Emancipatie

Ruim twee weken geleden stond er een artikel in het NRC (in het Zaterdag Bijvoegsel van 13 & 14 januari) over emancipatie. Het Sociaal Cultureel Planbureau heeft geconstateerd dat de emancipatie stagneert. Het aantal vrouwelijk hoogleraren bedraagt 9%, vreselijk laag vergeleken met andere Europese landen. Met de vrouwelijke leden van raad van besturen en raad van commissarissen is het nog veel erger gesteld, slechts 4%. Om van wakker te liggen.
Tenminste, slechts één deel van de vrouwelijke bevolking van Nederland ligt hier wakker van. Het andere front roept iets heel anders. Waarom mag een vrouw de kinderen niet net iets belangrijker vinden dan de man en daarom kiezen voor een part-time baan? Waarom lossen haar carierrekansen daarmee op? Is een vrouw die die keuze zelf kan maken zonder zich schuldig of minder te voelen niet super geemancipeerd?
Er zijn twee aspecten die mij kunnen verwonderen. Het eerste aspect is het feit dat de emancipatie gebaseerd op het idee dat iedereen, en dus ook de vrouw, een individu is, een enkeling. Ze staat opzichzelf en is daarin gelijk aan de man en zou dus evenveel als de man moeten kunnen bereiken. Maar is de samenleving wel opgebouwd uit enkelingen? Zijn mannen en vrouwen en kinderen allemaal afzonderlijke dingen van elkaar?
Voor mij is een vrouw met een gezin een individu maar geen enkeling. Ze staat met haar gezin in het leven. Zodra je een gezin hebt, gaat het niet enkel meer om jezelf. Je kinderen staan op nummer één. Dat betekent onder andere dat als het kind verdrietig is omdat jij er zo vaak niet bent, dat pijn doet en die pijn wil je oplossen.
Het tweede dat mij kan verwonderen is het feit dat de verschillen tussen man en vrouw soms volledig wordt ontkend. We doen dingen anders en voelen dingen anders. Waarom zouden we hetzelfde willen bereiken als mannen? Dat we in dezelfde functie hetzelfde moeten verdienen, daar ben ik het mee eens, maar waarom moeten we allemaal evenhard als kippen zonder koppen in het leven rennen naar de volgende dag? Het zou een stuk rustiger zijn als de mannen wat meer op de vrouwen zouden gaan lijken, een soort evrouwcipatie.
Ik lig er niet wakker van dat slechts 4% van de raad van bestuur en commissarissen vrouw is. Hoogstends van het feit dat 96% daarvan man is. Ik emancipeer samen met mijn vriend, en hij evrouwcipeert met mij. De uitdagingen die dat met zich meebrengt, daar kan ik nog wel eens van wakker liggen. Samen.

Snelheid?

Met de geboorte van Dint, is er ook een stukje rust in mij geboren. Ik was een typisch geval van altijd onderweg, veel afspraken, veel uit, heel veel bellen en een flinke Saturdaynight-fever. Ik geloof niet dat ik vaak kookte en mijn was ging naar de wasserette. Af en toe deed ik in de ochtend aan yoga voor mijn rustmomentje, maar de rest van de week was het 140 km per uur vooruit.
In Nederland wordt je bekeurd als je harder rijdt dan de toegestane snelheid. Als moeder ook. Ga je zaterdag flink uit, dan lijkt het wel of het kind de volgende ochtend nog vroeger wakker wordt dan normaal. Heb je een drukke week met weinig avonden thuis, dan droom je van onbewoonde eilanden waar je met je kind en je man het weekend op mag vertoeven. Als je met je kind haast hebt, dan kom je te laat.
De eerste tijd met Dint was die Saturdaynight-fever niet zomaar over. Ik kon ervan balen als wij zaterdagavond alleen thuiszaten. Of als ik meer avonden in de week thuis kookte dan bij anderen at. Ik kan me nog herinneren dat ik een vier weken oude Dint meenam op de fiets om naar een etentje te kunnen van vrienden.
Maar het stukje rust dat samen met Dint werd geboren, is gaan groeien en ik ben het gaan voeden. Ik kan me verheugen op een leeg weekend waarin we naar de markt gaan en daar heel lang kunnen blijven hangen omdat Dint achter de duiven aan loopt. Of op een middag werken in de tuin met Dint die twijgjes als boomstronken verplaatst. Stapje voor stapje leer ik dat mijn 1e, 2e en 3e versnelling helemaal niet zo overbodig zijn.

Naar huis

17.10. Wat gaat het lekker. Als een speer schiet ik naar de onderkant van mijn to-do-list. Nog een paar dingen en dan heb ik alles gedaan wat ik wilde. Topdag!

De telefoon gaat. Het is mijn vriend Niels.

“Ha lief, hoe laat ben jij thuis?”

Oh nee, nog niet, nog een uurtje, één uurtje maar.

Niels: “Ik ga nu Dint ophalen. Kun jij een hapje maken?"

Nee, ik kan geen hapje maken! “Eeehm, ja is goed, ik ga zo weg.”

17.45. Telefoon.

“Ha, ben je nog op je werk?”

“Ik pak nu in, ben er zo.”

“Auto, auto, auto, gata.” Een vrolijke Dint op weg naar huis.

"Ok, tot zo."

Ik baal. Was ik maar thuis met een schort aan in de keuken. Klaar met koken als Dint vrolijk op me afstormt.
Mijn computer is heel snel uit, mijn spullen prop ik in mijn tas. Rennend naar de auto bedenk ik hoe ik de files kan omzijlen. Niet.