Gestolen

Onze bakfiets is gestolen! Hoewel je je dat niet kunt voorstellen, practisch gezien. Ik krijg het ding nauwelijks vooruit als het van het slot is, laat staan als hij met twee sloten vaststaat op een openbare ruimte waarvan je vermoedt dat er mensen rondlopen (op het station....). Maar hoe je het ook went of keert, alleen het voorwiel lag er nog en de rest was weg, echt gestolen.
Nu pas hoor ik uit allerlei hoeken dat dat heel vaak gebeurt. Niemand die ervan opkijkt. Niemand met een bakfiets die ervan schrikt. Sterker nog, meestal krijg je terug dat hem/haar dat al 2, 3 keer overkomen is. Dit geloof je toch niet!!!!
Ik ben boos. En verdrietig. We waren gehecht aan dat ding. Toen ik het Dint vertelde keek ze met een enorme pruillip en zei ze: "We moeten hem weer ophalen bij de man die hem gestolen heeft". (Wat mij in deze zin het meest opviel is dat ze van de dief een man had gemaakt, dat had ikzelf ook gedaan maar niet naar haar toe. Dus zelfs al op driejarige leeftijd worden misdaden blijkbaar sterker met mannen geassocieerd dan met vrouwen, interessant). Maar dat ophalen, dat gaat natuurlijk niet. Het scheint vette business te zijn, die bakfietsen. Daarom staan er waarschijnlijk ook zo ontzettend veel op marktplaats.
Als ik boos ben vind ik het lekker om te generaliseren dus daar gaan we. Ik heb nooit iets gehad met mensen die hun geld verdienen met fietsen, illegaal of legaal. Al vanaf dat ik klein was heb ik gedoe met fietsenmakers. De ene keer maakt hij (ik heb nog nooit een vrouwelijke fietsenmaker gezien) veel te veel en moet je opeens zo'n groot bedrag neerleggen dat je liever een nieuwe fiets had gekocht, de andere keer heeft hij geen tijd gehad als je hem wil komen ophalen, of hij heeft zijn werk gewoon niet goed gedaan. En het vervelende van fietsenmensen is dat ze zo nors zijn. Altijd gedoe.
Totdat ik de bakfiets kocht bij een fietsenmaker waar ze superaardig waren, behulpzaam, geduldig en begripvol. LAngzaamaan begon mijn vooroordeel over mensen die hun geld verdienen met fietsen een beetje milder te worden. Tot deze diefstal en dat ik als gevolg daarvan weer vaker een OV-fiets ophaal bij de fietsenstalling in Amsterdam waar ze ook uitermate onvriendelijk kunnen zijn.
De positieve kant van de diefstal is dat ik weet waar ik de nieuwe bakfiets wil kopen en dat ik het leuk vind om weer naar die superaardige fietsenwinkel te gaan. Mocht je een aardige fietsenmaker zoeken: Beekhoven in Landsmeer. Zuideinde 477.

11 November

Macrobiotiek en 11 november is niet de beste combinatie. Ik weet nog dat ikzelf als kind met mijn pompoen de straat op ging maar bij thuiskomst al het opgehaalde snoep inruilde voor verantwoord snoep: half zo zoet en half zoveel. Van al het snoep dat we hadden opgehaald maakte we dan een Hans en Grietje huis, de mandarijntjes mochten we opeten. En echt waar: ik heb niet één snoepje stiekem gesnoept bij het maken van dat huis of op de avond zelf.

Omdat Dint deze snoepruil waarschijnlijk nog niet zal begrijpen, als ik het zo opschrijf begrijp ik zelf ook niet waarom ik daar ooit mee akkoord ben gegaan, hebben we besloten om nog 1 jaar het lopen in de buurt uit te stellen.

Na de beslissing niet de straat op te gaan met Dint, kwam de vraag op: wat schotelen we de (eventuele) kinderen voor die bij ons zullen aanbellen? Ik had nog een zak met pepernoten (met suiker) in de kast liggen en een zak met suikervrije pepernoten. Dat zou wel genoeg zijn, dacht ik.

18.00. Wij net aan tafel, de bel gaat. Niels en Dint doen open, ik frutsel wat pepernoten in aluminiumpapier, leg de pakketjes op een schaal met wat kastanjes en ren naar de voordeur, waar het liedje "mijn moeder is een dikzak" natuurlijk al lang is afgelopen. Ik geef Dint de schaal en die begint zorgvuldig de pakketjes uit te delen.

18.05. Dint zit weer aan tafel en eet een hap. De bel gaat. Weer rennen Dint en Niels naar de deur en weer flans ik de pepernoten in een pakketje want die kinderen komen met hele delegaties. Zak 1 is op. We stappen over naar de suikervrije pepernoten.

De bel blijft achter elkaar rinkelen. Louk eet rustig zijn boord op terwijl vader en zus steeds heen en weer naar de deur lopen en moeder wat zenuwachtiger wordt want ook zak 2 raakt langzaam op. Zelfs de kastanjes verdwijnen in de plastikzakken. "Oh, wauw, een tamme kastanje! " hoor ik een kind zeggen, "Wij hebben een echte poffer thuis!".

Ergens achter in de kast vind ik nog een zakje suikervrije snoepslierten met aardbeismaak (het is dat het erop staat, anders zou je ze geen aardbeismaak toekennen), en een halve chocoladeletter die ik in stukken breek en op het boord leg.

18.15. Weer gaat de bel. Nu is het mijn beurt om met Dint naar de deur te lopen. 8 meisjes zingen 11 november, vrolijk, lachend, wiegend op hun gezongen muziek. Ze kiezen allemaal een aardbeisliert en steken hem direct in hun mond. Ik wordt er een beetje onzeker van want zo lekker zijn ze niet.... opeens voel ik mezelf 'de moeder van dat huis worden waar ze geen lekker snoep hebben'. Die moeders zijn dus ook leuk. Gelukkig is er één sliert over: voor Dint.

Er wonen nóg meer kinderen bij ons in de buurt dan ik al dacht. En ze vinden het 11 november fantastisch, net als ikzelf toen ik klein was. Ik kon maar moeilijk afscheid nemen van dit feest. Al helemaal toen de tijd aanbrak dat ik het snoep wel zelf mocht opeten. Net als twee meisjes van een jaar of 14 die gister met hun telefoon als lichtje een liedje kwamen zingen. Ze hebben van Niels een kastanje gekregen.

Dint vraagt waarom alle kinderen voor haar zingen. En snoept af en toe een pepernoot. Ze geniet, mist niets. Volgend jaar gaan Dint en ik samen een pompoen uithollen en de straat op. Wat we met het snoep doen..... we zien wel.

Wouter Bos

Gister fietste ik op de bakfiets in Amsterdam Noord vlak achter Wouter Bos. Ook op een bakfiets. Het was kwart voor negen. Hij was niet aan het bellen, had geen haast, er zaten geen kinderen in de bakfiets, die had hij waarschijnlijk net naar school gebracht. En ik dacht:"Hoe kun je nou in zo'n functie je kinderen naar school brengen? Moet jij niet werken en van crisis naar crisis vliegen? Het is kwart voor negen!"
Opeens betrap ik mezelf erop: ook ik ben nog conservatief en sta daarmee de emancipatie in de weg. Ik denk dus dat je geen topbaan kan hebben en tegelijk je kinderen naar school kan brengen. Of dat je rustig op de fiets kan zitten zonder dat je telefoneert als je zo'n belangrijke functie hebt. Natuurlijk kan dat wel! Hij kan waarschijnlijk goed delegeren. Ik kom hem namelijk wel vaker tegen....

Partijtje

Dit weekend had Dint haar eerste partijtje. Een vriendje van de creche werd 3. Kinderen en ouders van de creche waren uitgenodigd om s'middags te komen spelen. En voor wie denkt: "Wat een gedoe zo'n partijtje organiseren" (dat dacht ik namelijk toen Dint 3 werd en heb het dus ook niet gedaan), stop alle kinderen in een hoek met al het speelgoed dat je hebt, klaar. Twee uur lang hebben de kinderen gespeeld, even taart en sap tussendoor, en hup, spelen weer. Een gigantische puinhoop, dat wel, maar alle ouders hadden tijd om met elkaar een glas wijn te drinken en kaas te eten. En dus ook eindelijk eens de tijd om elkaar wat langer dan 5 minuten te spreken.
Het praten met ouders die je kent omdat de kinderen vriendjes zijn, is in eerste instantie onwennig. Het gaat al snel over kinderen, uiteraard, en om van dat onderwerp af te komen is best lastig. Vooral als je voortdurend kindergegil hoort, er speelgoedauto's om je voeten draaien, je met 5 kinderen tegelijk naar de WC gaat omdat ze allemaal tegelijk moeten plassen en je eigenlijk niets van elkaar weet. Ik kende de namen van de kinderen wel maar van de ouders wist ik bijna geen namen. Toen ik dat met enige schroom bekende aan 'de moeder van Leonardo', zei zij gelukkig dat zij ze ook niet wist. En zo zaten we de hele middag met elkaar te praten zonder dat we elkaars namen kenden, niet wisten van de ander wat hij/zij in het dagelijks leven deed maar wel wisten op welke dagen zijn/haar kind op de creche zit, of het kind al zindelijk is, nog een speentje wil als het gaat slapen etc.
De start van de relatie met ouders die kinderen hebben die even oud zijn als die van jouzelf, is een hele andere start dan die ik tot nu toe in mijn leven heb gekend. Het is een genot dat je kinderen met elkaar spelen en dus is het leuk elkaar beter te leren kennen. Verder heb je (nog) geen raakvlakken, gemeenschappelijke interesses of op ander gebied met elkaar te maken. Wanneer het mij lukte om in het gesprek met de ouders van het onderwerp kinderen af te komen, ontdekte ik dat het allemaal bijzondere en eigenzinnige ouders, ik bedoel mensen, waren, ieder met een eigen verhaal. Als Dint 4 wordt ga ik ook een partijtje organiseren.

Macrobiotiek

Vandaag vond Louk voor het eerst zijn eten niet lekker. Hij spuugde de happen die hij kreeg achter elkaar uit. Hij deed het zo consequent dat we hem uiteindelijk maar een boterham hebben gegeven wat hij prima vond. Zijn armpjes zwaaide weer als vanouds als zijn mond leeg was, en hij verzamelde weer als een eekhoorn hapjes in zijn wang. We aten soep met kikkererwten, rijst, zeewier, zeekraal, kuzu, miso en kool. Een macrobiotiekproof recept.

Afgelopen vrijdag zijn we met het hele gezin naar Antwerpen gegaan om advies in te winnen rond Dint haar allergie, ditmaal van een beroemde macrobioot. Macrobiotiek is een combinatie van 5000 jaar oude ervaring en kennis van het Japanse Zen, Boeddhisme en de westerse wetenschap. Het is een voedings- en gezondheidsleer gebaseerd op het juiste evenwicht dat er tussen het yin- en yang-beginsel in ons leven dient te zijn. Kort gezegd: als je macrobiotisch wil gaan eten dien je al het eten dat je in huis hebt weg te gooien om vervolgens alles wat je nog nooit hebt gekocht in de reformwinkel te in huis te halen.

De makrobioot in Antwerpen waar wij waren, keek naar Dint haar handen, voeten en huid en kon daaruit vanalles opmaken over haar organen, heel interessant. Hij bekeek haar allergie niet als iets van buiten (huisstofmijt irriteert haar longen waardoor ze benauwd wordt), maar van binnen (haar darmen zijn gevoelig waardoor ze met haar huidige voedingspatroon de afvalstoffen niet meer zelf kan verwerken en naar het gekoppelde orgaan de longen stuurt, die vervolgens prikkelbaar worden en overgevoelig reageren, in Dint haar geval op huisstofmijt). Ik geloof wel in dit soort dingen en ik hou ervan als dingen holistisch worden bekeken. Zelf ben ik macrobiotisch opgevoed en heb ervaren en gezien hoe helend voeding kan werken.

Het lastige is alleen: hoe pas je je voedingspatroon aan in een maatschappij die totaal anders is ingericht? Op alle partijtjes waar Dint komt zijn snoepjes, taart, rozijnen en appelsap. Fruit behoort een kind iedere dag te eten, evenals dat glas melk wat ieder kind moet drinken. Allemaal dingen die niet passen in een macrobiotisch dieet.

Om die hobbel nog maar even uit te stellen, zijn Niels en ik eerst maar eens wat aan het experimenteren. En dat heeft Louk dus vandaag allemaal uitgespuugd.

Dint vond het overigens heerlijk. De man zei al: Louk is heel Yang, Dint vooral Yin.

Waarom

De mens heeft behoefte aan causale verbanden. Daarom zien we er ook zoveel. Wetenschappelijk onderzoek is alleen maar bezig met het aantonen van (mogelijke) causale verbanden. Een causaal verband geeft antwoord op de vraag: 'Waarom?' Een causaal verband geeft de oorzaak van waarom dingen zijn wat ze zijn. Een soort zingeving.

Mijn kennis omtrent causale verbanden wordt de laatste tijd aardig op de proef gesteld. Dint vraagt namelijk na alles wat ik zeg: Waarom? De eerste paar keer waarom is goed te doen, maar nadat Dint een paar keer achter elkaar de waaromvraag heeft gesteld, komen we samen vaak uit bij zulke basale levensvragen dat ook ik het niet meer weet. Want waarom vallen de bladeren van de bomen? Waarom geloven mensen in andere dingen? Waarom fietsen mensen door rood? Waarom huilt Louk? Waarom slapen papa en mama samen in één bed (dat weet ík wel, maar wat zeg je dan. Gezellig? dan is het ongezellig dat zij alleen in bed ligt). En waarom vinden mensen gaatjes in hun oren mooi?


Tegenwoordig bedenk ik soms van tevoren of het antwoord wat ik haar geef geen onmogelijke waaromvraag tot gevolg zal hebben. En soms zeg ik gewoon 'Daarom'. Of 'Waarom zijn de bananen krom'. Precies die dingen waarvan je je had voorgenomen ze nooit te zullen zeggen.

Vriendjes en vriendinnetjes

Ik was jong toen ik kinderen kreeg; 25 toen Dint werd geboren. Mijn meeste vriendinnen waren nog niet met kinderen bezig, vielen letterlijk van hun stoel af toen ik vertelde dat ik in verwachting was.

Nu ik tegen de 30 ben, merk ik een kentering bij mijn leeftijdsgenoten. Er wordt veel serieuzer gesproken over kinderen, er worden zelfs al wat kindertjes gebaard. Mijn zwangerschapskleren, wieg, badje, kleertjes etc liggen her en der verspreid, dit weekend moest ik een vriendin het spijtige nieuws vertellen dat ik mijn zwangerschapsbroeken al heb uitgeleend.

Het gekke is dat juist nu mijn generatie ook in de kindermood raakt, ik steeds meer merk dat ik vroeg kinderen heb gekregen. Ik ben me er meer dan ooit bewust van dat ik eerder aan deze fase ben begonnen dan zij en dat Dint nu al 3 is en dus niet met de babietjes die nu geboren worden kan spelen. Dat heb ik me nooit zo gerealiseerd.

Het is heerlijk dat vriendinnen die nu in de kraamperiode zitten opeens herkennen waar ik het over had en dat ik herken wat zij ervaren. Ik heb me echter nooit bedacht dat mijn kinderen de eerste kinderen blijven, de oudste blijven en dat ik altijd een paar jaar voor zal blijven lopen, op kinderbasis dan.

En juist nu de behoefte aan vrienden met kinderen steeds meer toeneemt omdat Dint gewoon steeds meer met andere kindertjes wil spelen, is het gek om te realiseren dat dat niet de kinderen van mijn beste vriendinnen zullen zijn, ook al krijgen ze juist nu wel die kindertjes waar ik naar heb uitgekeken.

Huisstofmijt

Het verlossende woord van vandaag: Dint is allergisch voor HUISSTOFMIJT . Huisstofmijt zijn piepkleine beestjes die overal (vooral in dekens, oude kussens etc.) rondlopen. De allergische reactie komt niet voort uit contact met de beestjes maar door het inademen van (bestanddelen van) hun poep.

De uitslag van het bloedonderzoek is in die zin verlossend omdat we eindelijk een schuldige kunnen aanwijzen voor haar benauwdheidsaanvallen. Niet dat we de huisstofmijtjes nu bij elkaar kunnen roepen om hen eens ernstig toe te spreken dat ze maar eens op de WC moeten gaan poepen, maar het is fijn een oorzaak te weten en er zelf iets aan te kunnen doen. Overigens is het maar goed ook dat je de huisstofmijt niet met het blote oog ziet want ze zijn alles behalve aantrekkelijk. Het idee dat je elke nacht niet alleen/samen in bed ligt maar met miljoenen van die ranzige gedrochten is iets waar je niet te lang bij stil moet staan.
Met de kennis van Dint haar huisstofmijtallergie gaat er een wereld voor me open. Er zijn eindeloos veel forums van mensen die met elkaar bakkelijen over hun klachten, er is een hele anti-allergie beddegoedlijn. Je hebt zelfs anti-allergisch speelgoed. Iedere discipline heeft wel weer een theorie over wat te doen met deze allergie. Zo kun je gezonder gaan eten waardoor je minder vatbaar wordt, je kunt met drie jaar lang injecties inbrengen kijken of je immuunsysteem de allergie kan verslaan, je kunt pillen slikken (bijwerking: shocktoestand), je kunt veel sporten, je kunt een vochtregulator in je huis plaatsen of je doet helemaal niets en wacht totdat je eroverheen groeit.
Momenteel draait de wasmachine op volle toeren, is Dint haar kamer kussenvrij, staan alle deuren open, zijn de huisstofmijtvrije deken en matras onderweg, kijk ik op funda voor aantrekkelijke nieuwbouw (lastig) en wacht ik tot Dint wakker wordt om gelijk daarna naar buiten te gaan.
Het is fijn te weten dat huisstofmijt de boosdoener is omdat we eindelijk iets concreets zelf kunnen doen. Maar voor het eerst ondervinden wij de nadelen van het romantische houten huisje waar we wonen; in het vochtige klimaat dat in de winter lekker wordt warmgestookt, vestigt huismijt zich opperbest. Opeens zie ik ze overal langs marcheren, net als Chinezen met zijn duizenden precies tegelijk. Als niets wat we doen helpt, kunnen we altijd nog naar het zuiden verhuizen want onder Lyon komen de beestjes niet voor.

Opvoeden: deel 1

Vanaf het moment dat ik minder ben gaan werken, ben ik harder gaan werken als moeder. Tijdens een week vakantie met mijn zus en de kinderen, merkte ik dat ik langzamerhand een softie van een moeder was geworden die onduidelijke signalen geeft. Door de beperkte dagen die ik bij mijn kids was en de zware tijd die Dint doormaakt, was ik meer gericht op gezelligheid, genieten en liefde dan op ook de minder leuke kanten van opvoeden: nee zeggen, confrontaties aangaan en grenzen stellen die niet in 1 keer worden geaccepteerd.
Als je langer dan 2 dagen achter elkaar bij je kind bent, merk je pas wat het effect daarvan is: een niet luisterend kind. En dat deed (doet, snik) Dint niet. Als ik iets vroeg, kreeg (krijg, snik) ik vaker dan ik wilde een 'nee' op het request. En een flinke nee. Als ik dan toch wilde wat ik vroeg, werd (wordt, snik) er gegild. Het is een bekend fenomeen bij kinderen van 2, 3 jaar, maar confonterend.
Gedurende de week vakantie ben ik mijn opvoedbeleid maar eens wat gaan aanpassen. Als ik nee zei, deed ik nee. Als ik iets vroeg, en ze zei nee, dan deed ik het toch. Ik heb haar en haar nichtje (die helemaal dol op elkaar zijn en in dezelfde kamer sliepen) zelfs een keer uit elkaar gehaald. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder dat een keer bij mij deed. Ik was woest! Dint ook.
De vakantieweek mondde uit in een werkelijk opvoedkamp (gat in de markt trouwens) waarin meerdere confrontaties tussen moeder en dochter de revue passeerde (Louk zoekt te confrontatie nog niet zo op). Het was pittig maar heerlijk om het vertrouwen in mijn opvoedkwaliteiten mijn lichaam in te voelen stromen. Minder prettig als ik het er weer uit voelde stromen, wat natuurlijk ook wel eens gebeurde. Een zus met kinderen was het beste gezelschap dat ik me had kunnen toewensen.

Je wordt je extra bewust van het feit dat je kind niet naar je luistert als je bij andere mensen bent. Bijvoorbeeld als je kind huilend op de grond gaat liggen in de supermarkt, niet naar bed wil als er gasten zijn, hard om appelsap schreeuwt als je met een klant aan de telefoon zit of aan je benen trekt als je iemand op straat tegen komt. Dat zijn de momenten waarop het ook moeilijk is om consequent en duidelijk te blijven. Maar ook de momenten waarop het zo nodig is. Dus, als ik iemand binnenkort tegenkom terwijl Dint op de grond ligt in de supermarkt, en ik loop gewoon door: het hoort erbij. Het is ok.

Discussie

Dit weekend waren Niels en ik met vrienden, hele leuke vrienden. We waren met zijn zessen waarvan Niels en ik de enige zijn met kinderen. Dint zou een nachtje bij haar nichtje slapen en Louk ging de dag met ons mee op pad. We eindigde bij ons thuis waar we tot 3 uur flessen wijn hebben opengetrokken.
Hoewel zij allen geen kinderen hebben, was het wel onderwerp van gesprek. Om half twee ontstond er een discussie waarin ik merkte dat ik echt een ander standpunt had dan de anderen. En ik stond er nogal fel in. De vraag was: waarom is het hebben van kinderen geen voordeel voor de carierre van de vrouw? Ik leer nergens zoveel als thuis en kan alles wat ik hier leer toepassen in mijn werk. Ja, ik werk iets minder, maar wat maakt dat uit? Is het niet een verouderd idee dat je altijd en immer bereikbaar moet zijn? Iedereen droomt van momenten zonder de mobiele telefoon maar iedereen voelt zich overgeleverd aan het feit dat de hoeveelheid die je werkt bijdraagt aan het succes dat je behaalt. Ik zou willen zeggen dat niet kwantiteit maar kwaliteit de grootste noemer is voor het behalen van succes en dat die kwaliteit toeneemt als je kinderen krijgt.
Nogal een standpunt he?
Dat vonden zij ook.
En ik ook.
Ik begrijp mijn standpunt nog steeds maar begrijp nu ook waarom de discussie zo fel werd. We hadden het niet enkel over bovenstaand punt en de tegenhanger (dat het wel degelijk van essentieel belang is dat je veel ruimte en tijd voor je werk hebt wil je carierre maken) maar de onderliggende gevoelens, ervaringen en wensen hadden ook invloed op de discussie. Ik zou namelijk heel graag willen dat mijn standpunt werklijkheid was. Ik zou het heerlijk vinden als het hebben van kinderen enkel een positief effect zou hebben op mijn carierre, ook al werk ik minder uur per week. Ik zou het een droom vinden als ik, zoals nu, drie dagen werk en mijn carierre even hard zou gaan als die van een full timer. Maar het is niet zo.
Het feit dat ik nu drie dagen werk (de 'dodelijke drie dagen') en dat we de hele dag bij vrienden waren die allemaal een boeiende carierre hebben en minimaal full time weken draaien, confronteerde mij met het tegenovergestelde. Mijn carierre gaat nu even wat minder snel. Dat is ok, maar niet altijd makkelijk om te accepteren.

DRIE DAGEN

Vanaf 1 augustus werk ik tijdelijk 3 dagen per week. Met mijn ouderschapsverlof kan ik het zo regelen dat ik mijn huidige contract niet verander maar wel tot kerst 3 dagen per week kan werken (uiteraard voor minder geld). 

In eerste instantie voelde ik me door deze beslissing gefaald. Het was zo mooi allemaal: vier dagen werken, 2 kinderen, net getrouwd en pas 28!!! Mijn carrière is nog niet achterop geraakt, ondanks het feit dat ik 4 dagen werk en geen 5. Maar nu gaat het dan echt gebeuren, ik wordt een ware Part-timer. Dat was ik feitelijk gezien natuurlijk al, maar persoonlijk noem ik 4 dagen werken met twee kinderen liever full-time. Met 3 in plaats van 4 dagen verander ik iets heel wezenlijks: ik ben gedurende de week meer thuis dan op mijn werk. En daar kijk ik nu naar uit.

Met de terugkerende benauwdheid van Dint is onze vermoeidheid en spanning thuis toegenomen en ook duidelijker zichtbaar geworden. Onze volle weekagenda kan deze onverwachte afwijking niet aan. Ik heb voor mijn gevoel niet voldoende tijd om goed voor haar te zorgen als ik zoveel blijf werken als nu en dat voelt niet goed. Om maar niet te spreken over het vrijmaken van tijd om bij te slapen na een gebroken nacht. 

Hoewel ik me eerst gefaald voelde, lijkt het nu wel alsof er een hemel voor me open gaat met die ene dag extra, en misschien is dat ook wel zo. Op die dag kan ik bij de kindjes zijn en gewoon een dag alleen maar leuke dingen doen. Geen dingen regelen, afhandelen, bellen etc. Gewoon zijn. En ik krijg ook meer tijd voor mijzelf. Ik  kan misschien wel weer meer gaan rennen, uitgebreider koken, eindelijk die naaimachine weer eens tevoorschijn halen, de krant lezen, voor mijn werk lezen, over peuterastma lezen en Niels weer eens verassen. Die dag komt wel vol. Maar het wordt een dag waarop veel mag en weinig moet. De magdag. 

 

Lichaamstaal

Voordat Dint gaat slapen houden we sinds kort een vertelrondje. Dat houdt in dat Dint, Niels en ik allemaal iets over de dag vertellen. We merkte dat het haar helpt in het verwerken van de dagelijkse indrukken die ze nu zo bewust meemaakt.
De laatste paar keer was ze steeds heel druk gaan zwaaien met haar hoofd en bovenlichaam. Ik dacht dat het voortkwam uit enthousiasme en onrust in haar lichaam van de vermoeidheid (zo moeder zo dochter). Vandaag werd duidelijk wat er achter deze beweging zit.
Terwijl ze zo bewoog, zei ze: " Ik was in het ziekenhuis en deed zo". Voor het eerst dat ze deze combinatie van woorden en beweging maakte maar ik wist gelijk wat ze bedoelde. In het ziekenhuis had ik haar in de houdgreep gehouden om ervoor te zorgen dat de dokter het kapje, waardoor ze een medicijn kreeg toegediend, op haar neus en mond kon houden. Dit zou haar benauwdheid direct veminderen en was in die situatie de beste keus. Maar het was vreselijk. Dint krijste het uit en draaide als een dolle met haar hoofd en lichaam heen en weer om het kapje kwijt te raken en keek mij met grote ogen aan en riep: " Help, mama, help". En ik maar stevig vast blijven houden omdat ik wist dat het toen het beste was.
Ik heb nog vaak teruggedacht daaraan omdat er zoveel angst in haar ogen had gezeten. En ik ben dus duidelijk niet de enige die eraan terug denkt. Meerdere avonden vertaalde ze met haar lichaam de ervaring die ze had gehad. Ze vertelde het niet, maar beelde het uit, ook al vertelde ze een ander verhaal dan wat er bij die bewegingen hoorde. Zou onze allesbepalende lichaamstaal op herinneringen zijn berust?

Vinden

Na het vorige stuk op mijn weblog (Peuterastma), ben ik mezelf de vraag gaan stellen of ik in de situatie wil zitten waar ik momenteel inzit. Daar heb ik het uiteraard met meerdere mensen over gehad. En weer ben ik bevestigd: mensen vinden zoveel. De ene vindt dat ik het heeeel goed doe en is trots op me, de ander vindt het wel heel veel wat ik allemaal doe. De volgende vindt dat ik spanning die ik ervaar vooral bij mezelf moet houden en niet teveel naar mijn werk of kinderen moet extrapoleren, weer een ander vindt dat het logisch is dat werkende moeders dit soort fases doorlopen. Een ander vindt mij sterk en een voorbeeld voor andere moeders, of iemand vindt mijn emotionele uiting in mijn vorige stukje een hartekreet. Een volgende vindt dat ik beter voor mezelf moet zorgen, en weer iemand anders vindt het heel goed dat ik nadenk over de dingen waar ik over denk. Een ander vindt dat ik gewoon op mezelf moet vertrouwen, dan komt het goed. Ook vinden sommige het nogal persoonlijk wat ik schrijf. Tot slot zijn er ook een aantal mensen die er niet zoveel van vinden. Gevoelig als ik kan zijn laat ik me heen en weer sleuren en vraag ik me af: wat vind ik er zelf nou eigenlijk van?
Opeens merk ik ook wat de grotere partijen van ons land van werkende moeders vinden. Er zijn bewegingen die vinden dat werkende ouders zich aanstellen als ze het hebben over het missen van de kinderen, er zijn groepen vrouwen die vinden dat je de eerste jaren van de opvoeding absoluut zelf moet doen. Ook vinden mensen dat er meer moet worden gewerkt door moeders, vooral full time is een probleem, vinden ze. De politiek vindt dat vrouwen meer kinderen moeten krijgen, eerder ook. En tegelijk vinden ze de kinderopvang momenteel te duur. Veel vinden vrouwen die ervoor kiezen om met kinderen te stoppen met werken slap, oninteressant. En andere vrouwen vinden het onvoorstelbaar dat je als moeder zoveel onrust en stress je huishouden binnenhaalt terwijl het enige dat je kinderen nodig hebben veiligheid, rust en goede zorg is.
Ik weet niet meer wat ik ervan vind. Ik vind dat we niet zoveel moeten vinden met zijn allen zodat iedereen zijn eigen weg vindt.

Peuterastma

Dint heeft astma, zogeheten Peuterastma. Dit is geconstateerd nadat ze afgelopen weekend weer werd overvallen door een hevige benauwdheid en we weer bij de dokter en kinderarts belandden. Ze had al haar kracht nodig om in te ademen. Haar neusvleugels bewogen bij iedere ademhaling, haar ribbenkast trok helemaal in en het kuiltje in het midden van haar hals bewoog op en neer. Allemaal tekeken dat het niet goed zit.
Er is een nieuwe reeks aan medicijnene voorgeschreven. Gelukkig heeft ze plezier in de pufjes die ze nu 8 keer per dag krijgt. Ze mag iedere keer de dopjes erop en eraf halen en ze is trots op hoe goed ze inademt en uitademt waardoor het gif/medicijn haar longen bereikt. De benauwdheid is een stuk beter maar haar hoest komt letterlijk uit haar longen.
Alles wijst op ernst. En toch heb ik moeite met het gemak waarmee ze in de molen van het ziekenhuis is beland. We hebben een nacht in het ziekenhuis geslapen, ze heeft een pretnisonkuur gehad, we zijn op zondag naar de dokter geweest alwaar de kinderarts op haar vrije dag werd gebeld. Ze is dinsdag weer naar de dokter geweest die de dosering van de medicijnen heeft opgeschroefd, en dinsdag a.s. moeten we weer naar de dokter. Als de benauwdheid zich in deze hoeveelheid blijft voordoen, zal ze een onderhoudpuf krijgen, in ieder geval voor het komende jaar. En dan kijken of ze er al overheen is gegroeid want die kans is groot. Alles heel serieus maar ik vind het moeilijk om te geloven dat het echt erg is. Ik wil niet dat het erg is. Ik wil dat het gewoon overgaat. Dat Dint helemaal geen Peuterastma heeft, dat ze zich allemaal vergissen.
Gister reed ik van mijn werk naar huis en zat huilend achter het stuur. Mijn gevoel zei dat ik moest stoppen met werken om bij Dint te zijn om haar in deze situatie op te vangen, 24 uur per dag. Gelukkig heb ik een lieve man, lieve zussen en weer een heel vrolijk kind.

Moederintuitie

Het bestaat. De intuitie van een moeder. Dat ze precies weet wanneer ze bij haar kinderen moet zijn. Dat ze aanvoelt wanneer haar kinderen haar echt nodig hebben.
Nadat ik het stukje hiervooer 'Het missen' had geschreven, werd ik gebeld dat Dint heel benauwd was geworden op de creche. We moesten haar op komen halen. Al in de ochtend had het niet goed gevoeld Dint naar de creche te brengen en de hele dag had ik ze meer gemist dan ooit. Om 15 uur had ik nog een gesprek met mijn collega dat ik gewoon naar huis moest gaan om bij ze te zijn als ik ze zo miste. Niet gedaan. Mijn gevoel zei van wel, mijn verstand zei dat ik nog wat af moest maken.
Eenmaal bij de dokter aangekomen werden we doorverwezen naar het ziekenhuis, en daar moesten we blijven. Ze wisten/weten niet wat het was/is. Luchtweginfectie of symptomen van Astma. Voor ik er erg in had, zat ze aan de pretnisolon. Knalroze pilletjes, die Dint supermooi vond, helaas niet lekker.
Nou ben ik niet zo'n medicijnfanaat. Daar waar ik pillen, druppels of zalfjes kan vermijden, doe ik dat (wel ben ik scheutig met homeopathische middelen). Dus, wat doe je dan in een ziekenhuis waar het aanbieden en innemen van medicijnen even gewoon is als het versturen van een mail? Persoonlijk vond ik Pretnisolon en Ventoline voldoende, maar ze wilde haar ook aan de zuurstoftank zetten en regelmatig vernevelen.
De vorige dag had mijn intuitie mij ook correcte signalen gegeven, het was tijd er maar eens naar te gaan luisteren. Dit gaat niet helemaal samen met de routine die ze in een ziekenhuis ontwikkeld hebben voor bepaalde kwalen, waaronder benauwdheid bij kinderen. Mijn volhardendheid leidde tot lange gesprekken met de kinderarts, verbaasde blikken van de zusters en een vrolijke Dint die met de Pretnisolon en Ventoline langzaam weer op krachten kwam en de volgende dag naar huis kon.

In mijn werk leer ik mensen meer bewust te maken van wat hun gevoel hun ingeeft en daar meer op te vertrouwen. Wat het dan ook is. Mijn gevoel zegt dat ik hier ook nog in te leren heb.

Het missen

Ik mis het geklim van beentjes over me heen. Ik mis de verhalen, het gebrabbel en gesabbel. Ik mis het bezig zijn met waar het leven over gaat. Ik mis de liefde die mijn kinderen me geven, de liefde die ik wil geven brult in mijn hart. Ik mis het fietsen met kinderen in de bak, ik mis het zingen voor een halfslapend kind. Ik mis het maken van de keuze welk boekje we vandaag gaan lezen. Ik mis het plezier van het springen op bed. Ik mis het niets doen terwijl het leven om je heen kruipt. Ik mis het belangrijkste in mijn leven.
Ik mis mijn kinderen vandaag.

Feest

Afgelopen maand was een waar feest. Eerst zijn Niels en ik getrouwd en vervolgens zijn we 3 weken met een Volkswagen busje naar en door Italie gereden. Het was een maand vol vrienden, familie, natuur, lekker eten, muziek, plezier, tijd, avontuur, kado's, schoonheid en liefde. Genieten.
En nu is de maand om en het feest voorbij. Alhoewel, getrouwd zijn is (tot nu toe) een waar feest. Vertellen over hoe mooi de trouwerij was, is ook een feest, en de hagelslag op mijn werk is ook iedere keer weer een feest. Het meezingen met de muziek in de auto en de mensen die naar je lachen, maken de files ook tot een feest, en het in bed stappen na een vermoeide dag is ook een feest. Misschien klopt de uitspraak: "Het leven is een feest". In ieder geval kun je het tot een feest maken. Dint viert ook iedere dag minstends 1 keer haar verjaardag. Dan zingt ze voor zichzelf, zet haar kroon op die ze van de creche kreeg toen ze twee werd, en vraag mij om een kadootje. Een appel in een theedoek is een fantastisch kado.
Vrijdagavond (vanavond) is de avond dat Niels en ik altijd iets leuk doen samen. We hebben besloten vanavond heel vroeg naar bed te gaan want we zijn feestelijk moe.

Klassieker

Gister kwam Dint met haar duim tussen de deur. De huid is van haar vinger geschraapt, er zit een bloeduitstorting onder haar nagel en verder is de duim dik, heel dik.
Naast heel hard huilen, gilde ze het uit van de pijn. Koud water deed wonderen. En dat huilen ook. Ik moedigde haar aan de pijn eruit te huilen. Samen riepen we: " Stomme deur" en af en toe riep Dint: "Stomme mama", ik had immers de deur dicht gedaan.

Laatst had ik een deelnemer in een training die in het bijzijn van de rest in tranen uitbarstte. Ze probeerde het nog in te houden, tevergeefs. De rest wist ook niet helemaal hoe te reageren op zoiets intiems. Ik heb haar niet aangemoedigd het uit te gillen van de pijn die ze van binnen voelde. Maar ik vond het mooi dat ze het ons liet zien, al wist ik ook niet precies wat ik moest zeggen.

Dint is heel trots op het verbandje dat eromheen zit, liet het vanmorgen aan de bouwvakkers bij ons in de straat zien. Als het verbandje afgaat, voelt ze bij het zien van haar duim weer de pijn. Ze verheugt zich op elk nieuwe verbandje.

Afscheid

Dint heeft een nieuw spel. Uit het niets doet ze haar jas aan, haar tas op haar rug en zegt ze: " Dag! Dint gaat weg! Mama en papa alleen, Dint met de fiets. Dag, dag". Ze zwaait, loopt naar de deur, pakt de sleutel en probeert de deur open te krijgen. Terwijl ze met de sleutel loopt te pielen roept ze met een grote grijns nog een paar keer " Dag, Dag, Dint naar Opa en Oma, Dintje weg. Mama, papa alleen". Ze vindt het prachtig. Ze maakt een spel van het afscheid dat wij van haar nemen als we s'ochtends naar ons werk gaan.

Ik vind afscheid nemen heel moeilijk. Op schiphol krijg ik al tranen in mijn ogen als ik anderen afscheid zie nemen en zelf stel ik het zo lang mogelijk uit. En ja, natuurlijk moet ik dan ook vaak huilen. In een gesprek met mijn coach kwam afscheid een keer aan de orde. Hij verbond mijn moeite met het nemen van afscheid met het maken van verbinding. " Als je geen afscheid kunt nemen, verbind je je ook moeilijk. Want als je je verbindt, zul je ook weer een keer afscheid moeten nemen."

En Dint? Vindt zij afscheid nemen echt leuk en maakt ze dan ook heel makkelijk verbinding? Of is het spel een manier waarop zij het afscheid dat ze zo vaak neemt van ons verwerkt?

Verzorgen

Op een of andere manier wordt Dint vaak wakker met gigantische klitten achter op haar hoofd. Aangezien ze het vreselijk vindt als ik haar haren kam, is het nogal een onderneming zo vroeg in de ochtend. En soms laat ik het dan maar voor wat het is, een speldje doet wonderen.

Laatst zaten we weer in zo'n ochtend waarin alles net iets langer duurt dan wenselijk. En Dint had dreadlocks achter op haar hoofd. En ze wilde niet dat ik haar haren borstelde.

Dus, op de fiets, met klitten onder de muts.

s' Avonds aan tafel zag ik dat haar haren uitgekamd waren. Niet door Niels, niet door mij. Is dat de verzorgingsstaat?

Spelen

Midden in het winkelcentrum in Amsterdam-noord, ligt een hele grote gekleurde rups met gaten. Het is een van de vele moderne speeltoestellen die de stad telt. Een gewone schommel is nauwelijks meer te vinden. De rups ligt er opvallend, telt tientallen kleuren en is (dus) aantrekkelijk voor kinderen.

Er staat een vrouw naast. Voor haar staat een lege kar. Ze kijkt gehaast om zich heen. "Joeri, kom nou, we gaan." Er steekt een koppetje uit een van de gaten van de rups. Het vrolijke jongetje met een grote speen in zijn mond, verdwijnt na enkele seconden weer in de rups. De moeder kijkt weer om zich heen. "Mama gaat naar de Hema hoor". Geen koppetje te zien. Als het kind na een paar minuten uit de rups tevoorschijn komt, pakt de moeder het kind, propt het in de kar en rijdt met een huilende Joeri de Hema in.

Een andere vrouw loopt langs de rups met een speen in haar hand. Ze probeert het kind met de speen langs de rups te lokken, in de hoop dat ze niet wordt opgehouden omdat het kind zo graag in de rups wil spelen. Het mislukt. Het kind verdwijnt in de rups. Bummer.

Een ander kind rent eveneens op de rups af, de moeder sjokt er met een lege kar achteraan. "Ok, eventjes dan. Daarna gaan we brood halen". Na 2 minuten: "Kom, we gaan brood halen." Het kind dat voor de helft in de rups gekropen is schreeuwt: "Hou je kop". Moeder lacht schamper en kijkt even naar mij.

Dint zit op de wipwap naast de rups en kijkt naar wat er allemaal gebeurt, net als haar moeder. Ik voel de drang om te zeggen dat we gaan maar zeg niets. Heeft mijn generatie moeders geen tijd meer om hun kinderen te laten spelen?

Het is 17 uur. "Kom Dint, we gaan groenten halen."

Bakfiets

Niels en ik zijn gezwicht: we hebben een bakfiets aangeschaft. Met twee kinderen (samen 20 kilo) boodschappen doen was gewoon niet meer te doen (helemaal niet als je streven is om één keer per week boodschappen te doen). Een rib uit ons lijf maar het is het geld dubbel en dwars waard. Louk zetten we in de maxicosi voorin, Dint op het bankje en in 2 minuten fiets je fluitend (7 versnellingen) de stad in. Dint lacht naar Louk, Louk lacht terug, en valt op een gegeven moment in slaap. Feest.
Het is wel wennen, een fiets die een meter voor je uit de bochten maakt die je met je stuur had ingezet. En die veel eerder dan normaal bij de hobbel aankomt dan je had ingeschat. En het wegzetten van dat joekel is natuurlijk een ramp, hopelijk het stelen ervan ook.
De reden dat we in eerste instantie niet zo'n ding wilde aanschaffen, was omdat we niet met 'dat yuppengedoe' mee wilde doen. Die fiets was zo gehypt, niks voor ons. Wel dus. En nu we er zelf één hebben, zie ik nóg meer van die bakken door de stad heen crossen dan voorheen. In plaats van dat ik denk: 'Wat een hype toch die bakfiets, het kan toch niet handig zijn', lach ik vriendelijk naar de mevrouw die het ding bestuurt, kijk ik hoe zij de maxicosi vastzet en hoe ze bochten van 180 graden maakt. Soms zeggen we zelfs wat tegen elkaar. Ik vind de ouders die een bakfiets hebben helemaal niet zo yupperig meer en veel toegankelijker. En dat ben ik zelf ook. Opeens moet ik aan de Hells Angels denken die elkaar altijd groeten, en de buschauffeurs. Ongelooflijk hoe een simpel element als je vervoersmiddel al het verlangen naar een groepsgevoel kan aanwakkeren.

Weg

Deze week was ik een week van huis om zelf een opleiding te volgen over groepsdynamika. Een week helemaal voor mezelf, over mezelf en met mezelf in een andere groep. Ik had besloten niet heen en weer naar huis te rijden om de kinderen te zien en te voeden, maar met kolven mijn borstvoeding op peil te houden. Niels had de week vrij genomen om de boel thuis te runnen.
5 keer per dag zat ik aangekoppeld in mijn hotelkamer. Het hele hotel wist dat ik borstvoeding geef omdat er 5 keer per dag een flesje melk naar beneden kwam om in de ijskast van de keuken te zetten. Telkens als er iemand anders bij de receptie zat waar ik het flesje aan gaf, of als ik het overhandigde aan iemand van de keuken omdat er niemand bij de receptie zat, hoefde ik niets uit te leggen, iedereen wist meteen waar het over ging en zei: "Ik heb er al wat over gehoord". Wat dat dan was, dat weet ik niet.
Een van de receptionisten had zelf ook heel lang borstvoeding gegeven en lachte om het feit dat ik de melk van de hele week ging bewaren (zij gooide afgekolfde melk altijd weg). De hoteleigenaar lachte me ook toe, maar met een andere reden denk ik. Halverwegen de week heb ik TNT langs laten komen om de melk naar mijn huis de escorteren.
Tijdens een van de kolfmomenten belde ik even naar huis om Niels en Dint te spreken. Dint: "Mama piep piep doen". (piep piep refereert naar de piepjes die het apparaat maakt). "Mama koe". Scherper had ik het niet kunnen verwoorden. Het was intensief om als koe in training te zitten. Toch voelde het als vakantie.

Werkende vrouwen

Deze week stond ik voor het eerst sinds mijn verlof voor de groep. Deze was overwegend vrouw (8 vrouwen, 6 mannen), drie van hen waren zwanger en allen (behalve 1) hadden zij kinderen. Ze werkten overwegend 4 dagen en waren allemaal leidinggevende. Alsof de groep voor me was uitgekozen.
Heerlijk om te zien dat zoveel vrouwen hun best doen hun carierre on the road te houden en tegelijkertijd hun kinderen met stip op nummer 1 blijven staan. Ik smulde van de verhalen over hoe zij werk en kinderen combineren, waar ze tegen aan lopen en wat ze doen als plotseling een kind ziek is (heel simpel: ze blijven thuis).
Dat ik nog zoekende ben in mijn balans werk/prive en dat ik af en toe moest kolven, werd als de normaalste zaak van de wereld gezien. En herkend. Het was niet 'onvoorstelbaar' of ' knap' of 'enorm zwaar'. Het was zoals het is. Voor hen net als voor mij. En ook al was ik wat jonger, daar ging het helemaal niet meer over. Het ging gewoon over het leven, werken en leiding geven; aan je medewerkers en aan je eigen leven.
De groep kwam naar de Baak om te leren. Zij leerden van mij, en ik leerde van hun. Dat is leuk werk.

Kolven

Nu ik officieel 30% van mijn werktijd aan kolven mag besteden, wil ik jullie de ervaringen die deze bezigheid met zich meebrengt, niet onthouden. Twee keer per dag loop ik met mijn kolftasje naar mijn 'kolfkamer'. De Baak heeft met het hotel op locatie een legio aan zeer volwaardige kolfkamers (soms kolf ik zelfs met uitzicht op zee, iets wat zeker 20 ml. meer melk tot gevolg heeft). Ik hoop altijd maar dat niemand die ik tegenkom denkt: "Oh, ze gaat weer kolven", het heeft namelijk iets genants.
Met mijn 11 maanden borstvoeding aan Dint en nu 4,5 maand aan Louk, ben ik best bedreven geworden in het kolven. Ik zet mijn machine (want dat is het) in een mum van tijd in elkaar, voel me 10 minuten een koe, en sta snel weer op de gang. Met mijn kolftasje, en met mijn melk. En dan begint de tocht: van mijn kolfkamer naar het eind van de gang op de 3de verdieping want daar staat de ijskast.
Het is altijd spannend wie ik dan tegen ga komen en of diegene mijn melk opmerkt. Want zoals ik al zei: het heeft iets genants. Daar waar ik mijn kolfapparaat met een Kitch Kichen tas weet te camoufleren, kan ik geen kant meer op met een plastic flesje met lauwe melk. Soms probeer ik met een papier of mijn telefoon het flesje onopvallend bij me te dragen, maar soms heb ik er ook expliciet lak aan en vind ik dat er geen taboe over zou moeten bestaan. Altijd als ik dan iemand naar het flesje zie kijken of als iemand vraagt wat ik in mijn hand heb, wordt ik dan toch wat verlegen. Lichaamssappen zijn intiem, ook al is het iets dagelijks als melk. Eigenlijk is het gek: het meest natuurlijke wat er bestaat, is iets geworden waar we het niet meer over hebben. En iets waar vrouwen zich voor kunnen schamen.

1e werkdag

Gister was mijn eerste werkdag na vijf maanden verlof. Ik had er erg naar uitgekeken om weer te beginnen; ik heb een leuke baan, er staan de komende maanden een hoop spannende dingen in mijn agenda, en het moest er toch een keer van komen. Een nieuw begin, van het jaar en van een nieuw leven.
Maar bij ieder nieuw begin hoort ook een afscheid van hetgeen je afsluit. En dat afscheid viel me zwaarder dan verwacht. Louk was ziek en dronk moeilijk, Dint sliep nog toen ik het huis verliet. Het was nog donker, de auto was koud.

Op mijn werk aangekomen kwam ik erachter wat een slimme zet het was om de eerste maandag van het nieuwe jaar weer te beginnen na een lange tijd van afwezigheid. Met alle kussen en het vele geklets van iedereen, leek het wel of iedereen weer terugkwam na 5 maanden weg te zijn geweest. De nieuwjaarswensen en mijn terugkomst vielen samen wat een zekere vanzelfsprekenheid van mijn terugkomst met zich meebracht.

De hele dag kwamen er collega's op me af die ik meestal 5 maanden niet had gesproken, en waar heb je het dan over? Over Louk? Het gezin? Of juist niet? Over Oudjaar, kerstmis, of de vakantie? Of gewoon over het werk? Ik heb zo'n beetje alle onderwerpen geprobeerd. Het fijnst waren echter de gesprekken met mensen die niet verwachtte dat ik in één keer weer helemaal op mijn plek was op mijn werk, heerlijk als je gemengde gevoelens gewoon worden benoemd en niet raar worden gevonden. En helemaal fijn als je aan de praat raakt met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.

De overgang van moeder naar werkende moeder is groot. Thuis was mijn wereld klein, zonder voortdurende prikkels van buitenaf. Op mijn werk wordt ik aan de lopende band van input voorzien door de telefoon, andermans telefoon, emails en praatjes met mensen. Aan mij de taak niet gehaast te worden en de rust die ik afgelopen maanden heb opgebouwd, vast te houden. En mijn aandacht te richten op waar ik ben.