Flexen in de speeltuin

Wij wachten nog op een plaatsje op de naschoolse opvang voor Dint op maandagmiddag. Tot die tijd wordt ze afwisselend door mama, papa, opa, oma, tante of oom van school gehaald. Een waar feest.
Dit keer was het mijn beurt. Ik begon in de ochtend met thuiswerken, had een heldere todo-list opgesteld en die bijna kunnen afronden voordat ik naar school moest. Maar het lullige van een todo-lijst is dat het uitvoeren van de todo's altijd weer nieuwe todo's oplevert. Net zoals het schrijven van een mail ook vaak weer een extra mail in je inbox betekent.
Dus, na de lunch aan het water met Dint, een stukje fietsen en een wandeling door het park, gingen we naar de speeltuin. Want de speeltuin is een ideale plek om nog wat mailtjes af te werken, even wat te lezen of desnoods een telefoontje te plegen, gezellige achergrondgeluiden breekt het ijs. En daar zat ik. Na heel hard te hebben geschommeld met Dint, haar te hebben geholpen op een klimrek en appelsap te hebben gekocht voor haar en haar vriendinnetje, pakte ik mijn blackberry en begon te scrollen, te tikken, te deleten, en te scrollen. Het geluid van spelende kinderen werkt verfrissend, doet mij sneller beslissingen maken.
Is dit ook het Nieuwe werken? Gewoon als je zin, tijd, een moment of een idee hebt direct hier iets mee kunnen doen? In combinatie met iets wat je al aan het doen was? Geïnspireerd door de omgeving? Door de mensen en geluiden om je heen? Na een half uur kwam de moeder van het vriedinnetje van Dint. Blackberry in de tas.