Gister was mijn eerste werkdag na vijf maanden verlof. Ik had er erg naar uitgekeken om weer te beginnen; ik heb een leuke baan, er staan de komende maanden een hoop spannende dingen in mijn agenda, en het moest er toch een keer van komen. Een nieuw begin, van het jaar en van een nieuw leven.
Maar bij ieder nieuw begin hoort ook een afscheid van hetgeen je afsluit. En dat afscheid viel me zwaarder dan verwacht. Louk was ziek en dronk moeilijk, Dint sliep nog toen ik het huis verliet. Het was nog donker, de auto was koud.
Op mijn werk aangekomen kwam ik erachter wat een slimme zet het was om de eerste maandag van het nieuwe jaar weer te beginnen na een lange tijd van afwezigheid. Met alle kussen en het vele geklets van iedereen, leek het wel of iedereen weer terugkwam na 5 maanden weg te zijn geweest. De nieuwjaarswensen en mijn terugkomst vielen samen wat een zekere vanzelfsprekenheid van mijn terugkomst met zich meebracht.
De hele dag kwamen er collega's op me af die ik meestal 5 maanden niet had gesproken, en waar heb je het dan over? Over Louk? Het gezin? Of juist niet? Over Oudjaar, kerstmis, of de vakantie? Of gewoon over het werk? Ik heb zo'n beetje alle onderwerpen geprobeerd. Het fijnst waren echter de gesprekken met mensen die niet verwachtte dat ik in één keer weer helemaal op mijn plek was op mijn werk, heerlijk als je gemengde gevoelens gewoon worden benoemd en niet raar worden gevonden. En helemaal fijn als je aan de praat raakt met iemand die hetzelfde heeft meegemaakt.
De overgang van moeder naar werkende moeder is groot. Thuis was mijn wereld klein, zonder voortdurende prikkels van buitenaf. Op mijn werk wordt ik aan de lopende band van input voorzien door de telefoon, andermans telefoon, emails en praatjes met mensen. Aan mij de taak niet gehaast te worden en de rust die ik afgelopen maanden heb opgebouwd, vast te houden. En mijn aandacht te richten op waar ik ben.
No comments:
Post a Comment