Het schoolplein

Daar sta ik elke dag. Iedere ochtend en iedere middag. En ik ben echt verbaasd hoeveel ouders (moeders én vaders) er iedere dag met mij staan. Zo is er de 'hippe' moeder, niet te missen. Ze is blond, relatief jong, heeft altijd iets anders aan (en het zit altijd goed en is altijd hip) en loopt sereen als een soort model over het schoolplein heen. Alsof ze altijd bekeken wordt en dat wordt ze dus ook. Ik bekijk haar ook. Maar je hebt ook de 'vaders in pak', die met een glanzende auto voor komen rijden. Die zie ik meestal enkel naar buiten lopen en met de auto weer wegrijden. En je hebt de 'jolige gezellige vaders', dat zijn de mannen waar de kinderen het hardst op af rennen als de school is afgelopen. Wat je het meeste ziet zijn de 'gewone moeders'; niet uitgesproken gekleed, kletsend met elkaar en het lijkt wel of ze nooit haast hebben.
Waarschijnlijk ben ik 'de moeder die met een piepkleine baby op haar buik fietst en haar bakfiets altijd midden op de stoep zet'. En ik ben een jonge moeder, tenminste, ik voel me jong. Weer.
Het mooiste moment op het schoolplein is de paar seconde als Dint me op het schoolplein zoekt en dan ziet staan. Ze komt een beetje versuft naar buiten met haar rugtasje op haar rug. Samen met tientallen andere kleine kindjes tuurt ze over het schoolplein. Met haar hand houdt ze een pluk haar uit haar ogen. Als ze me ziet wordt haar blik helder en er verscheint een lach op haar mond. Ze snelt naar de juf die ze een hand moet geven voordat ze naar me toe mag en dan rent ze op Louk, Ima en mij af. Ik moet me altijd beheersen om niet op haar af te rennen. Maar de bijnaam 'moeder die haar kind meer mist dan het kind haar' wil ik nog even uitstellen.