Ik niet. Ik heb al moeite met Karel de Grote en Napoleon.

In mijn werk kom ik goed uit de voeten met deze beperkte algemene kennis. Het gaat immers meer over het proces, emotie, contact en communicatie. Daar ben ik dan weer wel goed in. Vaak vullen mijn deelnemers en ik elkaar juist mooi aan. Eerst kon ik nog wel in paniek raken van vragen over dingen die ik niet wist. "Dat hoor ik toch te weten", dacht ik dan. Maar tegenwoordig maak ik er ook maar een charme van dat ik lekker leeg de wereld in kijk en stuur ik ze door naar onze eigen bibliotheek, de Vraagbaak.

Met Dint gaat dat toch anders. De meeste waaromvragen zijn prima te beantwoorden. "Mama, waarom eet papa niet thuis?" "Mama, waarom ben ik vandaag niet jarig?" "Mama, waarom ga jij later naar bed?" Soms zijn het er wat veel, maar ingewikkeld zijn ze niet.

Maar dit is niet altijd zo. Zo vroeg Dint laatst: "Mama, wat zit er in water?" Geen idee. Zuurstof. Maar als je dat zegt, kun je de volgende vraag wel raden en je voelt het dode spoor waar je op uit gaat komen op je sloffen aan.

Laatst zat ik met Dint in de wachtkamer van de dokter. Het was er vol en doodstil. Je kent het wel, zo'n ongemakkelijke sfeer waar je je bewust bent als je een keer kucht. Dint zat lekker te kletsen en plaatjes te kijken. Toen zag ze een plaatje van een dinosaurus en ze begon met vragen. Dat ging aardig totdat we uitkwamen bij de vraag: "Mama, waarom zijn de dinosaurussen uitgestorven?" Ik begon, in de ijzige stilte van de wachtkamer, vrolijk te vertellen over de ijstijd en dat de dinosaurussen geen eten meer hadden gevonden en daarom allemaal dood waren gegaan..... Het bleef stil....

"Klopt dit?" vroeg ik, een beetje ongemakkelijk om me heen kijkend.

Mijn buurvrouw keek me aan en zei: "Niet helemaal nee".

Ok ok ok.

Duizenden wetenschappers hebben zich er jaren over gebogen en nog zijn ze het niet helemaal eens. Maar....

Voorlopig zijn onderzoekers van mening dat miljoenen jaren geleden de dinosaurussen door sterke klimaatsveranderingen verzwakt en uitgeput waren. Deze klimatologische veranderingen waren veroorzaakt door een inslag van een asteroid bij Chicxulub (Mexico). Door deze verzwakking betekende de inslag van een tweede asteroïde, 300.000 jaar later, hun einde.


(Misschien moet ik Dint maar eens leren googlen)

Thursday, February 19, 2009

Trippeldetrappel

Ik zit in een vergadering. Iedereen kijkt ernstig, de wereld ís ook even wat ernstiger. Er zijn dingen gaande die niemand kan voorspellen maar wel grote gevolgen kunnen hebben. Er wordt gepraat over omzet, marges, de beurskoers, mensen die weg moeten, of toch niet? Is het wel slim om nu te bezuinigen? Nee, juist niet. Er moet geleerd worden, het zijn zware tijden die mensen moeten managen. Maar het geld is straks gewoon op.
Trippeldetrap. Iemand wil wat zeggen maar niemand hoort hem/haar. Iedereen is bezig met economische vraagstukken, belangrijke zaken. De grootste mannen zeggen het meest en praten het hardst. Ze hebben ook de grootste wallen onder de ogen. De vrouwen knikken fanatiek en zeggen als er een moment is slimme dingen, kinderen zijn er niet.
Trippeldetrap. Oja, sorry, er is er wel een. Maar niemand die hem/haar hoort of ziet. Jammer. Hij is zo welkom en zijn inbreng zou ook een interessante wending aan de vergadering kunnen geven.
Als we opstaan ziet een van de grootste mannen hem toch. "Dat gaat snel he." Ik voel dat hij/zij het leuk vindt. Ik ook.

Wednesday, February 11, 2009

Soms

Soms heb ik het. Bijvoorbeeld als Louk midden in de nacht ontroostbaar wakker wordt en ik niet meer weet hoe hem te troosten. Of als Dint haar hoestbuien opkomen en de kans bestaat dat de benauwdheid weer toeslaat. Of als Niels en ik zoveel in onze hoofden hebben door werk, elkaar, drukte etc. dat we nauwelijks plek in ons hoofd hebben voor de kinderen. Of als ik me s'avonds realiseer dat ik me geen moment bewust ben geweest van het feit dat er een klein propje in mijn buik zit. Of soms als ik de kinderen naar de creche breng en Dint hard huilt achter het raam en fanatiek zwaait en handkusjes geeft.
Ja, dan heb ik het. Dan voel ik de kwetsbaarheid van het moederschap. Hoe je eigen geluk meebeweegt met het geluk van je kinderen, en hoe sterk de grootste wens is van een moeder, in ieder geval van mij: dat je kinderen gelukkig zijn. En de verantwoordelijkheid die je als moeder daarvoor voelt en tegelijkertijd het onvermogen omdat je het geluk van je kinderen niet volledig in de hand hebt.
Ja, soms heb ik dat.



Thursday, February 5, 2009

Magic number

Als kind is het altijd een onderwerp van gesprek: "Wat is je lievelingsgetal?" Veel zevens, drieën, ook wel vijven en af en toe een dertien. En soms zelfs een mooi verhaal van waar het op gebaseerd is. Ook in de bijbel is het een balangrijk thema; de drie koningen, zeven dagen in de week, twee staat voor de duivel en er is maar één Jezus Christus. Of denk aan de liedjes: You are the only one, Just the two of us of Three is a magic number. En dat is het.
De relatie tussen mijzelf en getallen is puur intuitief. 10 vind ik mooi, 11 bijzonder. 12 wat gewoon maar 13 intrigeert. 14 is gewoon 2x7 en 15 wordt te groot.
Mijn relatie met het getal 3 is van bijondere aard. Ik heb namelijk altijd 3 kinderen gewild. Al vanaf toen ikzelf 3 was volgens mij.

Mijn gebeden zijn gehoord. Nummer drie is onderweg.



Wednesday, February 4, 2009

Uitslapen

De afgelopen maanden hebben we ons steeds meer proberen neer te leggen bij het feit dat 6 uur opstaan de komende tijd gewoon ons lot is. Regelmatig liggen we als Louk wakker wordt te zuchten in bed omdat we allebei geen zin hebben om op te staan. Gewoon moe. Maar Louk is een doorzetter wat resulteert in de situatie dat 1 van ons naar beneden gaat met Louk en de ander nog even mag blijven liggen.
Maar vanmorgen was een uitzonderlijke ochtend. Louk werd om 5.20 wakker, echt vroeg dus. We lieten hem liggen tot 5.45, hopend dat hij ook tot het inzicht zou komen dat het nog te vroeg was om op te staan. Nee dus. Toch maar met een flesje zijn kamer binnengeslopen om hem wat melk te geven en daarna weer proberen in bed te leggen. Iets wat normalitair mislukt omdat hij naar beneden wil.
Maar zoals ik al zei, vanmorgen was een uitzonderlijke ochtend.

6.00: Niels komt terug in onze kamer. Zonder Louk. Stilte.
"Wat heb je met hem gedaan?"
"Wat denk je?"
"Knock out geslagen."
"Nee, fles gegeven, wie weet gaat hij wel slapen."
6.20: Nog steeds stil.
7.00: "Joon, we moeten opstaan als je om 8 uur de deur uit wilt".
7.10: "Ja, nu gaan we echt eruit."
7.45: "Het is wel zonde om op te staan als zij eindelijk eens uitslapen"
"Ja, en ze hebben het ook echt nodig..." (projectie)
8.00:"Ik vertik het om op te staan als zij slapen, we doen het gewoon niet".
8.33: Louk wordt wakker.

Welverdiende ochtendrust. We waren overal te laat maar met een brede glimlach dansen we door de dag.