Ballen

"Mama, wat is dat?" Dint wijst.
Er staat een Boxer in het gras, elegant met zijn billen naar ons toegekeerd. Tussen zijn benen hangt een groot paar ballen te glimmen in de zon.
"Wat bedoel je?"
"Dat, wat die hond tussen zijn benen heeft".
Dit is zo'n moment dat je je afvraagt of je het gesprek aan moet gaan of moet zien te omzijlen. Ik ga het aan.
"Dat zijn ballen".
"Nee, dat, wat daar tussen zijn benen zit".
"Ja, dat zijn ballen."
Stilte.
"Waarom zijn dat ballen?"
"Zo heten die."
"Wat zijn dat voor ballen?"
"Die hebben alle mannetjes, net als papa en Louk."
"En wat doen mannetjes met die ballen?"
.....
Het gesprek wordt er niet makkelijker op.
"Mannetjes helpen daarmee vrouwen met het maken van kinderen."
"Dat is gek. Gaat het babietje dan op de ballen zitten?"
"Nee, dat niet."
"Hoe helpen ze dan met het maken van kinderen?"
"In die ballen zit iets. En als je dat in de buik van de vrouw doet, komt er een kindje."
Luid gelach van Dint. "Dat kan toch niet...."
Einde van het gesprek. Gelukkig.

Practisch vs Leuk

Ok. Drie kinderen is veel. Ochtenden en avonden voelen als racen tegen de klok, helemaal als manlief lange dagen werkt en je drie kinderen in je eentje klaarmaakt voor de dag/nacht. Inmiddels zijn we vier weken verder (Dint zit vier weken op school, Niels is vier weken geleden aan zijn nieuwe baan begonnen, Louk zit vier weken bij de peuters en Ima is weer vier weken ouder) en begint de boel zich een beetje te stabiliseren. Alhoewel je zou denken dat er dus langzamerhand rust in de tent zou komen, voel ik juist een grote onrust ontstaan. In het begin was ik blij als ik de klus praktisch gezien had geklaard. Nu begin ik kritisch te worden op de kwaliteit van de dagen. Heb ik wel wat leuks gedaan met Louk? Is er genoeg aandacht voor Ima? Neem ik de rust om een vermoeide (en overactieve) Dint te begrijpen? Heb ik wel lekker gekookt en is er eigenlijk wel een leuk toetje? Moet ik niet meer knutselen met de kinderen? Waarom ben ik nou boos geworden? Hoe kan ik ook aardig blijven als ik haast heb? Maak ik wel genoeg contact met de andere ouders? en ga zo maar door....
Vandaag was er een vriendinnetje van Dint bij ons aan het spelen. Haar moeder was er ook omdat het de eerste keer was. Deze bezoekjes zijn leuk maar balanceren tussen Praktisch (P) en Leuk (L) en zijn dus ook erg ingewikkeld. Want hoe plan ik Ima eromheen (P)? Beetje ongezellig (L) en onhandig (P) als ik net moet voeden (P) of als Ima net niet wil slapen en ik dus boven ben ipv klets met de kinderen en de moeder (L). Of, moet ik van tevoren al koken (P)? Want hoe laat zullen ze weer gaan (P)? Ik wil nog even het huis opruimen (P) wil ik ze leuk (L) kunnen ontvangen. Voor Dint ook leuk als ze een opgeruimde kamer kan laten zien en het speelgoed aantrekkelijk is om mee te spelen (L). En ai, ik heb ook geen koekjes in huis (P), ongezellig (L).
De kaders van de dagen zijn bepaald. Nu ik nog. Want hoe geef ik, Jonah, invulling hieraan? Hoe maak ik de sfeer, inspireer ik de kinderen en ben ik s'avonds niet alleen uitgeput en blij dat de kinderen weer gewassen en met volle buik in bed liggen, maar ook trots op hoe het is gegaan? Het gekke is dat mensen die van buitenaf mijn gezin inkomen (in dit geval het vriendinnetje en de moeder) mijn onzekerheid over of het wel allemaal Leuk is aanwakkeren. Naast het feit dat ik er nu onrustig van wordt, ben ik blij met dit moment van reflectie. Want zoals vaak met reflectie: het doet even pijn maar uiteindelijk geeft het energie.

Het schoolplein

Daar sta ik elke dag. Iedere ochtend en iedere middag. En ik ben echt verbaasd hoeveel ouders (moeders én vaders) er iedere dag met mij staan. Zo is er de 'hippe' moeder, niet te missen. Ze is blond, relatief jong, heeft altijd iets anders aan (en het zit altijd goed en is altijd hip) en loopt sereen als een soort model over het schoolplein heen. Alsof ze altijd bekeken wordt en dat wordt ze dus ook. Ik bekijk haar ook. Maar je hebt ook de 'vaders in pak', die met een glanzende auto voor komen rijden. Die zie ik meestal enkel naar buiten lopen en met de auto weer wegrijden. En je hebt de 'jolige gezellige vaders', dat zijn de mannen waar de kinderen het hardst op af rennen als de school is afgelopen. Wat je het meeste ziet zijn de 'gewone moeders'; niet uitgesproken gekleed, kletsend met elkaar en het lijkt wel of ze nooit haast hebben.
Waarschijnlijk ben ik 'de moeder die met een piepkleine baby op haar buik fietst en haar bakfiets altijd midden op de stoep zet'. En ik ben een jonge moeder, tenminste, ik voel me jong. Weer.
Het mooiste moment op het schoolplein is de paar seconde als Dint me op het schoolplein zoekt en dan ziet staan. Ze komt een beetje versuft naar buiten met haar rugtasje op haar rug. Samen met tientallen andere kleine kindjes tuurt ze over het schoolplein. Met haar hand houdt ze een pluk haar uit haar ogen. Als ze me ziet wordt haar blik helder en er verscheint een lach op haar mond. Ze snelt naar de juf die ze een hand moet geven voordat ze naar me toe mag en dan rent ze op Louk, Ima en mij af. Ik moet me altijd beheersen om niet op haar af te rennen. Maar de bijnaam 'moeder die haar kind meer mist dan het kind haar' wil ik nog even uitstellen.

Moeder

Waar te beginnen.... Er zijn zoveel dingen waar ik over kan schrijven. De dagen zitten vol en tegelijkertijd gebeurt er heel weinig omdat je met drie kinderen niet aan veel toekomt. Ja, het zijn er tegenwoordig drie. De derde, Ima Romee Tilanus, is geboren op 26 juli. Een flitsbevalling. Als een vrouw zei dat haar bevalling maar 1,5 uur had geduurd, dacht ik altijd:"Ja, ja, exclusief ontsluitingsweeen zeker". Nu mag ik het zelf zeggen: in 1,5 uur was Ima geboren, van A tot Z. Echt waar: het kan. De verloskundige had het ook niet verwacht want die vertrok van huis toen Ima al op mijn buik lag. Onwerkelijk en fantastisch en een grote luxe.
Het moment dat Ima op mijn buik lag en Louk en Dint sliepen, deed me denken aan de zonsverduistering die ik ooit heb meegemaakt. Je bevindt je even in een vacuum. Een moment waarop de hele natuur stil is, verbijsterd van wat er gebeurt. Er is even niets maar dat is zo overweldigend.
En nu zijn we alweer 6 weken verder. Ima lacht (en huilt natuurlijk maar dat was al vanaf moment 1), Niels heeft weer een nieuwe baan, Dint gaat alweer naar school en Louk is ge-upgrade naar de peuters. En ik ben full-time moeder dus heb als taak het boeltje te managen. En dat is helemaal niet zo makkelijk. Zeg maar gerust een hele kluif. En over de kluif van moederschap en alles eromheen ga ik weer schrijven, op mijn weblog. Ik ben er weer.