Consultatiebureau

Er hangt een klein, dik vrouwtje met een grote bos krullen boven mijn kind.

"Krijg ik ook een lachje van je? He mannetje, wat kijk jij al lekker pittig. Hallo, goediegoedie."

Louk vertrekt geen spier. Wat een karakter.

"Lacht hij wel al een beetje naar jullie?"

"Ja, best wel eigenlijk."

"Ik blijf net zo lang tegen je lullen mannetje totdat je even naar me lacht."

Een klein lachje van Louk. Wat een karakter.

"Ja, ik zag een heel kleintje. En je weet nog niet eens wat er gaat komen". Het vrouwtje loopt naar de kast en rommelt wat met plastic en komt terug met twee prikjes. Louk weet inderdaad niet wat er gaat komen. Een naald verdwijnt in zijn linkerbeen. Huilen. Als hij zich heeft vermand, verdwijnt de andere naald in zijn andere been. Bijna pedagogisch onverantwoord om deze twee naalden zo achter elkaar in zijn benen de steken.

Louk heeft niet meer gelachen.