Emancipatie

Ruim twee weken geleden stond er een artikel in het NRC (in het Zaterdag Bijvoegsel van 13 & 14 januari) over emancipatie. Het Sociaal Cultureel Planbureau heeft geconstateerd dat de emancipatie stagneert. Het aantal vrouwelijk hoogleraren bedraagt 9%, vreselijk laag vergeleken met andere Europese landen. Met de vrouwelijke leden van raad van besturen en raad van commissarissen is het nog veel erger gesteld, slechts 4%. Om van wakker te liggen.
Tenminste, slechts één deel van de vrouwelijke bevolking van Nederland ligt hier wakker van. Het andere front roept iets heel anders. Waarom mag een vrouw de kinderen niet net iets belangrijker vinden dan de man en daarom kiezen voor een part-time baan? Waarom lossen haar carierrekansen daarmee op? Is een vrouw die die keuze zelf kan maken zonder zich schuldig of minder te voelen niet super geemancipeerd?
Er zijn twee aspecten die mij kunnen verwonderen. Het eerste aspect is het feit dat de emancipatie gebaseerd op het idee dat iedereen, en dus ook de vrouw, een individu is, een enkeling. Ze staat opzichzelf en is daarin gelijk aan de man en zou dus evenveel als de man moeten kunnen bereiken. Maar is de samenleving wel opgebouwd uit enkelingen? Zijn mannen en vrouwen en kinderen allemaal afzonderlijke dingen van elkaar?
Voor mij is een vrouw met een gezin een individu maar geen enkeling. Ze staat met haar gezin in het leven. Zodra je een gezin hebt, gaat het niet enkel meer om jezelf. Je kinderen staan op nummer één. Dat betekent onder andere dat als het kind verdrietig is omdat jij er zo vaak niet bent, dat pijn doet en die pijn wil je oplossen.
Het tweede dat mij kan verwonderen is het feit dat de verschillen tussen man en vrouw soms volledig wordt ontkend. We doen dingen anders en voelen dingen anders. Waarom zouden we hetzelfde willen bereiken als mannen? Dat we in dezelfde functie hetzelfde moeten verdienen, daar ben ik het mee eens, maar waarom moeten we allemaal evenhard als kippen zonder koppen in het leven rennen naar de volgende dag? Het zou een stuk rustiger zijn als de mannen wat meer op de vrouwen zouden gaan lijken, een soort evrouwcipatie.
Ik lig er niet wakker van dat slechts 4% van de raad van bestuur en commissarissen vrouw is. Hoogstends van het feit dat 96% daarvan man is. Ik emancipeer samen met mijn vriend, en hij evrouwcipeert met mij. De uitdagingen die dat met zich meebrengt, daar kan ik nog wel eens van wakker liggen. Samen.