In het cafe

Naast me zitten twee scholieren, te werken achter hun laptop, ze bereiden een presentatie voor.
Na een tijd staat een van de twee op.
"Dus je komt wel nog naar school?"
"Ja"
"Dan ga ik nu".
"En zeggen dat je naar de tandarts bent geweest".
"Ja, slaat nergens op dat we steeds een smoes moeten verzinnen. Waarom kunnen we niet gewoon zeggen dat we eerst even thuis hebben gewerkt?"
"Leraren denken dat je minder goed kan werken thuis."
"Slaat nergens op. Ik ga, tot zo."

Ik type rustig door.

Intimiteit

‘Mama!’
‘Nee’, bedompt, het hoofd begraven in kussens. ‘t Is licht, maar liever niet.
‘Mama!’
‘Nee!’ Scheller, hoofd komt iets omhoog en ploft in het dons.

Zachtjes, bedachtzaam en uiterst voorzichtig, trippelen voetjes over de trap. Dichterbij. De deken opent zich en een warm, rank lichaampje vleit zich tegen me aan.
‘Het is licht mama’, zegt een zacht stemmetje tegen het begraven hoofd.
Ja, het is licht.

Daar hoor ik nog iets, trippel trappel. Iets minder bedachtzaam maar ook zachtjes, volgt kindje nummer 2.
De dekens worden gelift, en daar drukt een jongetje zich tegen me aan. Warm.
‘Mama, wanneer ga je opstaan?’
‘ Bijna.’ Een vrij hoofd.

Zacht aait een handje over mijn rug. En nog een.
‘Dit is jouw helft, deze is van mij.’
‘Ik heb korte nagels.’
‘Zachtjes Louk, niet mama krabben.’

Gastouder aan huis

Vanaf deze week hebben we officieel nog enkel een gastouder aan huis. Geen crèche, geen naschoolse opvang, enkel een geweldige vrouw die drie dagen per week ons gezin komt versterken. Een lot uit de loterij. Een wens die in vervulling gaat. De dagelijkse periferie-uren, voorheen gekenmerkt door haast en stress, zijn tegenwoordig momenten van samenzijn, rust en plezier.

Naast rust en regelmaat, brengt onze nieuwe situatie ook een ander aspect met zich mee. Met name in de rolverdeling tussen ouder en gastouder. Wat daarin van mij wordt verwacht, is nieuw en leerzaam. In principe ben ik een werkgever en wordt er van mij verwacht dat ik leiding geef, aan mijn werknemer. Ik mag zelf kiezen hoe, maar de consequenties daarvan zijn ook voor ons. Wij stellen kaders, geven richting, sturen bij en zijn meer dan ooit betrokken bij wat er tijdens onze afwezigheid overdag allemaal gebeurt. Deze manier van opvang komt veel dichterbij dan de crèche. Raakt mij meer, in alle opzichten.

We zochten naar een goede gastouder: prioriteit één is dat de kinderen samen met de gastouder de dagen op een goede manier invulling kunnen geven. Wat is goed? Gewoon, dat het leuk is, dat het veilig is, dat ze naar buiten gaan, dat ze aandacht krijgen, dat ze hier en daar ook wat worden opgevoed, dat ze gezond eten, dat er momenten van rust en activiteit zijn, dat er wordt gelezen, niet teveel TV kijken, puzzelen, zelf opruimen, knutselen…. dat het precies op de manier gaat zoals ik dat wil. Oftewel: kritisch en normatief. Maar alles vanuit goede intentie: er zeker van zijn dat het de kinderen goed zou gaan.

In het daadwerkelijk aansturen van de gastouder, sloeg deze directieve benadering al snel om in het besef hoe belangrijk het is dat de gastouder zich op haar gemak voelt en in staat is de kinderen een thuis te bieden, op haar manier, in ons huis. Met daarin de hamvraag: wanneer voelt de gastouder zich op haar gemak? Wat doe ik daarin? Hoeveel kaders zijn wenselijk? Deze insteek mondde binnen een mum van tijd uit in het halen van extra bananen op zaterdag en het opruimen van de voorraadkast omdat de gastouder daar zo een idee over heeft. Dienstbaar leiderschap, in letterlijke zin…

Bij leidinggevenden in mijn training kan ik scherp aangeven wat het effect is van gekozen gedrag in zijn/haar positie. Bij mezelf heb ik dat te onderzoeken en wordt ik verrast door het effect dat mijn handelen heeft. Zo leidde ons kader: minimaal suikergebruik, onverwachts tot enkel geheel suikervrije koekjes. En de oorspronkelijke weerzin tegen onze blokken tofu, die we zwijgzaam bleven aanvoeren, werd: I mastered the tofu today! En hoe onhandig om een evaluatiegesprek te beginnen met te laat komen door net wat meer file dan verwacht.

Het is een liefdevol project waarin we zoeken naar onze balans tussen bekende leiderschapsdilemma’s: hard op de inhoud versus zacht op de relatie / leidinggeven vanuit vertrouwen maar het nemen van de verantwoordelijkheid / motiveren van je mensen maar weten (en sturen) waar je naartoe wilt / uitvoeren van de taak en tegelijk aandacht voor en investeren in je mensen.... Erover weten is één, het doen is een ander. Jeetje wat lastig en wat een verschil kan het maken. Maar goed dat de Baak bestaat ;-)

Nieuw. Werken = Leren

Als ik zou willen, zou iedere minuut van de dag een leermoment kunnen zijn. Onafhankelijk van waar ik ben en wat ik doe. Een minuut van verwondering, nieuwsgierigheid, reflectie, bewustzijn en experimenteren. Het klinkt utopisch en onwijs irritant. Niemand wil ieder moment reflecteren om te leren. Soms doe je domme dingen en wil je door, soms weet je niet wat je doet en doet het er ook niet toe en vaak ben je met de volgende minuut begonnen als de 60 sec nog niet voorbij zijn. Maar theoretisch zou het kunnen.
Daar waar in trainingland deelnemers vaak uit hun leefomgeving worden gehaald om het leren te intensiveren (met zijn allen in een zaaltje), is het interessant te kijken hoe de wereld om hen heen in ultima forma kan fungeren als leeromgeving. Dus het leven benutten om het leren te intensiveren in plaats van andersom. In mijn ogen bevat het nieuwe leren die lading; leven = leren.
Het nieuwe werken schept hier wellicht de mogelijkheden voor. Daar waar werk en privé voorheen gescheiden waren (er werd gewerkt óp het werk, er waren vaste tijden voor werk en thuis, er waren collega’s én vrienden etc.), lijkt de grens tussen beiden flexibeler te worden, zowel qua tijd als locatie. Ik kan vanuit het café een offerte versturen of op de fiets een klant bellen.
Als je er op deze manier naar kijkt, kun je leven, leren en werken laten dansen. Het gaat dan niet meer om de werk/privé balans, waarbij twee polariteiten in een eenheid met elkaar worden vergeleken en zich tot elkaar moeten verhouden (vaak de eenheid ‘tijd’, of geld). Dansen gaat uit van een samenspel wat op elkaar afgestemd dient te worden. Samen mooier, spannender en moeilijker dan alleen. Het gaat om geven en nemen, leiden en volgen; een duurzame relatie tussen werken, leren en leven. Eigenlijk, zou ik iedere minuut willen dansen.