Morgenochtend brengen we Dint naar mijn ouders: Niels en ik gaan een week naar New York. Au. Au? New York en au? Ja, au.
In een impuls hebben we geboekt. We wilden heel graag naar deze ongelooflijke stad en twee vrienden van ons wonen daar nu, 1 + 1 = 2. Inderdaad 2, en geen 3. Dint gaat de komende week in de nacht wakker worden en huilend mama roepen. Au. Mijn vader en moeder gaan de komende week zo goed voor haar zorgen dat Dint opeens denkt: "Ik vind het wel best hier". Au. Dit gevoel is nieuw. Het is niet zozeer mijn gemis (ook wel) maar vooral het idee dat zij mij mist.
Een week naar New York. Wauw! Een week samen, geen luier in de tas (of balen dat je hem bent vergeten), geen buggy voor je uit duwend, geen flesje drinken lekkend in je tas, geen eindeloze tassen meezeulen omdat Dint zo enorm gek is op knuffelbeesten. Wauw! Niet om 18 uur maar om 21 uur eten, uit eten. En daarna nog heel lang dolen door de stad, moe maar dat is niet erg want niemand hoeft naar bed.
Een week even géén moeder. Au.
Een week met mijn lief. Wauw.
Mijzelf overgeven aan de Wauw, en het accepteren van de Au.
wordt vervolgd.....
3 comments:
Lieve Jonah,
Sweet memories om weer een klein kind onder je hoede te hebben: het door Dint voortdurend uitproberen van het meest eenvoudige, maar ook het onmogelijke; het vertrouwen dat Dint al snel in je heeft; de steeds weer opkomende vraag wanneer je moet ingrijpen. Het kost veel tijd en aandacht - misschien nog wel meer dan vroeger bij je eigen kinderen - maar het wordt dubbel en dwars terugbetaald. De liefde die je voor en van zo'n klein kind krijgt is immens. Grootouders moeten vooral hun kinderen stimuleren er ook eens zonder hun kind(eren) op uit te trekken. In het belang van de kinderen, maar ook van hunzelf.
geweldige post; wat een spagaat
ben benieuwd of het gelukt is om je over te geven?
Ha Jonah, zie je stukje nu pas. Mooi! Goed bezig. Godfried
Post a Comment