Het is een week van komen en gaan. Met de nadruk op gaan omdat het een hele drukke week is. Zelf zat ik maandag, dinsdag en woensdag in programma, wat betekent dat ik niet thuisslaap. Dat betekent een hele klus voor Niels, wiens deadline nadert van het project waar hij aan werkt.
In zo’n week komt het altijd allemaal samen. Louk werd maandagavond ziek, Dint had dinsdagmorgen carnaval op school, Ima werd woensdag ziek en de auto is kapot. Gisteravond hebben Niels en ik allebei tot laat gewerkt en vannacht heen en weer gerend tussen een 40C’ patiënt (die uiteraard tussen ons in belandde) en een Louk die steeds moest huilen. En oja, Dint moest plassen. Vanmorgen hebben we onszelf een rustig ontbijtje gegund.
Drie boorden rijstpap met honing en kaneel, 1 broodtrommel met een klein oud boterhammetje voor Dint (die geen pap wilde) bij gebrek aan vers brood. Twee croissantjes die Dint ergens heeft gevonden, zitten in de oven en de tweede kop koffie staat op tafel. We zitten onder de slingers die vorige week ter ere van mijn verjaardag zijn opgehangen. De gordijnen zijn nog dicht. Het straatleven is allang begonnen maar wij genieten nog even van deze cocon. Kinderen lopen in pyjama vrolijk rond, ik heb gedoucht en zit met een chique pakje aan tafel omdat ik zo een presentatie moet houden. Amy Winehouse zingt de longen uit haar lijf. Niels heeft Ima in zijn armen en danst op de muziek. Dint, Louk en ik kijken/staren naar hoe ze samen lachen.
Het is zo’n moment waarop de wereld even stilstaat waardoor er een moment van bezinning kan plaatsvinden. Momenten die ik in mijn groepen probeer te creëren. Deze momenten leveren vaak een ogenschijnlijk voor de hand liggend inzicht op maar omdat het inzicht gevoelsmatig zo intens binnenkomt, heel bijzonder voelt. En daarbij heel echt, essentieel en onomkeerbaar is.
Deze had ik vanmorgen.
‘Niels, bizar. Deze 3 kinderen hebben wij gewoon gemaakt.’
