Feedback

In mijn werk leer ik mensen onder andere hoe ze op een goede manier elkaar feedback kunnen geven. Dit is niet altijd even makkelijk. Feedback geven is namelijk best moeilijk, blijkt. Ten eerste moet je de moed bij elkaar rapen je kritisch over iemand anders te uiten. Je wilt de ander niet kwetsen maar wel iets zeggen waar de ander iets mee kan. Als je besloten hebt aan de feedback te beginnen, moet je het nog goed verwoorden volgens de 'regels' die hiervoor zijn opgesteld. Oefening baart kunst. Alhoewel...... Dint is nog geen twee en is uitmuntend in het geven van feedback. Ondanks dat haar woordkeus soms wat onhandig is, weet ze feilloos terug te geven hoe ik op haar overkom.
Vorige week zat ik met Dint op de fiets lekker te zingen. Op het moment dat ik een toon inzet die eigenlijk te hoog is voor mij, begint ze te jammeren. Vals. Als ik voor haar ga staan dansen en echt blij ben en aandacht heb voor haar, danst ze mee. Als ik een beetje twijfelend met mijn blackberry in mijn hand de muziek aan zet en de eerste danspassen zet, wil ze alleen maar dat ik haar oppak (meer aandacht geef). Als Niels en ik onaardig tegen elkaar zijn aan tafel, stopt ze met kletsen en begint ze met haar lepel te slaan. Als ik vrolijk de was doe, helpt ze me. Als ik met een rothumeur de was doe, zorgt ze op een of andere manier wel dat ik er niet aan toe kom. Als ik met veel te mooi weer binnen zit, pakt ze onze jassen. Als ik kwetsbaar en verdrietig ben komt ze met me knuffelen: het is goed mama.
Dint heeft geen moeite met feedback geven, positief of negatief. Helder, direct en zelfs grappig zo nu het dan. Het is niet belangrijk of ze de regels volgt die er in de boeken voor staan. Ze is zichzelf.