Thursday, January 28, 2010

Alert

Wanneer je net bevallen bent, reageer je hyperalert op ieder geluid dat je kindje maakt. Logisch: moederinstinct. Deze alertheid neemt gaandeweg af. Langzaam aan is het niet meer iedere zucht waarop je reageert en op basis waarvan je in de wieg kijkt, maar enkel nog een huiltje en misschien de hik of een nies. Desalniettemin ervaar ikzelf dat ik nog altijd alert reageer op geluiden van mijn kinderen. Als er wordt gehuild reageert mijn lichaam altijd wel in meer of mindere mate, ongeacht of ik ingrijp of niet. En als ik de creche aan de telefoon heb, weet ik Ima's huil onmiddelijk te herkennen als ik haar op de achtergrond hoor (een van de redenen waarom je de creche maar beter niet kan bellen).
Nu ik weer werk, merk ik dat de alertheid nog voortleeft in mijn lichaam. Het zijn echter niet alleen de geluiden van mijn kinderen waar ik alert op reageer, maar ik neem mijn moederalertheid ook mee naar mijn werk. Dit resulteert erin dat ik op iedere gebeurtenis alerter reageer dan voorheen. Bijvoorbeeld de melding dat er een email binnenkomt. Ik heb de neiging om er direct op te reageren. Of als iemand iets aan mij vraagt is mijn concentratie op wat ik aan het doen was vertrokken. Het lijkt wel of mijn lichaam is ingesteld op kortstondige bezigheden. Ook op het werk. Hoewel ik zaken tegenwoordig meer weet te relativeren, maakt mij dit minder stressbestendig en dat is niet handig.
Dus: ik heb de emailmelding uitgezet, ik heb een koptelefoon op als ik lees (met of zonder muziek), als het kan, doe ik de deur dicht en ik maak een hele duidelijke to do list. Resultaat: vannacht maakte Niels mij wakker:" Jonah, Ima roept je al 10 minuten".

Friday, January 8, 2010

Werken

Sinds deze week werk ik weer bij de Baak, mijn verlof is afgelopen. Werken is een werkwoord bij uitstek, maar brengt voor mij ook enige ontspanning met zich mee. Want hoe fijn is het om alleen je eigen jas aan te hoeven doen als je de deur uit moet? Hoe lekker om me weer langer dan een half uur ergens op te kunnen concentreren (met drie kleine kinderen in huis bevindt je je in een soort hapsnap-staat van zijn; iedere 10 minuten doet er zich weer iets nieuws voor). En het autoritje naar het werk toe is totale rust: muziek/telefoon of helemaal niets. Heerlijk.
Uiteraard brengt het werk ook andere facetten met zich mee. Er wordt weer iets van me verwacht (ik verwacht weer iets van mezelf), er wordt meer meegekeken in wat je doet (thuis keken alleen mijn drie kinderen en Niels met me mee) en het is ook niet de makkelijkste periode wat betreft economie en het bedrijfsleven. Daarnaast moet ik bekennen dat de afgelopen maanden mijn IQ geen goed lijken te hebben gedaan. Dit signaal kreeg ik voor het eerst tijdens Sinterklaasavond, toen ik een Sinterklaasgedicht niet begreep terwijl de rest erg moest lachen. Confronterend. De signalen stapelden zich op: ik las met moeite een lang krantenartikel, laat staan engelse literatuur, ik haakte af bij de NRC-sudoko en gister had ik zelfs moeite met het begrijpen van een opdracht die bij Wie is de Mol werd uitegedeeld. Het lijkt wel of ik mijn hersenen weer moet afstoffen om weer zo scherp te worden als ik kan zijn. En daar heb ik zin in.