Wonderbaarlijk

dat het op de wereld zetten
van je meest dierbaren
gepaard gaat met

Eenzaamheid

Draaien

Nu mijn buik, onderhevig aan een buikgriep, zich regelmatig omdraait, maakt mijn hoofd van de gelegenheid gebruik hier ook weer eens lekker aan mee te doen. Gister kon ik, ondanks enorme moeheid, sinds tijden niet slapen door eindeloze gedachtes die door mijn hoofd draaiden. Angsten, onzekerheden, afgewisseld door vlagen van euforie over het geluk dat ik heb met mijn leven, wisten mij eindeloos wakker te houden. Het voelde als vanouds, als iets van een tijd geleden. Meestal val ik tegenwoordig namelijk als een blok in slaap, overmand door moeheid.
Als kind lag ik altijd wakker omdat ik bang was in het donker. Eerst bedacht ik dan wat er allemaal onder mijn bed zou liggen, of in de kast zou staan. Vervolgens zei ik tegen mezelf dat het onzin was, totdat ik hoorde dat er écht iemand in mijn kamer was. Dan brulde ik mijn moeder die me op mijn rug kriebelend in slaap hielp. Als puber kon ik avonden achtereen wakker liggen omdat ik dacht dat de jongen waar ik verliefd op was, mij helemaal niet zag staan, of omdat ik baalde van de pukkeltjes op mijn rug. Of omdat ik niet wist wat ik aan zou doen omdat ik vond dat ik helemaal geen leuke kleren had. Soms brulde ik dan mijn moeder, die me op mijn rug kriebelend in slaap hielp.
Mijn slapeloosheid van gister zal wel iets te maken hebben met het einde van mijn verlof dat in zicht komt. Ik heb zin om te werken maar zag het gister niet zitten hoe ik alles ga combineren. Hoe ik me de komende jaren staande ga houden in de aaneenschakeling van activiteiten die iedere dag kent. Veel vriendinnen vinden het knap hoe ik het allemaal doe en begrijpen soms ook niet hoe ik het allemaal klaarstoom. Meestal begrijp ik niet dat ze me 'knap' vinden omdat ik alleen maar dankbaar ben voor de situatie waarin ik mij bevind. Toen ik gister het gevoel had dat ik de zaken minder onder controle had dan normaal, was ik trots op mezelf. Ook ik vond het knap dat ik al de dingen die ik nu in mijn leven heb, draaiende weet te houden. Ook al weet ik nu even niet zo goed hoe.

Melk

Het is een rijkdom dat je lichaam vanzelf voeding aanmaakt die het beste is voor je kind. En dat het er vanzelf uitkomt als je kind honger heeft. Ruim twee maanden geef ik nu volledige borstvoeding aan Louk. En hij groeit er prima op. En vindt het nog lekker ook. Ondanks dat het het meest natuurlijke is dat er bestaat, wist ik voordat ik er aan begon bij Dint nog niets van. Ik had nooit gedacht dat de melk er echt uit zou spuiten, dat het de eerste dagen geel zou zijn, dat de productie de hele dag doorgaat en aangepast wordt op de behoefte van je kind, dat het de eerste seconde van een voeding voelt alsof er een prikkeldraad in je tepel zit, dat je de melk (3 maanden) kan invriezen en ook had ik het nog nooit geproefd. Sterker nog, de eerste keer dat ik het proefde, vond ik het maar vies, en nog steeds vind ik het vies om te proeven. Een lauwe zepige melk.

Bij Dint was ik er ook nog een stuk onhandiger in dan nu met Louk. Vooral in het sparen van de melk, want dat is wat een werkende moeder te doen staat tijdens haar verlof. Want hoe kun je een dag werken als er thuis geen melk is? Nu zit ik soms s'nachts als een koe beneden in de huiskamer te kolven omdat Louk heel lang heeft geslapen en ik in die uren door ben blijven produceren. Werkelijk waar, je voelt je dan een soort Pamela Anderson. En ik kan je zeggen: het voelt niet sexy!

Dit klinkt als een hoop gedoe en in zekere zin is dat ook zo. Veel vrouwen stoppen ook na 3 maanden omdat ze het maar onpractisch vinden om op hun werk te moeten kolven en je er ook wel wat moe van wordt. Afgezien het feit dat ik het niet helemaal passend vindt om in termen van 'practisch voor jezelf' na te denken over de superieure voeding voor je kind (zelfs de directeur van Nutricia zegt dat hun product de samenstelling van borstvoeding bij lange na niet evenaart), ben ik van mening dat het juist superpractisch is. Ik heb altijd eten mee voor Louk, precies op temperatuur. Hoef nergens met flesjes te klooien, kan ieder moment van de dag eten geven en daarbij valt hij als hij heel moe is waardoor hij bijna niet meer in slaap komt, altijd aan de borst in slaap (boeken raden deze manier van je kind in slaap helpen overigens af, hij zou er niet meer door zelfstandig in slaap kunnen vallen).

Natuurlijk sta ik niet te springen om straks op mijn werk te moeten kolven, maar bij Dint zag ik het op den duur als een moment van ontspanning op mijn werk; ook superpractisch omdat je die normaal niet zo makkelijk vindt als je het druk hebt. Voor Dint heb ik het 11 maanden volgehouden, of ik dat record ga verbreken, weet ik niet, maar ik ga zeker voor de 6 maanden. 'Wel zo practisch'.

ps: 30 november is er een benefietfeest voor de stichting Give Milk Stop Aids in de Sugarfactory in Amsterdam. Voor informatie http://www.givemilk.org/.

Consultatiebureau

Er hangt een klein, dik vrouwtje met een grote bos krullen boven mijn kind.

"Krijg ik ook een lachje van je? He mannetje, wat kijk jij al lekker pittig. Hallo, goediegoedie."

Louk vertrekt geen spier. Wat een karakter.

"Lacht hij wel al een beetje naar jullie?"

"Ja, best wel eigenlijk."

"Ik blijf net zo lang tegen je lullen mannetje totdat je even naar me lacht."

Een klein lachje van Louk. Wat een karakter.

"Ja, ik zag een heel kleintje. En je weet nog niet eens wat er gaat komen". Het vrouwtje loopt naar de kast en rommelt wat met plastic en komt terug met twee prikjes. Louk weet inderdaad niet wat er gaat komen. Een naald verdwijnt in zijn linkerbeen. Huilen. Als hij zich heeft vermand, verdwijnt de andere naald in zijn andere been. Bijna pedagogisch onverantwoord om deze twee naalden zo achter elkaar in zijn benen de steken.

Louk heeft niet meer gelachen.

Gewicht

De eerste maanden na de bevalling staan voor een groot deel in het teken van gewicht: groeit de baby goed en niet te vergeten, slink ikzelf goed. Als het aan het consultatiebureau ligt, staat alles in het teken van het eerste gewicht, het tweede 'komt vanzelf' (right).
Als een baby nog geen uur op de wereld is, wordt deze gewogen. Weegt deze boven de 2500 gr, dan is er normalitair niet zoveel aan de hand. Louk woog 3920 gr, niets aan de hand. Maar dan begint het. Groeit de baby wel goed? Drinkt hij/zij wel 20 minuten aan iedere borst (ik geloof dat ik dat zelf niet eens vol zou houden, 40 minuten achter elkaar melk drinken!), zit het gewicht wel op de juiste lijn van de curve? Het lijkt wel een obsessie die meerdere moeders onzeker maakt en ik ken zelfs meerdere verhalen waarbij de moeder met borstvoeding is gestopt omdat ze niet kon zien hoeveel de baby nou werkelijk dronk en dus te onzeker werd over de groei van haar kind. Een melkmeter achter op het hoofd van een baby: gat in de markt.
Bij Dint, die toch wat minder snel groeide dan Louk, werd ik gek van de onzekerheid. Gedurende enige tijd ging ik ongeveer wekelijks naar het 'weeguurtje' van het consultatiebureau, en kreeg dus ook wekelijks weer te horen dat Dint niet zo heel snel groeide, en aan de onderkant van het gemiddelde zat wat betreft gewicht en lengte. Ze schreven dan in het groeiboekje (zo heet het boekje dat je van het consultatiebureau krijgt en bij iedere controle weer tevoorschijn komt) een eetschema op waar ik me bij Dint aan moest houden. Het probleem zit hem echter in het feit dat Dint het op moet eten, niet ik. Al die voorschirften die ik kreeg en die bij Dint niet haalbaar leken, hebben het eetpatroon van Dint en mijn houding ten opzichte van haar eetgedrag bepaald geen goed gedaan.
Bij Louk heb ik me dan ook voorgenomen dit weeguurtje niet meer te bezoeken en het bevalt me prima. Maar hoewel Louk lekker groot en dik is, zou ik liegen als ik zeg dat ik de onzekerheid over groei nog niet bij hem heb gevoeld. Als hij een dag minder eet (en die dagen zijn er nou eenmaal) voel ik de onzekerheid opkomen en de neiging hem vaker dan nodig de borst te leggen. Ik baal dat hij nog niet doorslaapt omdat hij zo'n honger heeft s'nachts, maar stiekem vind ik het een heerlijk idee dat hij zoveel melk nodig heeft, want dan groeit hij tenminste goed.

Steeds neem ik me voor vertrouwen te hebben in zijn eigen behoefte: hij heeft de 9 maanden in de buik ook prima gedaan, hij zal nu ook wel weten hoeveel hij nodig heeft. En hoewel ik veel van Dint heb geleerd hierin, en geleerd heb het consultatiebureau met een eetlepel zout te nemen, blijft het toch moeilijk volledig te vertrouwen op een baby van 8 weken. Maar ook ik groei hierin.

Leeftijd

De leeftijd verschuift. Waar de statistieken zeggen dat de gemiddelde leeftijd waarop een hoogopgeleide vrouw zwanger wordt 34,5 is, denken meerdere vriendinnen van mij al serieus na over kinderen, een enkeling heeft de wens al groen licht gegeven. En diegene die er nog niet serieus over nadenken, realiseren zich wel dat ze bijna 30 zijn en wat de gevolgen zullen zijn als ze nog heel lang wachten met het krijgen van kinderen.
Via mijn vriendinnen maak ik kennis met een fase die nog helemaal niet zo makkelijk is. Een fase die Niels en ik door het plotselinge geluk hebben overgeslagen: Hoe beslis je dat je klaar bent voor kinderen? Wat wil je nog doen voordat je aan kinderen begint? Vragen als: wil ik niet nog een grote reis maken, met of zonder mijn vriend? Ben ik ver genoeg in mijn carierre? Kunnen we het financieel wel aan? We zullen moeten verhuizen.... waar moeten we wonen? komen allemaal aan de orde. Maar hoe kun je antwoord geven op die vragen? Al helemaal als je niet weet wat het krijgen van kinderen inhoudt? Wat er dan met je gebeurt?
Mijn ervaring is dat de antwoorden op deze vragen pas ontstaan op het moment dat je de antwoorden echt nodig hebt: als je zwanger wordt, als het kind er echt is, als je een kans krijgt in je werk (of juist niet). Als je het gevoel hebt dat je klaar bent voor kinderen, heb je nog geen kinderen.
Zelf was ik nog niet klaar voor kinderen, maar na die 9 maanden stond ik te popelen en ik heb me nog nooit ergens zo klaar voor gevoeld als toen. Nog nooit heb ik ergens zo vurig naar verlangd als toen naar de geboorte van de baby in mijn buik. Nu er twee kinderen zijn, fantaseer ik ook wel eens over drie maanden in mijn eentje reizen door Zuid-Amerika, een kinderwens van mijzelf. Maar het intense genieten van de momenten die ik nu alleen ben, of de momenten waarop Niels en ik even alleen zijn, heb ik voordat we kinderen kregen nog niet vaak gevoeld. Gewoon omdat je weet dat de momenten zeldzamer zijn dan voorheen. En daar komt nog het genieten met de kinderen bij.

Rust

Vijf maanden niet werken, drie dagen per week samen met enkel een slapende baby, huisje in rustig en pittoresk deel van Amsterdam en een stapel boeken voor mijn neus die ik graag wil lezen. En toch blijf ik het moeilijk vinden: rust nemen, niets doen.

Gister was mijn zus hier met haar twee kinderen. Zahra (haar oudste) en Dint, rende door het huis met speelgoed, pakte het van elkaar af, huilde, lachte, schreeuwde en zongen. Een drukte van jewelste. Toen mijn zus even met ze naar buiten ging, snelde ik naar de keuken, bakte een appeltaart, maakte eten voor mijn vriendinnen die zouden komen eten en maakte hier en daar wat schoon. Mijn zus kwam weer terug met de kids, Niels kwam ook binnen, Louk wilde eten, mijn vriendinnen kwamen aan en Zahra en Dint gingen aan tafel. De keuken was vol mensen, pratend, etend, lachend, lopend, kokend. Een gezellige boel.

s'Avonds belde mijn zus:"Joon, wel nog een beetje rustig aan doen hé, je bent vier weken geleden bevallen!".

Opeens was ik moe, doodmoe. Mijn vriendinnen waren weg, Louk en Dint waren in slaap en Niels en ik waren ook klaar om naar bed te gaan. Als een auto die je moeilijk aan de praat krijgt maar als hij eenmaal draait prima rijdt, viel ik uit en was niet meer aan de praat te krijgen.

Vandaag heb ik op een strandstoel in de zon gelezen. Met thee. En een slapende Louk naast me. Rust krijg je niet, je moet rust nemen.

1+1=?

Gister had ik mijn eerste dag alleen met mijn twee kinderen. Een fragment.

8.00: gepruttel uit de wieg, gehuil van beneden, Niels zijn kussen reeds leeg.
8.15: een aangeklede Dint in de stoel achter een boord pap. Moeder rent omhoog om 'pruttelende' baby op te halen.
8.20: Dint aan de pap, Louk aan de borst. Eet zelf wat happen tussendoor. Dint is erg vrolijk en vindt het maar wat gezellig dat haar broertje ook aan tafel zit vandaag. Maar ze is slim en heeft al snel door dat het best een leuk spelletje is om haar voeten op tafel te leggen. Mama zegt dan: "Dint, doe je voeten eens onder tafel", maar als ze dat dan niet doet en heel stout mijn kant op kijkt, gebeurt er eigenlijk niet zoveel meer. Mama kan namelijk niet zoveel meer met Louk aan de borst.
8.30: Huilende Dint omdat ik haar boord heb weggehaald.
8.31: Voeten van Dint zijn onder tafel.

Het is best hectisch, twee kinderen, maar zo ontzettend leuk. En hoe efficient je ervan wordt is ongelooflijk. Ook strenger. Daar moet Dint nog even aan wennen maar heldere grenzen doen haar ook goed. En binnen 1 dag heeft ze al door dat de grenzen wat minder helder zijn als ik Louk voedt. Dan kan ze rustig haar gang gaan want mama is lekker bezig.....
De komende tijd zal ik nog veel dagen alleen met de kids zijn en ik heb er zin in. Geen kind dat naar de creche moet, geen moeder naar haar werk, geen oppas die te laat is.... gewoon datgene waar het over gaat en waarvoor we zo graag kinderen wilden. Van elkaar leren, met elkaar delen, aan elkaar vertellen en er voor elkaar zijn. En als ik de efficientie die ik nu thuis heb in januari ook mee neem naar mijn werk, dan kan ik wel opslag gaan vragen.

Het gezin

Vanaf nu maak ik deel uit van twee gezinnen. Het gezin waar ik al mijn hele leven deel van uitmaak, en het gezin dat Niels en ik samen hebben gemaakt, op de wereld hebben gezet en bij elkaar hebben gevonden. En alhoewel mijn eerste gezin zielsveel voor mij betekent, lijkt het wel of ons nieuwe gezin, ons 'eigen' gezin, een laag dieper in mij zit. Het raakt een laag die ik nog niet kenden, een laag die mijn hele verdere leven het allerbelangrijkst zal zijn. Een laag waar al mijn emoties samenkomen, die kwetsbaar is maar ook het sterkst voelt van alle lagen waarover ik beschik. Mijn kern. En dat terwijl het gezin nog maar 2 weken oud is.

Het hebben van een gezin doet ook een beroep op mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Het is onze taak om in dit gezin geborgenheid te laten groeien zonder de ruimte van elkaar te ontnemen. Vertrouwen te geven zonder de verantwoordelijkheid die je als ouder hebt uit handen te geven. En daar is in de twee weken dat dit gezin oud is, al een behoorlijk beroep op gedaan. Want een pasgeboren baby is nog niet voorspelbaar of stabiel en kan zich ook nog niet op andere manieren dan huilen, verstaanbaar maken. Aan mij de taak op hem te vertrouwen (als hij honger heeft, dan komt hij wel, als hij een keer wat minder drinkt, dat heeft hij niet meer nodig), zonder daarin de verantwoordelijkheid uit handen te geven. Met de Nee-fase (waar Dint momenteel een groot fan van is) tast een kind de ruimte af die het heeft. Grenzen worden verkend en als je niet oppast voortdurend verlegd. Aan ons de taak liefdevol de verantwoordelijkheid te nemen wat betreft de grenzen, zonder de ruimte van Dint te ontnemen door eindeloos dingen niet toe te staan. En dan hebben we nog de zoektocht naar ruimte voor elkaar, al is het een kus van 2 minuten waarin we even enkel oog hebben voor elkaar.

Een geboorte van een tweede maakt hele andere emoties los en roept hele andere vragen op dan de geboorte van een eerste. En ook het feit dat het een jongetje is..... Een heerlijk vooruitzicht dat ik me de komende maanden nog volledig op mijn gezin kan focussen.

6-9-2007 Louk Bernard Tilanus

Morgen

Alweer 4 weken ben ik vrij. Eigenlijk geen idee wat ik allemaal heb gedaan in die weken, maar ik weet wel wat ik morgen ga doen. Morgen heb ik het namelijk druk, morgen ben ik uitgerekend. Dus, morgen ga ik bevallen. Al maanden is 4 september een datum waar ik op heb zitten wachten, en morgen is het dan eindelijk zo ver. Heerlijk idee. Ben er aan toe.

Maar zo gaat het helaas niet. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, zwerft de uitgerekende datum als een feit door je hoofd, maar als het puntje bij het paaltje komt, is die datum vaak leger dan welke andere datum ook. Niels en ik hebben een avond uit gepland, net als vorige keer. En s'ochtends ga ik naar mijn zus (die overigens vorige week is bevallen) en ook s'middags heb ik plannen. Toch druk dus morgen.

Artis

Vrouwen met verlof en al een kind(eren), zullen vast en zeker allemaal een keer tijdens hun verlof naar Artis gaan. Iets wat je altijd al wilde doen (doordeweeks) en waar je nu eindelijk tijd voor hebt.

Zo ook ik. Ik was er vandaag en was niet de enige zal ik je zeggen. Het is namenlijk vakantie. Stampvol. Overal kinderen met ijsjes, bifiworstjes, starend naar pinguins die visjes krijgen en een nijlpaard dat helemaal niets doet. Of rennend door het aquarium, op zoek naar de grootste haai. Ouders waggelen er wat omheen en roepen her en der wat namen om hun kinderen maar niet kwijt te raken. Dint heeft drie uur gerend, gesprongen en haar ogen uitgekeken.

Maar naast deze blije kinderbende, viel mij nog iets op. Er wordt getelefoneerd. Veel getelefoneerd. Nieuwsgierig als ik ben, ben ik eens gaan luisteren waar al deze gesprekken zoal over gaan. Conlusie: er worden zaken gedaan in artis. De ene sloot een deal, de ander had het over een mogelijk samenwerking, weer een ander over 'kansen' en iemand over het druk zijn met een transactie die maar niet afgesloten wilde worden.

Even waande ik mij weer in die ene offerte waarvan de opdrachtbevestiging zo goed als rond is..... Mijn blackberry? Leeg in de mand, thuis.

Ik heb een aap gezien die klapte, een vis die sliep en net even het kleine olifantje naar buiten zien komen. Met dank aan mijn verlof.

Bijna

Mijn verlof gaat bijna in, is eigenlijk al ingegaan. Mentaal nog niet aan toe, fysiek wel. Wie moet tijdens mijn verlof die opdrachtbevestiging ondertekenen, wie denkt er aan de extra link op de website begin september? Kan iemand dan voor mij in de gaten houden of er wel wordt gereageerd op de uitnodiging die zojuist verstuurd is? Nog veel belangrijker: hoe komt het nieuws bij mij? Wie gaat mij de komende maanden op de hoogte houden van de stand van zaken? Wie belt mij als er iets mis gaat? Weten mensen uberhaupt wel naar wie ze toe kunnen als er iets niet klopt? Zien mensen het wel als er iets niet klopt of wordt de brief dan toch verstuurd......

..... niemand gaat mij bellen, tenminste, dat mag ik hopen. Niemand gaat mij waarschuwen als er iets mis dreigt te gaan, want iemand anders gaat het dan oplossen. En niemand gaat mij bellen als er een handtekening nodig is, dat had ik gewild.
Eigenlijk is ieder individu in een organisatie -misbaar want de taken zijn wel weer door iemand anders over te nemen, en zo niet, dan worden ze afgezegd, afgekaatst, of in het ergste geval vergeten. Maar zelfs dat is geen ramp. Een moeder van een pasgeboren kindje is veel onmisbaarder dan wie dan ook in een bedrijf. Dat moet ik nu maar eens gaan voelen, kom maar op met dat verlof!

(het schrijven op mijn blog gaat overigens gewoon door)

Er was er één jarig hoera hoera

dat kon je wel zien, dat was Dint.
Rennend, vliegend, lachend en kletsend.
Kado's uitpakkend, mensen binnenlatend, pannenkoeken etend en met nichtje Zahra rennend door de tuin, in de regen. Vader stond buiten pannenkoeken te bakken, moeder stond her en der wat te kletsen, proberend de vijf bakken ijs te slijten.

Niet vaak heb ik iemand zo sterk een ervaring in levende lijve tot zich zien nemen. Haar hele lichaam en geest was er, geen verwachtingen van iets anders, geen angsten voor het onbekende. Al zijn er maar drie mensen, ze is vrolijk, blij en verrast. Ze maakt zich geen zorgen of er wel genoeg mensen komen, of er wel genoeg pannenkoeken zijn en is niet teleurgesteld als het regent. Ze staat er niet van te kijken als iemand zonder pakje binnenkomt, maar is blij dat er nóg een bekende komt. Ze is zo overrompeld van alle pakjes, dat ze ze niet eens allemaal uit heeft kunnen pakken. De volgende ochtend aan het ontbijt heeft ze (bijna) alle namen van de mensen die er waren, achter elkaar opgenoemd. Je zag de herinnering op haar gezicht ontstaan.

De verjaardag van Dint is leuker dan mijn eigen verjaardag, en dat terwijl ik gek ben op mijn eigen verjaardag. Dint neemt haar verjaardag zoals die is, waardoor ik dat ook doe. En wat is het dan een feest.

Slakken

Als ik het zo inschat, denk ik dat we momenteel 500 slakken in de tuin hebben, naaktslakken. Je zou denken dat ik nu overdrijf maar dat doe ik niet (moet hierbij wel eerlijk zeggen dat ik ze niet heb geteld). Als de zon richting horizon gaat, komen ze met ze allen tegelijk te voorschijn, God mag weten waar vandaan. Maar opeens zijn ze daar. En ze verplaatsen zich sneller dan je denkt! Als ik de achterdeur 5 minuten open laat staan, kan het zomaar zo zijn dat Dint ineens zegt: "Lak, binnen". En jawel, dan is er een grote glibberige meneer zonder pardon naar binnen geslopen (sorry heren, mijn associatie bij naaktslakken is meer mannelijk dan vrouwelijk).

Nou is het hartstikke gezellig dat die beesten voortdurend overal opduiken daar zij de enige huisdieren zijn die wij Dint momenteel bieden. Ze is dol op dieren maar we hebben er nog niet aan toegegeven. Stel je voor dat je naast al je dagelijkse beslommeringen een hond hebt. Die moet je dan iedere dag 2 keer uitlaten en dan nog zit zo'n beest verder de hele dag thuis. Het wandelen met zo'n dier lijkt me nog best lekker, maar het met een zakje erachter aan hobbelen lijkt me minder aangenaam. Of een poes: als je op vakantie gaat, wat dan? Of een konijn waarvan je het hok iedere week moet verschonen en waar verder niet zo heel veel lol aan te beleven is. Of een cavia die zo kan piepen, of een fred of een rat.... Nee, nog niet.

Opeens denk ik aan mijn kritische houding naar vrouwen die zeggen dat ze nog geen kinderen willen omdat ze graag nog willen reizen. Dat dacht ik ook maar toen ik opeens moeder werd, dacht ik wel anders. Hoe kun je het verlangen om te reizen nu vergelijken met het meest liefdevolle en ingrijpende van het leven? De wil om te reizen viel in mijn ogen volledig weg tegen het krijgen van een kind. En nu maak ik dezelfde vergelijking met een poes?

Of is het de angst voor de full package deal? Huisje, boompje.....beestje?

Volle leegte

Nog 6 weken en dan gaat mijn verlof in. 5 maanden weg van werk. Kan me er nu nog niets bij voorstellen. Iedereen op het werk zit in een afrondfase: druk, rennen en haastig. Rennend door de wind, kijkend naar de zomer. Nog net alles afmaken voordat de vakantie eindelijk begint.
Zelf ben ik eigenlijk een beetje huiverig om mijn werk zo lang stop te zetten straks. Vind het spannend. Kijk er nog helemaal niet zo naar uit. Van de verloskundige mag ik het geen vakantie noemen. Maar werk is het ook niet. De bevalling is hard werken, maar verder gaat het de komende maanden vooral over leven, eten en slapen. Dingen die we in het dagelijkse leven naast onze drukke baan nog wel eens vergeten.
Zo vliegend op de werkvloer voelt het als een leegte waar ik naar toe ga. Een groot grasveld waar af en toe een vogel overheen vliegt. En verder een vlaagje wind. Wel mooi maar.... Waar zijn de bergen, de bossen, de onbegaanbare bergen, de herten die voorbij flitsen en de bloemen in bloei die s'avonds weer dichtgaan?
Een leegte die me ook weer helemaal opvult. Een onwerkelijk vooruitzicht, ver van mijn huidige dagelijkse realiteit maar realistischer dan alles dat mijn dagen momenteel vult.

Vakantie 2

Een tent van 50 kg is helemaal zo gek nog niet. Ok, ik tilde hem niet uit de auto, maar ook Niels stond niet te kreunen en te steunen wanneer de zak van de auto naar het gras werd getild. En het opzetten van 50 kg werkt rustgevend, zelfs afbreken in de regen is te doen. Of in de nacht wakker worden van een enorm lawaai van druppels die werkelijk op het tentzeil knallen, is romantisch. Camperen laat je even voelen hoe het is om buiten te leven, je bent even wat dichter bij het dierenrijk, wat meer in contact met de zon en de wind. En met je man en je kind.
Voor mij duurde het even voordat ik thuis (lees: werk) had losgelaten. Blackberry niet meenemen en de onmogelijkheid om je telefoonoplader ergens in te kunnen pluggen (tip: kies de meest primitieve en afgelegen camping uit de gids), dragen bij aan het volledig weg zijn uit je eigen omgeving. Dint had daar een stuk minder moeite mee. Voor haar hadden we evengoed naar Drenthe kunnen rijden, zolang we maar met zijn drieen in de natuur zitten. (We zijn "gewoon" naar Bretagne gereden, zoals gepland. Niets Zwitserland, Engeland, Denemarken of toch stiekem Tsechië).

Heerlijk. Niet mijn telefoon is opgeladen, maar ik ben opgeladen. Vooral tijdens het lezen en het wandelen in de storm, voelde ik mijn batterij groeien. Het gekke is dat ik sinds ik thuis ben geen boek meer heb aangeraakt en voor iedere 20 meter die ik me moet verplaatsen, de fiets pak. Hoe werkt die conditionering dan precies? Iets met belonen toch?

Vakantie

Ik ga op vakantie en neem mee: een tent van 50 kilo. Tsja, je moet wat. Via eindeloos dubben van waar we nou eens heen konden gaan op vakantie, (we zochten naar een vakantie waarin we onze lust naar avontuur kunnen bevredigen en tegelijkertijd de begeerde rust vinden) hebben we besloten om met een tent van 50 kilo in de auto naar Bretagne te krossen. Als ik het mensen vertel, gaan ze lachen. Gister zei mijn verloskundige: "Ja Jonah, je ontkomt niet meer aan Frankrijk met een gezin. Je zult zien: het is er best mooi". Getverderrie. Hoezo ontkom ik niet aan Frankrijk.

Thuisgekomen heb ik meteen het boekje van campings in Europa (ANWB....) erbij gepakt om een camping in Zweden uit te zoeken. Niets gevonden. En is Zweden niet een beetje lang in de auto voor Dint? Ben ik niet gewoon al blij als Dint met een stokbrood in haar hand over de camping hobbelt? Of wil ik meer? Meer avontuuur en meer verhalen om mee thuis te komen? Of is vakantie juist een moment om van het gevoel van 'er moet meer' af te komen?

We gaan het meemaken. Zodra de 50 kilo in de auto is gehesen, vertrekken we met de auto naar...... Niels?

Over-werken

De muziek staat aan, lekker 'niets aan de hand' muziekje van Vivaldi. Tjampampam. Ook al luister je er niet naar, de rideltjes zijn prima te volgen. Achter mij een groene tuin met hier en daar een bloem en een slak. De vogeltjes hebben spitsuur. In de zomer ligt hun spitsuur voor op de files van ons: van 5 tot 6 uur in de ochtend zingen ze erop los en ze beginnen weer om 20 uur s'avonds. Prima timing voor werkend Nederland. Met hun gefluit en getsjilp brengen ze de rust weer terug in het land.

Af en toe komt er een vlaagje wind langs mijn schouder. Niels zit tegenover me. Dint ligt boven ons en de baby slaapt in mijn buik. Tussen Niels en mij in staan twee laptops. Lichtelijk verhit maar klaar voor de avond. Het gaat over-werken. Een fenomeen dat bij veel leeftijdgenoten van mij de normaalste zaak van de wereld is. En als we inderdaad de trends uit Amerika overnemen, is het straks normaal dat je maar 5 vakantiedagen per jaar hebt en eigenlijk iedere ochtend achter je computer ontbijt.

Zoals dit is overwerken zo gek nog niet. Soms zelfs heerlijk. Terwijl ik nog veel dingen moet doen, groeit de rust om mij heen. En de stilte. Hoop dat zij de rest van de avond blijven groeien, dan groeit mijn offerte met hen mee.

Feedback

In mijn werk leer ik mensen onder andere hoe ze op een goede manier elkaar feedback kunnen geven. Dit is niet altijd even makkelijk. Feedback geven is namelijk best moeilijk, blijkt. Ten eerste moet je de moed bij elkaar rapen je kritisch over iemand anders te uiten. Je wilt de ander niet kwetsen maar wel iets zeggen waar de ander iets mee kan. Als je besloten hebt aan de feedback te beginnen, moet je het nog goed verwoorden volgens de 'regels' die hiervoor zijn opgesteld. Oefening baart kunst. Alhoewel...... Dint is nog geen twee en is uitmuntend in het geven van feedback. Ondanks dat haar woordkeus soms wat onhandig is, weet ze feilloos terug te geven hoe ik op haar overkom.
Vorige week zat ik met Dint op de fiets lekker te zingen. Op het moment dat ik een toon inzet die eigenlijk te hoog is voor mij, begint ze te jammeren. Vals. Als ik voor haar ga staan dansen en echt blij ben en aandacht heb voor haar, danst ze mee. Als ik een beetje twijfelend met mijn blackberry in mijn hand de muziek aan zet en de eerste danspassen zet, wil ze alleen maar dat ik haar oppak (meer aandacht geef). Als Niels en ik onaardig tegen elkaar zijn aan tafel, stopt ze met kletsen en begint ze met haar lepel te slaan. Als ik vrolijk de was doe, helpt ze me. Als ik met een rothumeur de was doe, zorgt ze op een of andere manier wel dat ik er niet aan toe kom. Als ik met veel te mooi weer binnen zit, pakt ze onze jassen. Als ik kwetsbaar en verdrietig ben komt ze met me knuffelen: het is goed mama.
Dint heeft geen moeite met feedback geven, positief of negatief. Helder, direct en zelfs grappig zo nu het dan. Het is niet belangrijk of ze de regels volgt die er in de boeken voor staan. Ze is zichzelf.

Zien

Mensen hebben verschillende perspectieven van waaruit men dingen en gebeurtenissen ziet en ervaart. Dit perspectief bepaalt in grote mate de ideeën, gevoelens en reacties die gebeurtenissen en verschijnselen oproepen bij de persoon. De baas kijkt anders naar zijn werknemers dan de werknemers naar hun baas. Een stadsmens reageert anders op schapen die op straat lopen dan iemand die in een dorpje in Bulgarije woont.

Momenteel begint Dint te praten. Het begon met appel, toen mama en papa, auto, nee, au en buiten. Ze leert hetgeen zij ziet met mij te delen. Haar enthousiasme hiervoor neemt vooral toe als we door de weilanden fietsen en heel veel schapen en koeien zien. 'Sapie. Meehhee, Paadje, hiihihi, Koe, Kooeeee. Whoe whoe (hond)'.
Het feit dat wij woorden geven aan hetgeen wij zien, zorgt ervoor dat wij heel veel dingen niet meer zien. Woorden maken het mogelijk dat wij de wereld die wij zien kunnen beschrijven maar tegelijkertijd vernauwen ze ons kader. Ze bepalen wat wij zien. We zien een boom, bladeren, stam en het schors, maar is dat alles wat er is?
De woorden die Dint momenteel leert, bepalen haar kader dat zij met mij kan delen. En dat is een ander kader dan ikzelf heb. Soms zegt ze sapie of paadje als er geen schaap of paard in de buurt is. `Waar is schapie dan? Nee er is geen schapie.` Maar daar ben ik mooi op teruggekomen. Laatst zei ze paadje, ik zoeken en kijken: op de schoorsteen van het huis waar we waren, stond een kaars in de vorm van een paardenhoofd. In de auto zei ze laatst muis. Ik zoeken, zoeken, en jawel. De bekleding van het autostoeltje waar ze op zat had een motief van poezen en muizen.

Haar woorden leren mij dingen op een andere manier te bekijken. Door haar woorden, zie ik meer. Het zijn de basale dingen die ze met mij deelt (dieren etc.) en het zijn juist die basale dingen die ik soms niet meer echt zie. Paarden die in de verte in de duinen galopperen, een hond die poept op het fietspad, de hoeveelheid vogels die dagelijks over ons heenvliegen en het verbazingwekkende aantal vliegtuigen. En dat alle straten vol staan met auto's, er soms fietsen liggen op hele vreemde plekken. En dat stokbrood echt iets heel anders is dan een boterham.

Ochtendritueel

Een van de dingen die desastreus veranderen als je een kind krijgt en een baan hebt, zijn de ochtenden. Tenminste, voor mij. In mijn studententijd stond ik een half uur voordat ik weg moest op (9.00 uur), douchte snel met het nieuws op de achtergrond en stapte met boterham op de fiets. Criterium van de ochtend was: niet te vroeg opstaan.
Nu niet meer.
Onze wekker gaat om 6.30. Niels staat dan meestal het eerst naast het bed en zet de pap op. Het nieuwe criterium is: niet te laat opstaan want dan hebben we haast. Het liefst begin ik de ochtend met een kletsende Dint op de bank. Voor haar maakt het niet uit of het morgen, middag of avond is, haast bestaat nog niet in haar beleving. Sterker nog, de ochtend is misschien wel het meest relaxed want dan ben je lekker uitgerust. Ze kan wel een half uur met melkfles in de hand de vogeltjes nadoen. “Koekoek, krrrrr, oehoeh. Ogel”.
7.15: Pap klaar, Iedereen aangekleed en tafel gedekt.
En dan hangt het van Dint af hoe laat we weggaan…. Zodra we willen dat ze de pap snel op eet, kunnen we wel vergeten dat ze überhaupt iets eet. Dint regisseert de ochtend en ik vind het heerlijk.

Tweede

Vroeger bestonden er geen fototoestellen, laat staan videocamera's. De beelden die men wilde onthouden, kon men beschrijven, tekenen, schilderen of gewoon opslaan in het geheugen. Getekend door emotie en fantasie.
De uitvinding van de fotografie in 1831 was een ware revolutie. Het werd mogelijk een beeld vast te leggen om het later terug te zien zoals het in werkelijkheid was geweest.
Er bestaat tegenwoordig een techniek die dingen kan laten zien die voor het blote oog onzichtbaar zijn. Deze techniek creeërt beelden waaraan een ervaring vastzit die je je niet kunt voorstellen als je het niet hebt meegemaakt. Namelijk de kennismaking met het leven. De echo.
Het is een wonderbaarlijk fenomeen. Door middel van geluidsgolven weet een machine je kind in de buik in beeld te brengen, hoe klein ook. Het laat zien hoe compleet zo'n wezentje is als het nog geen 13 weken oud is. Hoe menselijk het eruit ziet met het hoofdje, zijn oogjes, hartje (kloppend), handen en voeten. Het is een emotionele ervaring die je je leven bijblijft. Ik geloof niet dat het het beeld is dat ik me voor altijd zal herinneren maar de emotie die het zien van iets dat je nog niet of nauwelijks kan voelen met zich meebrengt. Het zien van iemand van wie je nu al houdt maar enkel op de hoogte was van zijn of haar bestaan. Of niet eens dat, je hoopte dat de persoon echt bestond. De echo bevestigt je vermoeden en overtreft je hoogste verwachtingen. Het is een ervaring van verwondering en geluk totdat de tranen het beeld langzaam verwateren.
Het beeld van mijn echo is doorspekt met emotie, fantasie en persoonlijk verlangen. Daarom zal ik het me voor altijd blijven herinneren.

We krijgen nog een kindje.

SMS-NY

23 februari, 21:24:29
Lieve Jonah, Hier alles prima. Dint is nog liever dan ik dacht. Slaapt heerlijk na bad. Geniet en slaap lekker na die lange dag. Liefs B

23 februari, 22:39:07
Ha! Wij in trein richting het echte New York. Mensen om ons heen slapen na dag hard werken. De zon staat er nog, onze dag nog niet voorbij. Fijn dat Dint ok is, denk nog veel aan der, natuurlijk. Maar nu komt de 'afleiding'. Zin. Zoen Niels en Jonah

26 februari, 04:36:05
Lieve Jonah. Het gaat hier op alle fronten prima. Wat een schat! Do met Dint in de regen gefiets maar ook dat vindt ze leuk. Geniet, dat doen wij ook. Liefs B en D

26 februari, 05:53:42
Wat heerlijk om te horen! Wij genieten ook. Lange dagen, veel zien en heel gezellig. Fietsen door New York was feest. Nog veel moois te gaan, morgen in sneeuw. Geef Dint Kussen! Liefs

26 februari, 13:49:12
Lieve Jonah. Nog steeds alles prima. Gisterenmiddag was Dint hyper. Gaan wandelen in de regen. Niet verder dan buurhuis door spelen in plassen. Do eindelijk erkenning met haar zeewier. Ook pap erg populair. Ben benieuwd naar jullie verhalen. Geef nog het vluchtnummer op. Geniet, liefs B

1 maart, 05:37:06
Lieve Jonah. We hebben besloten Dint niet meer terug te geven. In GTST gaat dat ook zo. Dint wil best. Ze is zeer in haar nopjes. Overigens, geef jullie vluchtnummer door. Ik op weg naar huis. Vroeg. we eten om zes uur. De trein nadert Haarlem, liefs B.

1 maart, 05:46:11
Ha! Dint heeft jullie om haar vinger, dat doet ze goed! Wij nog een dag in levende soap genaamd NY. Net laatste diner, nu laatste nacht op de slaapbank van Meet en Willem. Veel zin in thuiskomst (vluchtnmr co07). Tot dan. X N en J

New York

Morgenochtend brengen we Dint naar mijn ouders: Niels en ik gaan een week naar New York. Au. Au? New York en au? Ja, au.
In een impuls hebben we geboekt. We wilden heel graag naar deze ongelooflijke stad en twee vrienden van ons wonen daar nu, 1 + 1 = 2. Inderdaad 2, en geen 3. Dint gaat de komende week in de nacht wakker worden en huilend mama roepen. Au. Mijn vader en moeder gaan de komende week zo goed voor haar zorgen dat Dint opeens denkt: "Ik vind het wel best hier". Au. Dit gevoel is nieuw. Het is niet zozeer mijn gemis (ook wel) maar vooral het idee dat zij mij mist.

Een week naar New York. Wauw! Een week samen, geen luier in de tas (of balen dat je hem bent vergeten), geen buggy voor je uit duwend, geen flesje drinken lekkend in je tas, geen eindeloze tassen meezeulen omdat Dint zo enorm gek is op knuffelbeesten. Wauw! Niet om 18 uur maar om 21 uur eten, uit eten. En daarna nog heel lang dolen door de stad, moe maar dat is niet erg want niemand hoeft naar bed.
Een week even géén moeder. Au.
Een week met mijn lief. Wauw.
Mijzelf overgeven aan de Wauw, en het accepteren van de Au.

wordt vervolgd.....

TV

Soms herken je je in televisieprogramma's waarin je je liever niet herkent. Sinds ik moeder ben, is het aantal programma's waar ik me in kan herkennen, toegenomen. Helaas.
Zo zag ik gisteravond een stukje van EHBO: eerste hulp bij opvoeden. Een Engels gezin ervaarde ernstige problemen in het opvoeden van hun kinderen. Het huis was een regelrechte chaos, de tuin was bezaaid met troep. Naast het huis waren ook de kinderen en de ouders volledig stuctuurloos. De kinderen sloegen en schopte erop los, wilden niet naar bed, niet eten, niets. De ouders kibbelden over hoe ze hun monsters aan moesten pakken. Herkenbaar? Nou, laat ik het zo zeggen: ik begrijp waarom het programma zo goed wordt bekeken.
Naast de opvoedkundige programma's, wordt de reden van het aantal huis en tuin programma's op TV mij steeds helderder. Want hoe maak je een tuin kindvriendelijk zonder dat hij zijn charme verliest? Wat doe je met al dat speelgoed als de kinderen naar bed zijn? En hoe zorg je ervoor dat iedereen zijn plekje heeft in het huis?
Een programma waar ik een aantal weken geleden geboeid naar heb zitten kijken, is Beter in Bed. Het seksleven van een Engels echtpaar was sinds de geboorte van hun eerste kindje drastisch afgenomen. En dat terwijl het daarvoor zo geweldig was geweest. Zij had geen zin meer, was moe. Hij durfde haar niet meer aan te raken, was bang. Ik was perplex te zien hoe zij hun seksleven open en bloot op tafel legden, zonder enige gene. Het was bijna ontroerend.
Waar ik me sinds ik een kind heb echter steeds minder goed in herken, is het feit dat zoveel mensen het wel en wee van hun gezinsleven met miljoenen kijkers willen delen. Wat beweegt het engelse echtpaar hun seksleven op TV met behulp van therapeuten te stimuleren? Waarom moet er een camera in het huis zijn als de kinderen door de opvoedpolitie eindelijk eens aan structuur worden blootgelegd? Werkt de camera zelf stimulerend? persoonlijk vind ik het al genant als Dint eten op de grond gooit terwijl we bezoek hebben. En daarbij stopt Dint automatisch met eten als ik een camera op haar richt. Veel te interessant. Ik vraag me ook af hoe het is om te vrijen als je weet dat er infraroodbeelden van gemaakt worden. Veel te interessant.
Mijn wereld is juist kleiner geworden sinds ik moeder ben. Niet in de zin van ervaring, wel in de zin van exposure. Geen creativiteit voor de tuin? Dint onrustig en toe aan structuur? s' Avonds geen tijd voor passie? Geef mij maar een huisje op de prairie, zonder TV alsjeblieft.

Emancipatie

Ruim twee weken geleden stond er een artikel in het NRC (in het Zaterdag Bijvoegsel van 13 & 14 januari) over emancipatie. Het Sociaal Cultureel Planbureau heeft geconstateerd dat de emancipatie stagneert. Het aantal vrouwelijk hoogleraren bedraagt 9%, vreselijk laag vergeleken met andere Europese landen. Met de vrouwelijke leden van raad van besturen en raad van commissarissen is het nog veel erger gesteld, slechts 4%. Om van wakker te liggen.
Tenminste, slechts één deel van de vrouwelijke bevolking van Nederland ligt hier wakker van. Het andere front roept iets heel anders. Waarom mag een vrouw de kinderen niet net iets belangrijker vinden dan de man en daarom kiezen voor een part-time baan? Waarom lossen haar carierrekansen daarmee op? Is een vrouw die die keuze zelf kan maken zonder zich schuldig of minder te voelen niet super geemancipeerd?
Er zijn twee aspecten die mij kunnen verwonderen. Het eerste aspect is het feit dat de emancipatie gebaseerd op het idee dat iedereen, en dus ook de vrouw, een individu is, een enkeling. Ze staat opzichzelf en is daarin gelijk aan de man en zou dus evenveel als de man moeten kunnen bereiken. Maar is de samenleving wel opgebouwd uit enkelingen? Zijn mannen en vrouwen en kinderen allemaal afzonderlijke dingen van elkaar?
Voor mij is een vrouw met een gezin een individu maar geen enkeling. Ze staat met haar gezin in het leven. Zodra je een gezin hebt, gaat het niet enkel meer om jezelf. Je kinderen staan op nummer één. Dat betekent onder andere dat als het kind verdrietig is omdat jij er zo vaak niet bent, dat pijn doet en die pijn wil je oplossen.
Het tweede dat mij kan verwonderen is het feit dat de verschillen tussen man en vrouw soms volledig wordt ontkend. We doen dingen anders en voelen dingen anders. Waarom zouden we hetzelfde willen bereiken als mannen? Dat we in dezelfde functie hetzelfde moeten verdienen, daar ben ik het mee eens, maar waarom moeten we allemaal evenhard als kippen zonder koppen in het leven rennen naar de volgende dag? Het zou een stuk rustiger zijn als de mannen wat meer op de vrouwen zouden gaan lijken, een soort evrouwcipatie.
Ik lig er niet wakker van dat slechts 4% van de raad van bestuur en commissarissen vrouw is. Hoogstends van het feit dat 96% daarvan man is. Ik emancipeer samen met mijn vriend, en hij evrouwcipeert met mij. De uitdagingen die dat met zich meebrengt, daar kan ik nog wel eens van wakker liggen. Samen.

Snelheid?

Met de geboorte van Dint, is er ook een stukje rust in mij geboren. Ik was een typisch geval van altijd onderweg, veel afspraken, veel uit, heel veel bellen en een flinke Saturdaynight-fever. Ik geloof niet dat ik vaak kookte en mijn was ging naar de wasserette. Af en toe deed ik in de ochtend aan yoga voor mijn rustmomentje, maar de rest van de week was het 140 km per uur vooruit.
In Nederland wordt je bekeurd als je harder rijdt dan de toegestane snelheid. Als moeder ook. Ga je zaterdag flink uit, dan lijkt het wel of het kind de volgende ochtend nog vroeger wakker wordt dan normaal. Heb je een drukke week met weinig avonden thuis, dan droom je van onbewoonde eilanden waar je met je kind en je man het weekend op mag vertoeven. Als je met je kind haast hebt, dan kom je te laat.
De eerste tijd met Dint was die Saturdaynight-fever niet zomaar over. Ik kon ervan balen als wij zaterdagavond alleen thuiszaten. Of als ik meer avonden in de week thuis kookte dan bij anderen at. Ik kan me nog herinneren dat ik een vier weken oude Dint meenam op de fiets om naar een etentje te kunnen van vrienden.
Maar het stukje rust dat samen met Dint werd geboren, is gaan groeien en ik ben het gaan voeden. Ik kan me verheugen op een leeg weekend waarin we naar de markt gaan en daar heel lang kunnen blijven hangen omdat Dint achter de duiven aan loopt. Of op een middag werken in de tuin met Dint die twijgjes als boomstronken verplaatst. Stapje voor stapje leer ik dat mijn 1e, 2e en 3e versnelling helemaal niet zo overbodig zijn.

Naar huis

17.10. Wat gaat het lekker. Als een speer schiet ik naar de onderkant van mijn to-do-list. Nog een paar dingen en dan heb ik alles gedaan wat ik wilde. Topdag!

De telefoon gaat. Het is mijn vriend Niels.

“Ha lief, hoe laat ben jij thuis?”

Oh nee, nog niet, nog een uurtje, één uurtje maar.

Niels: “Ik ga nu Dint ophalen. Kun jij een hapje maken?"

Nee, ik kan geen hapje maken! “Eeehm, ja is goed, ik ga zo weg.”

17.45. Telefoon.

“Ha, ben je nog op je werk?”

“Ik pak nu in, ben er zo.”

“Auto, auto, auto, gata.” Een vrolijke Dint op weg naar huis.

"Ok, tot zo."

Ik baal. Was ik maar thuis met een schort aan in de keuken. Klaar met koken als Dint vrolijk op me afstormt.
Mijn computer is heel snel uit, mijn spullen prop ik in mijn tas. Rennend naar de auto bedenk ik hoe ik de files kan omzijlen. Niet.