Snelheid?

Met de geboorte van Dint, is er ook een stukje rust in mij geboren. Ik was een typisch geval van altijd onderweg, veel afspraken, veel uit, heel veel bellen en een flinke Saturdaynight-fever. Ik geloof niet dat ik vaak kookte en mijn was ging naar de wasserette. Af en toe deed ik in de ochtend aan yoga voor mijn rustmomentje, maar de rest van de week was het 140 km per uur vooruit.
In Nederland wordt je bekeurd als je harder rijdt dan de toegestane snelheid. Als moeder ook. Ga je zaterdag flink uit, dan lijkt het wel of het kind de volgende ochtend nog vroeger wakker wordt dan normaal. Heb je een drukke week met weinig avonden thuis, dan droom je van onbewoonde eilanden waar je met je kind en je man het weekend op mag vertoeven. Als je met je kind haast hebt, dan kom je te laat.
De eerste tijd met Dint was die Saturdaynight-fever niet zomaar over. Ik kon ervan balen als wij zaterdagavond alleen thuiszaten. Of als ik meer avonden in de week thuis kookte dan bij anderen at. Ik kan me nog herinneren dat ik een vier weken oude Dint meenam op de fiets om naar een etentje te kunnen van vrienden.
Maar het stukje rust dat samen met Dint werd geboren, is gaan groeien en ik ben het gaan voeden. Ik kan me verheugen op een leeg weekend waarin we naar de markt gaan en daar heel lang kunnen blijven hangen omdat Dint achter de duiven aan loopt. Of op een middag werken in de tuin met Dint die twijgjes als boomstronken verplaatst. Stapje voor stapje leer ik dat mijn 1e, 2e en 3e versnelling helemaal niet zo overbodig zijn.