Het is belangrijk foto's te maken in deze tijd van je leven. Dat is in ieder geval wat ik vaak hoor en zelf vind ik het ook leuk om foto's van vroeger terug te kijken dus ik denk dat iedereen gelijk heeft. Het enige is dat ik het soms nog wel eens vergeet. Er gebeurt de hele tijd zoveel om je heen dat ik gewoonweg vergeet dat ding te pakken en er een kiekje van te maken. Het is iets wat in je systeem moet zitten.
Hoe meer de zomer in zicht komt, hoe vaker ik er aan herinnerd wordt, en wel door een hele grote doelgroep in Amsterdam: toeristen. Ze sjokken weer als schapen door de stad, het liefst op het fietspad, met een geur van wiet om zich heen. En natuurlijk hebben ze allemaal een digitale camera bij de hand. Sterker nog, soms lijkt het alsof ze meer van de stad via hun schermpje zien dan rechtstreeks.
Wat me dit jaar echter opvalt is dat er een object is wat ze aan de lopende band fotograferen waarvan ik dat nog niet eerder had opgemerkt: mijn gezin. Als ik met Dint en Louk in de bakfiets door de stad fiets, ben ik een zeer geliefd fotomoment. Of ik nou voor het stoplicht sta of over de gracht fiets, het lijkt wel of er iedere minuut een fotocamera op ons gericht is. "Look, two kids!" En jawel, klik.
Het is nooit mijn sterkste punt geweest om normaal te reageren als er een fototoestel op me gericht is. Aan de ene kant ben ik natuurlijk apetrots: "Yes, two kids!". Soms moet ik erom lachen maar meestal doe ik alsof ik het niet zie....
Morgen gaan we met zijn vieren op vakantie. Mijn camera zit in de tas.
