Opvoeden: deel 1

Vanaf het moment dat ik minder ben gaan werken, ben ik harder gaan werken als moeder. Tijdens een week vakantie met mijn zus en de kinderen, merkte ik dat ik langzamerhand een softie van een moeder was geworden die onduidelijke signalen geeft. Door de beperkte dagen die ik bij mijn kids was en de zware tijd die Dint doormaakt, was ik meer gericht op gezelligheid, genieten en liefde dan op ook de minder leuke kanten van opvoeden: nee zeggen, confrontaties aangaan en grenzen stellen die niet in 1 keer worden geaccepteerd.
Als je langer dan 2 dagen achter elkaar bij je kind bent, merk je pas wat het effect daarvan is: een niet luisterend kind. En dat deed (doet, snik) Dint niet. Als ik iets vroeg, kreeg (krijg, snik) ik vaker dan ik wilde een 'nee' op het request. En een flinke nee. Als ik dan toch wilde wat ik vroeg, werd (wordt, snik) er gegild. Het is een bekend fenomeen bij kinderen van 2, 3 jaar, maar confonterend.
Gedurende de week vakantie ben ik mijn opvoedbeleid maar eens wat gaan aanpassen. Als ik nee zei, deed ik nee. Als ik iets vroeg, en ze zei nee, dan deed ik het toch. Ik heb haar en haar nichtje (die helemaal dol op elkaar zijn en in dezelfde kamer sliepen) zelfs een keer uit elkaar gehaald. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder dat een keer bij mij deed. Ik was woest! Dint ook.
De vakantieweek mondde uit in een werkelijk opvoedkamp (gat in de markt trouwens) waarin meerdere confrontaties tussen moeder en dochter de revue passeerde (Louk zoekt te confrontatie nog niet zo op). Het was pittig maar heerlijk om het vertrouwen in mijn opvoedkwaliteiten mijn lichaam in te voelen stromen. Minder prettig als ik het er weer uit voelde stromen, wat natuurlijk ook wel eens gebeurde. Een zus met kinderen was het beste gezelschap dat ik me had kunnen toewensen.

Je wordt je extra bewust van het feit dat je kind niet naar je luistert als je bij andere mensen bent. Bijvoorbeeld als je kind huilend op de grond gaat liggen in de supermarkt, niet naar bed wil als er gasten zijn, hard om appelsap schreeuwt als je met een klant aan de telefoon zit of aan je benen trekt als je iemand op straat tegen komt. Dat zijn de momenten waarop het ook moeilijk is om consequent en duidelijk te blijven. Maar ook de momenten waarop het zo nodig is. Dus, als ik iemand binnenkort tegenkom terwijl Dint op de grond ligt in de supermarkt, en ik loop gewoon door: het hoort erbij. Het is ok.