Tuesday, April 27, 2010

Flexen in de speeltuin

Wij wachten nog op een plaatsje op de naschoolse opvang voor Dint op maandagmiddag. Tot die tijd wordt ze afwisselend door mama, papa, opa, oma, tante of oom van school gehaald. Een waar feest.
Dit keer was het mijn beurt. Ik begon in de ochtend met thuiswerken, had een heldere todo-list opgesteld en die bijna kunnen afronden voordat ik naar school moest. Maar het lullige van een todo-lijst is dat het uitvoeren van de todo's altijd weer nieuwe todo's oplevert. Net zoals het schrijven van een mail ook vaak weer een extra mail in je inbox betekent.
Dus, na de lunch aan het water met Dint, een stukje fietsen en een wandeling door het park, gingen we naar de speeltuin. Want de speeltuin is een ideale plek om nog wat mailtjes af te werken, even wat te lezen of desnoods een telefoontje te plegen, gezellige achergrondgeluiden breekt het ijs. En daar zat ik. Na heel hard te hebben geschommeld met Dint, haar te hebben geholpen op een klimrek en appelsap te hebben gekocht voor haar en haar vriendinnetje, pakte ik mijn blackberry en begon te scrollen, te tikken, te deleten, en te scrollen. Het geluid van spelende kinderen werkt verfrissend, doet mij sneller beslissingen maken.
Is dit ook het Nieuwe werken? Gewoon als je zin, tijd, een moment of een idee hebt direct hier iets mee kunnen doen? In combinatie met iets wat je al aan het doen was? Geïnspireerd door de omgeving? Door de mensen en geluiden om je heen? Na een half uur kwam de moeder van het vriedinnetje van Dint. Blackberry in de tas.

Tuesday, April 6, 2010

Rollen

Dit weekend was Dint een nachtje uit logeren bij OmaDo. Bij haar vertrek zat ze in de grote auto van opa en oma voorin, te glunderen als een prinses en tegelijk ook opeens heel klein.
Als je twee dagen met twee kinderen bent, merk je opeens dat drie kinderen toch echt anders is dan twee. En hoe snel je eigenlijk went aan het geluid en de reuring dat het aantal drie met zich meebrengt.
Het was stil. We moesten allemaal even wennen aan de nieuwe samenstelling. Louk speelde met zijn pannen en trein, Niels las de krant, ik maakte koffie, Ima sliep. Dint heeft altijd hele duidelijke ideeën, houdt ervan als het op haar manier gaat en is de meest initiatiefrijke persoon die ik ken. Deze eigenschappen worden extra zichtbaar als ze er even niet is. Waarschijnlijk ook voor Louk.
De rol die je in je omgeving hebt genomen/gekregen, is bepalend voor het gedrag dat je vertoont. Het gaat er niet zozeer om dat je het gedrag dat je zou willen vertonen kent en dat je over de vaardigheden beschikt die je daarvoor nodig hebt, het gaat erom dat je weet het gedrag in je omgeving te plaatsen en toe te passen. Rollen vormen zich in de tijd. En dat gaat snel. Als ik naar het gezin kijk waar ikzelf uitkom, kom je nooit meer helemaal uit de rol die je in je kindertijd hebt ingenomen/gekregen. Iedere keer dat je bij je eigen familie komt, voel je dat de rol die je daar altijd hebt gehad, van invloed is op het gedrag dat je vertoont. Althans, bij mij.
Louk pakte opeens mijn handen en zegt: "Je moet staan, en ronddraaien". Een beetje wijfelend in eerste instantie, maar steeds zelfbewuster en vastberaden, trok hij me mee naar 'de dansvloer'. Vervolgens begon hij te zingen, allemaal liedjes die ik hem nog nooit had horen zingen. En Dint ook niet. Kinderliedjes over dansen en een lied over een eend en een konijn. We hebben ruim 10 minuten samen rondgedraaid, Louk volledig in de lead, initiatiefrijk en hij vond het fijn dat het op zijn manier gebeurde.

Friday, February 19, 2010

Bizar

Het is een week van komen en gaan. Met de nadruk op gaan omdat het een hele drukke week is. Zelf zat ik maandag, dinsdag en woensdag in programma, wat betekent dat ik niet thuisslaap. Dat betekent een hele klus voor Niels, wiens deadline nadert van het project waar hij aan werkt.
In zo’n week komt het altijd allemaal samen. Louk werd maandagavond ziek, Dint had dinsdagmorgen carnaval op school, Ima werd woensdag ziek en de auto is kapot. Gisteravond hebben Niels en ik allebei tot laat gewerkt en vannacht heen en weer gerend tussen een 40C’ patiënt (die uiteraard tussen ons in belandde) en een Louk die steeds moest huilen. En oja, Dint moest plassen. Vanmorgen hebben we onszelf een rustig ontbijtje gegund.

Drie boorden rijstpap met honing en kaneel, 1 broodtrommel met een klein oud boterhammetje voor Dint (die geen pap wilde) bij gebrek aan vers brood. Twee croissantjes die Dint ergens heeft gevonden, zitten in de oven en de tweede kop koffie staat op tafel. We zitten onder de slingers die vorige week ter ere van mijn verjaardag zijn opgehangen. De gordijnen zijn nog dicht. Het straatleven is allang begonnen maar wij genieten nog even van deze cocon. Kinderen lopen in pyjama vrolijk rond, ik heb gedoucht en zit met een chique pakje aan tafel omdat ik zo een presentatie moet houden. Amy Winehouse zingt de longen uit haar lijf. Niels heeft Ima in zijn armen en danst op de muziek. Dint, Louk en ik kijken/staren naar hoe ze samen lachen.
Het is zo’n moment waarop de wereld even stilstaat waardoor er een moment van bezinning kan plaatsvinden. Momenten die ik in mijn groepen probeer te creëren. Deze momenten leveren vaak een ogenschijnlijk voor de hand liggend inzicht op maar omdat het inzicht gevoelsmatig zo intens binnenkomt, heel bijzonder voelt. En daarbij heel echt, essentieel en onomkeerbaar is.
Deze had ik vanmorgen.
‘Niels, bizar. Deze 3 kinderen hebben wij gewoon gemaakt.’

Thursday, January 28, 2010

Alert

Wanneer je net bevallen bent, reageer je hyperalert op ieder geluid dat je kindje maakt. Logisch: moederinstinct. Deze alertheid neemt gaandeweg af. Langzaam aan is het niet meer iedere zucht waarop je reageert en op basis waarvan je in de wieg kijkt, maar enkel nog een huiltje en misschien de hik of een nies. Desalniettemin ervaar ikzelf dat ik nog altijd alert reageer op geluiden van mijn kinderen. Als er wordt gehuild reageert mijn lichaam altijd wel in meer of mindere mate, ongeacht of ik ingrijp of niet. En als ik de creche aan de telefoon heb, weet ik Ima's huil onmiddelijk te herkennen als ik haar op de achtergrond hoor (een van de redenen waarom je de creche maar beter niet kan bellen).
Nu ik weer werk, merk ik dat de alertheid nog voortleeft in mijn lichaam. Het zijn echter niet alleen de geluiden van mijn kinderen waar ik alert op reageer, maar ik neem mijn moederalertheid ook mee naar mijn werk. Dit resulteert erin dat ik op iedere gebeurtenis alerter reageer dan voorheen. Bijvoorbeeld de melding dat er een email binnenkomt. Ik heb de neiging om er direct op te reageren. Of als iemand iets aan mij vraagt is mijn concentratie op wat ik aan het doen was vertrokken. Het lijkt wel of mijn lichaam is ingesteld op kortstondige bezigheden. Ook op het werk. Hoewel ik zaken tegenwoordig meer weet te relativeren, maakt mij dit minder stressbestendig en dat is niet handig.
Dus: ik heb de emailmelding uitgezet, ik heb een koptelefoon op als ik lees (met of zonder muziek), als het kan, doe ik de deur dicht en ik maak een hele duidelijke to do list. Resultaat: vannacht maakte Niels mij wakker:" Jonah, Ima roept je al 10 minuten".

Friday, January 8, 2010

Werken

Sinds deze week werk ik weer bij de Baak, mijn verlof is afgelopen. Werken is een werkwoord bij uitstek, maar brengt voor mij ook enige ontspanning met zich mee. Want hoe fijn is het om alleen je eigen jas aan te hoeven doen als je de deur uit moet? Hoe lekker om me weer langer dan een half uur ergens op te kunnen concentreren (met drie kleine kinderen in huis bevindt je je in een soort hapsnap-staat van zijn; iedere 10 minuten doet er zich weer iets nieuws voor). En het autoritje naar het werk toe is totale rust: muziek/telefoon of helemaal niets. Heerlijk.
Uiteraard brengt het werk ook andere facetten met zich mee. Er wordt weer iets van me verwacht (ik verwacht weer iets van mezelf), er wordt meer meegekeken in wat je doet (thuis keken alleen mijn drie kinderen en Niels met me mee) en het is ook niet de makkelijkste periode wat betreft economie en het bedrijfsleven. Daarnaast moet ik bekennen dat de afgelopen maanden mijn IQ geen goed lijken te hebben gedaan. Dit signaal kreeg ik voor het eerst tijdens Sinterklaasavond, toen ik een Sinterklaasgedicht niet begreep terwijl de rest erg moest lachen. Confronterend. De signalen stapelden zich op: ik las met moeite een lang krantenartikel, laat staan engelse literatuur, ik haakte af bij de NRC-sudoko en gister had ik zelfs moeite met het begrijpen van een opdracht die bij Wie is de Mol werd uitegedeeld. Het lijkt wel of ik mijn hersenen weer moet afstoffen om weer zo scherp te worden als ik kan zijn. En daar heb ik zin in.