Verdwalen

Regelmatig zit ik in de auto, met of zonder bups kinderen, en zeg ik: s...t.
"Mama, wat is er?"
"Mama weet even niet waar we zijn."
"Oh, zijn we verdwaald?"
"Nee, niet verdwaald, nouja... Ja, we zijn verdwaald."
Loesje heeft een mooie tekst: Kom je mee verdwalen? Ik weet de weg. Ik vind hem zo mooi omdat er vertrouwen klinkt in iets dat onrust geeft.

In verdwalen schuilt potentie. Potentie om te leren, de mogelijkheid voor een nieuw begin of een onverwachte ontmoeting... Wat is het lastig om die potentie te voelen op het moment dat ik daadwerkelijk verdwaald bent; om niet onrustig te worden, alleen maar geirriteerd de kaart erbij te pakken, verwoed om me heen te kijken en lichtelijk gestrest te worden als ik op de klok kijk.

Laatst was een kind bij ons in huis verdwaald, in haar hoofd, haar gevoel. Er waren dingen op haar pad gekomen die zo'n andere weg leken in te slaan dan zij dacht te zitten. Ze huilde, raakte licht gestrest. Niels en ik troostte haar, lieten haar praten, stelde een vraag, knuffelde... gaven liefde. Ze werd rustig. Ademde diep. Je kon haar zien denken en voelen. Ze vond voorzichtig de weg. Haar weg.

Bij haar zag ik de potentie van verdwalen. Broos maar zo mooi. Zit de potentie in de combinatie liefde en verdwalen? Kom je mee verdwalen. Ik geef je liefde.

Ik verdwaal wel vaker, niet alleen op de weg. Ook in mijn hoofd en gevoel. En dan wordt ik streng.  Boos. Kom je mee verdwalen. Ik word boos. Dat wordt een leuke oefening de komende tijd: verdwalen en dan liefde geven. Ook aan mezelf. Die TomTom nog maar even niet aanschaffen.