Bijna

Mijn verlof gaat bijna in, is eigenlijk al ingegaan. Mentaal nog niet aan toe, fysiek wel. Wie moet tijdens mijn verlof die opdrachtbevestiging ondertekenen, wie denkt er aan de extra link op de website begin september? Kan iemand dan voor mij in de gaten houden of er wel wordt gereageerd op de uitnodiging die zojuist verstuurd is? Nog veel belangrijker: hoe komt het nieuws bij mij? Wie gaat mij de komende maanden op de hoogte houden van de stand van zaken? Wie belt mij als er iets mis gaat? Weten mensen uberhaupt wel naar wie ze toe kunnen als er iets niet klopt? Zien mensen het wel als er iets niet klopt of wordt de brief dan toch verstuurd......

..... niemand gaat mij bellen, tenminste, dat mag ik hopen. Niemand gaat mij waarschuwen als er iets mis dreigt te gaan, want iemand anders gaat het dan oplossen. En niemand gaat mij bellen als er een handtekening nodig is, dat had ik gewild.
Eigenlijk is ieder individu in een organisatie -misbaar want de taken zijn wel weer door iemand anders over te nemen, en zo niet, dan worden ze afgezegd, afgekaatst, of in het ergste geval vergeten. Maar zelfs dat is geen ramp. Een moeder van een pasgeboren kindje is veel onmisbaarder dan wie dan ook in een bedrijf. Dat moet ik nu maar eens gaan voelen, kom maar op met dat verlof!

(het schrijven op mijn blog gaat overigens gewoon door)

Er was er één jarig hoera hoera

dat kon je wel zien, dat was Dint.
Rennend, vliegend, lachend en kletsend.
Kado's uitpakkend, mensen binnenlatend, pannenkoeken etend en met nichtje Zahra rennend door de tuin, in de regen. Vader stond buiten pannenkoeken te bakken, moeder stond her en der wat te kletsen, proberend de vijf bakken ijs te slijten.

Niet vaak heb ik iemand zo sterk een ervaring in levende lijve tot zich zien nemen. Haar hele lichaam en geest was er, geen verwachtingen van iets anders, geen angsten voor het onbekende. Al zijn er maar drie mensen, ze is vrolijk, blij en verrast. Ze maakt zich geen zorgen of er wel genoeg mensen komen, of er wel genoeg pannenkoeken zijn en is niet teleurgesteld als het regent. Ze staat er niet van te kijken als iemand zonder pakje binnenkomt, maar is blij dat er nóg een bekende komt. Ze is zo overrompeld van alle pakjes, dat ze ze niet eens allemaal uit heeft kunnen pakken. De volgende ochtend aan het ontbijt heeft ze (bijna) alle namen van de mensen die er waren, achter elkaar opgenoemd. Je zag de herinnering op haar gezicht ontstaan.

De verjaardag van Dint is leuker dan mijn eigen verjaardag, en dat terwijl ik gek ben op mijn eigen verjaardag. Dint neemt haar verjaardag zoals die is, waardoor ik dat ook doe. En wat is het dan een feest.

Slakken

Als ik het zo inschat, denk ik dat we momenteel 500 slakken in de tuin hebben, naaktslakken. Je zou denken dat ik nu overdrijf maar dat doe ik niet (moet hierbij wel eerlijk zeggen dat ik ze niet heb geteld). Als de zon richting horizon gaat, komen ze met ze allen tegelijk te voorschijn, God mag weten waar vandaan. Maar opeens zijn ze daar. En ze verplaatsen zich sneller dan je denkt! Als ik de achterdeur 5 minuten open laat staan, kan het zomaar zo zijn dat Dint ineens zegt: "Lak, binnen". En jawel, dan is er een grote glibberige meneer zonder pardon naar binnen geslopen (sorry heren, mijn associatie bij naaktslakken is meer mannelijk dan vrouwelijk).

Nou is het hartstikke gezellig dat die beesten voortdurend overal opduiken daar zij de enige huisdieren zijn die wij Dint momenteel bieden. Ze is dol op dieren maar we hebben er nog niet aan toegegeven. Stel je voor dat je naast al je dagelijkse beslommeringen een hond hebt. Die moet je dan iedere dag 2 keer uitlaten en dan nog zit zo'n beest verder de hele dag thuis. Het wandelen met zo'n dier lijkt me nog best lekker, maar het met een zakje erachter aan hobbelen lijkt me minder aangenaam. Of een poes: als je op vakantie gaat, wat dan? Of een konijn waarvan je het hok iedere week moet verschonen en waar verder niet zo heel veel lol aan te beleven is. Of een cavia die zo kan piepen, of een fred of een rat.... Nee, nog niet.

Opeens denk ik aan mijn kritische houding naar vrouwen die zeggen dat ze nog geen kinderen willen omdat ze graag nog willen reizen. Dat dacht ik ook maar toen ik opeens moeder werd, dacht ik wel anders. Hoe kun je het verlangen om te reizen nu vergelijken met het meest liefdevolle en ingrijpende van het leven? De wil om te reizen viel in mijn ogen volledig weg tegen het krijgen van een kind. En nu maak ik dezelfde vergelijking met een poes?

Of is het de angst voor de full package deal? Huisje, boompje.....beestje?