Flexen in de speeltuin

Wij wachten nog op een plaatsje op de naschoolse opvang voor Dint op maandagmiddag. Tot die tijd wordt ze afwisselend door mama, papa, opa, oma, tante of oom van school gehaald. Een waar feest.
Dit keer was het mijn beurt. Ik begon in de ochtend met thuiswerken, had een heldere todo-list opgesteld en die bijna kunnen afronden voordat ik naar school moest. Maar het lullige van een todo-lijst is dat het uitvoeren van de todo's altijd weer nieuwe todo's oplevert. Net zoals het schrijven van een mail ook vaak weer een extra mail in je inbox betekent.
Dus, na de lunch aan het water met Dint, een stukje fietsen en een wandeling door het park, gingen we naar de speeltuin. Want de speeltuin is een ideale plek om nog wat mailtjes af te werken, even wat te lezen of desnoods een telefoontje te plegen, gezellige achergrondgeluiden breekt het ijs. En daar zat ik. Na heel hard te hebben geschommeld met Dint, haar te hebben geholpen op een klimrek en appelsap te hebben gekocht voor haar en haar vriendinnetje, pakte ik mijn blackberry en begon te scrollen, te tikken, te deleten, en te scrollen. Het geluid van spelende kinderen werkt verfrissend, doet mij sneller beslissingen maken.
Is dit ook het Nieuwe werken? Gewoon als je zin, tijd, een moment of een idee hebt direct hier iets mee kunnen doen? In combinatie met iets wat je al aan het doen was? Geïnspireerd door de omgeving? Door de mensen en geluiden om je heen? Na een half uur kwam de moeder van het vriedinnetje van Dint. Blackberry in de tas.

Rollen

Dit weekend was Dint een nachtje uit logeren bij OmaDo. Bij haar vertrek zat ze in de grote auto van opa en oma voorin, te glunderen als een prinses en tegelijk ook opeens heel klein.
Als je twee dagen met twee kinderen bent, merk je opeens dat drie kinderen toch echt anders is dan twee. En hoe snel je eigenlijk went aan het geluid en de reuring dat het aantal drie met zich meebrengt.
Het was stil. We moesten allemaal even wennen aan de nieuwe samenstelling. Louk speelde met zijn pannen en trein, Niels las de krant, ik maakte koffie, Ima sliep. Dint heeft altijd hele duidelijke ideeën, houdt ervan als het op haar manier gaat en is de meest initiatiefrijke persoon die ik ken. Deze eigenschappen worden extra zichtbaar als ze er even niet is. Waarschijnlijk ook voor Louk.
De rol die je in je omgeving hebt genomen/gekregen, is bepalend voor het gedrag dat je vertoont. Het gaat er niet zozeer om dat je het gedrag dat je zou willen vertonen kent en dat je over de vaardigheden beschikt die je daarvoor nodig hebt, het gaat erom dat je weet het gedrag in je omgeving te plaatsen en toe te passen. Rollen vormen zich in de tijd. En dat gaat snel. Als ik naar het gezin kijk waar ikzelf uitkom, kom je nooit meer helemaal uit de rol die je in je kindertijd hebt ingenomen/gekregen. Iedere keer dat je bij je eigen familie komt, voel je dat de rol die je daar altijd hebt gehad, van invloed is op het gedrag dat je vertoont. Althans, bij mij.
Louk pakte opeens mijn handen en zegt: "Je moet staan, en ronddraaien". Een beetje wijfelend in eerste instantie, maar steeds zelfbewuster en vastberaden, trok hij me mee naar 'de dansvloer'. Vervolgens begon hij te zingen, allemaal liedjes die ik hem nog nooit had horen zingen. En Dint ook niet. Kinderliedjes over dansen en een lied over een eend en een konijn. We hebben ruim 10 minuten samen rondgedraaid, Louk volledig in de lead, initiatiefrijk en hij vond het fijn dat het op zijn manier gebeurde.