Kolven

Nu ik officieel 30% van mijn werktijd aan kolven mag besteden, wil ik jullie de ervaringen die deze bezigheid met zich meebrengt, niet onthouden. Twee keer per dag loop ik met mijn kolftasje naar mijn 'kolfkamer'. De Baak heeft met het hotel op locatie een legio aan zeer volwaardige kolfkamers (soms kolf ik zelfs met uitzicht op zee, iets wat zeker 20 ml. meer melk tot gevolg heeft). Ik hoop altijd maar dat niemand die ik tegenkom denkt: "Oh, ze gaat weer kolven", het heeft namelijk iets genants.
Met mijn 11 maanden borstvoeding aan Dint en nu 4,5 maand aan Louk, ben ik best bedreven geworden in het kolven. Ik zet mijn machine (want dat is het) in een mum van tijd in elkaar, voel me 10 minuten een koe, en sta snel weer op de gang. Met mijn kolftasje, en met mijn melk. En dan begint de tocht: van mijn kolfkamer naar het eind van de gang op de 3de verdieping want daar staat de ijskast.
Het is altijd spannend wie ik dan tegen ga komen en of diegene mijn melk opmerkt. Want zoals ik al zei: het heeft iets genants. Daar waar ik mijn kolfapparaat met een Kitch Kichen tas weet te camoufleren, kan ik geen kant meer op met een plastic flesje met lauwe melk. Soms probeer ik met een papier of mijn telefoon het flesje onopvallend bij me te dragen, maar soms heb ik er ook expliciet lak aan en vind ik dat er geen taboe over zou moeten bestaan. Altijd als ik dan iemand naar het flesje zie kijken of als iemand vraagt wat ik in mijn hand heb, wordt ik dan toch wat verlegen. Lichaamssappen zijn intiem, ook al is het iets dagelijks als melk. Eigenlijk is het gek: het meest natuurlijke wat er bestaat, is iets geworden waar we het niet meer over hebben. En iets waar vrouwen zich voor kunnen schamen.