Tuesday, September 11, 2012

Al doende leert men

“We worden overal voor opgeleid behalve voor het opvoeden van onze kinderen,
terwijl dat toch het belangrijkste is wat we in het leven te doen hebben”.

Ik probeer me daar een voorstelling van te maken:
Het is 20.00 uur. Ouders druppelen binnen, sommige samen, sommige
alleen. Koffie wordt ingeschonken, gesprekjes worden opgestart.
“Hoeveel kinderen hebben jullie?”
“2”
“ Oh, leuk. Hoe oud zijn ze?”
De docent komt binnen. Een vrolijke, mooie, blonde vrouw. Ze roept iedereen met een grote glimlach binnen en leidt de avond in met een verhaal over haar ervaring met opvoeden en de verbazing die ze had over het feit dat er geen opleiding bestond voor deze uitdagende en meest belangrijke taak die ons te doen staat in het leven. Iedereen knikt instemmend en geeft blijk van herkenning. De avond wordt besteed aan het uitwisselen van ervaringen en het aanreiken van andere
manieren hoe je om kunt gaan met een kind dat boos uit school komt, dat driftbuien heeft, dat niet wil eten, dat moeilijk over gevoelens praat, dat zijn draai niet vindt op school.... Iedereen gaat met nieuwe ideeën naar huis, vol goede moed om de volgende dag anders op te starten dan voorheen.

Ik zou het om willen draaien. Hoe raar is het dat we een opleiding zouden volgen van iets waarvan de ware leerschool zich in ieder moment van de dag voordoet. En hoe gek is het dat die opleiding dan plaatsvindt gedurende de enige uren dat de kinderen er zelf niet zijn, in de avond. Hoe waardevol zou het zijn als het leren op het moment suprême zou plaatsvinden; op het moment dat je kind een driftbui krijgt, met eten begint te gooien of het op een krijsen zet als hij geen ijsje mag? Het zou wat zijn dat je tijdens het krijsen van je kind denkt: “Vanavond tijdens de cursus ga ik eens vragen wat ik op zo’n moment zou kunnen doen” om vervolgens de boel de boel te laten. Dat is wel wat een cursus kan bewerkstelligen: in plaats van een experimentele instelling waarin je bereid bent fouten te maken, neem je een afwachtende houding aan omdat er een moment is vastgelegd waarop je analytisch naar de moeilijke situatie die zich voordoet zal gaan kijken.

Als moeder van 4 leer ik me suf en maak dus heel veel fouten. Soms snauw ik waar dat niet nodig is, ik vergeet dingen, vraag ze soms dingen die ze nog helemaal niet kunnen of grijp in waar ik niet had moeten ingrijpen. Soms lukt het me de fout ter plekke of iets later te herstellen. Soms niet. Ik hoop dat ik de kinderen leer dat ze fouten kunnen maken, gewoon omdat ik dat doe. Ik leer, zij leren.
Een pleidooi voor het gezonde verstand in de dagelijkse praktijk. Om niet op safe te spelen, niet naar perfectie te streven en ook de meest basale taak in het leven te ver-cursussen, maar het echt te doen. Leven.