Alert

Wanneer je net bevallen bent, reageer je hyperalert op ieder geluid dat je kindje maakt. Logisch: moederinstinct. Deze alertheid neemt gaandeweg af. Langzaam aan is het niet meer iedere zucht waarop je reageert en op basis waarvan je in de wieg kijkt, maar enkel nog een huiltje en misschien de hik of een nies. Desalniettemin ervaar ikzelf dat ik nog altijd alert reageer op geluiden van mijn kinderen. Als er wordt gehuild reageert mijn lichaam altijd wel in meer of mindere mate, ongeacht of ik ingrijp of niet. En als ik de creche aan de telefoon heb, weet ik Ima's huil onmiddelijk te herkennen als ik haar op de achtergrond hoor (een van de redenen waarom je de creche maar beter niet kan bellen).
Nu ik weer werk, merk ik dat de alertheid nog voortleeft in mijn lichaam. Het zijn echter niet alleen de geluiden van mijn kinderen waar ik alert op reageer, maar ik neem mijn moederalertheid ook mee naar mijn werk. Dit resulteert erin dat ik op iedere gebeurtenis alerter reageer dan voorheen. Bijvoorbeeld de melding dat er een email binnenkomt. Ik heb de neiging om er direct op te reageren. Of als iemand iets aan mij vraagt is mijn concentratie op wat ik aan het doen was vertrokken. Het lijkt wel of mijn lichaam is ingesteld op kortstondige bezigheden. Ook op het werk. Hoewel ik zaken tegenwoordig meer weet te relativeren, maakt mij dit minder stressbestendig en dat is niet handig.
Dus: ik heb de emailmelding uitgezet, ik heb een koptelefoon op als ik lees (met of zonder muziek), als het kan, doe ik de deur dicht en ik maak een hele duidelijke to do list. Resultaat: vannacht maakte Niels mij wakker:" Jonah, Ima roept je al 10 minuten".