De rem

Vanmorgen fietsten we naar school. Drie kinderen om me heen, hard trappend op van die kleine fietsen. Een hand van mij lag op de rug van Ima die op een net te grote fiets van een vriendinnetje zat; die schuivende billen op het zadel maakte haar wat wankel. Mijn andere hand zat vastgeklemd aan het stuur waar de kleinste zat. Nog 5 minuten voordat de bel gaat. Een hele dagelijkse situatie.
Vandaag verliep net iets anders (wat ook een hele dagelijkse situatie is). Louk kwam nauwelijks vooruit en vroeg of ik hem wilde duwen. 
"Dat kan niet Louk, je zult even voor me moeten blijven fietsen". 
Maar al gauw had ik hem ingehaald.
" Mijn fiets staat op de rem". 
Het is een op internet gekochte crossfiets. Ziet er flitsend uit maar verschilt niet veel van een speelgoedfiets op ware grootte. En het klopt, die rem gaat er steeds vanzelf op.
" Louk, stop maar even, dan halen we de rem er even af". 
Hij stopt niet.
" Louk, stop."
Hij stop niet. 
Ik geef Ima een duw vooruit, schommelend en wel, en zet Louk stil aan de kant. Hij is boos. Ik ook. Ik haal de fiets van de rem en fiets achter Ima aan om het schommelen wat te temperen. Louk komt achter ons aan, niet veel harder dan de eerste helft van de tocht. Hij kijkt boos, erg boos. 
" Mama, de rem zit er weer op. Dat gaat namelijk vanzelf. We kunnen hem er beter op een rustig moment een keer goed vanaf halen." 
Wat is hij wijs. 
Hij vervolgt:" Ik wist al dat dit zou gebeuren, je moet gewoon naar me luisteren!"
Hij heeft het patroon van de fiets door en weet dat er meer tijd nodig is dat patroon te doorbreken. Hij wil niet in de haast van alledag even een snelle oplossing zoeken, hij wil er met aandacht en tijd naar kijken om het patroon dan op de lange termijn te doorbreken. Zo werkt dat namelijk. 
Het is net als ons gedrag. Sommige patronen remmen ons af, ze houden ons weg van waar we heen willen. We weten dat ze ons niet helpen maar toch beheersen ze soms ons handelen in het dagelijks leven. Een snelle oplossing tussen de bedrijven door helpt even. Er met aandacht en rust naar kijken kan het patroon doorbreken. En dat kijken ernaar kan best leuk zijn. Ik verheug me op het repareren van die fiets met Louk. Ik ben benieuwd naar wat hij ziet en welke oplossing hij aandraagt. Mij is het tot nu toe niet gelukt dat ding te maken. Hij is wijs.  

Geld

Louk: Mam, ik heb je geld geteld. 
Ik: Oh, en? 
Louk: Een muntje van 2 euro en een van 10 cent. 
Ik: Dat is makkelijk tellen.
.....
Louk: Mam, je moet vandaag pinnen want overmorgen is het zakgeld-dag en je hebt niet genoeg. 

Wat geeft mij deze glimlach? Het is zo logisch, zo ontzettend logisch dat je het zelf bijna niet meer zou bedenken. En voor een kind is het een van die ontdekkingen die de wereld weer een stukje groter maakt. Het ontmoeten van die twee verschillende werelden, die van hem en mij, over iets wezenlijks als geld, vormt bijna een nieuwe wereld. Die twee werelden samen maken deze glimlach. 

Het plaatst geld weer zo heerlijk in een wezenlijk perspectief. Geld is een muntje, iets dat in de portemonnaie zit. Eigenlijk vind ik 2,10 in mijn portemonnaie best veel. Meestal zit er helemaal niets in, alleen wat verloren 1 en 2 eurocent muntjes, opgedaan in Italië en in Nederland nergens welkom behalve in de spaarpot van de kinderen. 

Er wordt momenteel door heel veel slimme mensen nagedacht over (de rol van) geld. Ik ken zelfs iemand die erop promoveert. De rol van geld in de maatschappij, de waarden die wij het toekennen, de motivatie die het mensen geeft, gedrag dat het oproept, gevoel dat het oproept.... een hele grote wereld. 

In den beginnen is geld een muntje in een portemonnaie. Je zou het haast vergeten.