Gelijkwaardigheid

Een vrouw bij ons in de buurt praat tegen haar 2-jarige zoontje alsof het een jongetje van 2 jaar is. Dat klinkt logisch maar als ik het hoor gaan mijn haren overeind staan. Het zijn een soort melodieuse zinnen, allemaal lief bedoeld maar in mijn ogen ronduit betuttelend; het spanningsveld tussen aansluiten en gelijkwaardigheid.

Mijn streven is gelijkwaardigheid. Niet alleen met mijn gelijken, maar juist ook met mensen die een andere status hebben, een andere achtergrond hebben of andere cultuur dragen. Gelijkwaardigheid in diversiteit. Proberen te blijven aansluiten als de ander mij niet begrijpt, als ik iets raar vind van wat de ander doet, of als iemand iets dat ik al kan heel onhandig doet. En niet door het over te pakken, maar door bijvoorbeeld een keer wat langer te wachten, te vragen waarom iemand het zo doet, of me af te vragen op welke manieren ik het nog meer zou kunnen doen. Mezelf vragen te stellen, diversiteit aan te grijpen om te reflecteren op mezelf.

Gelijkwaardigheid betekent niet gelijkheid. Ik begrijp heus wel dat die ene baas die een half uurtje voor me vrij heeft weten te maken meer macht heeft dan ikzelf. Maar als deze hoge baas tegen me gaat praten alsof ik de wereld minder goed begrijp dan hij (omdat ik een dom antwoord heb gegeven op zijn vraag), dan ontstaat er ongelijkwaardigheid en verliezen we contact. En dat terwijl mijn domme antwoord hem eigenlijk ook weer wat zou kunnen vertellen. Of mij op scherp kan zetten.  

Zodra er ongelijkwaardigheid onstaat, zit er een oordeel in de weg. En door dat oordeel wordt er niet meer gekeken. Het oordeel geeft een kader in hoe je de wereld om je heen aanschouwt en bepaalt daarmee wat je ziet (en nog meer wat niet, zie dit filmpje voor een illustratie van wat kaderen in je waarneming tot gevolg kan hebben).

Waarom al die moeite doen voor gelijkwaardigheid? Gelijkwaardigheid is de weg naar contact. Echt contact. Waarin we elkaar voelen, elkaar zien. Elkaar waarderen op wie we zijn, niet alleen op wat we doen. Misschien kan Apple de gelijkhwaardigheidbril ontwikkelen?

En dan nu die buurvrouw. Ik begrijp mijn buurvrouw wel, ze is zo dol op haar zoon dat ze zoveel mogelijk contact wil maken. De aanname is waarschijnlijk: "Als ik net zoals hij ga praten, dan maak ik zoveel mogelijk contact". Ik heb mijn aanname van haar niet getoetst. Oeps, een oordeel.