Volle leegte

Nog 6 weken en dan gaat mijn verlof in. 5 maanden weg van werk. Kan me er nu nog niets bij voorstellen. Iedereen op het werk zit in een afrondfase: druk, rennen en haastig. Rennend door de wind, kijkend naar de zomer. Nog net alles afmaken voordat de vakantie eindelijk begint.
Zelf ben ik eigenlijk een beetje huiverig om mijn werk zo lang stop te zetten straks. Vind het spannend. Kijk er nog helemaal niet zo naar uit. Van de verloskundige mag ik het geen vakantie noemen. Maar werk is het ook niet. De bevalling is hard werken, maar verder gaat het de komende maanden vooral over leven, eten en slapen. Dingen die we in het dagelijkse leven naast onze drukke baan nog wel eens vergeten.
Zo vliegend op de werkvloer voelt het als een leegte waar ik naar toe ga. Een groot grasveld waar af en toe een vogel overheen vliegt. En verder een vlaagje wind. Wel mooi maar.... Waar zijn de bergen, de bossen, de onbegaanbare bergen, de herten die voorbij flitsen en de bloemen in bloei die s'avonds weer dichtgaan?
Een leegte die me ook weer helemaal opvult. Een onwerkelijk vooruitzicht, ver van mijn huidige dagelijkse realiteit maar realistischer dan alles dat mijn dagen momenteel vult.

Vakantie 2

Een tent van 50 kg is helemaal zo gek nog niet. Ok, ik tilde hem niet uit de auto, maar ook Niels stond niet te kreunen en te steunen wanneer de zak van de auto naar het gras werd getild. En het opzetten van 50 kg werkt rustgevend, zelfs afbreken in de regen is te doen. Of in de nacht wakker worden van een enorm lawaai van druppels die werkelijk op het tentzeil knallen, is romantisch. Camperen laat je even voelen hoe het is om buiten te leven, je bent even wat dichter bij het dierenrijk, wat meer in contact met de zon en de wind. En met je man en je kind.
Voor mij duurde het even voordat ik thuis (lees: werk) had losgelaten. Blackberry niet meenemen en de onmogelijkheid om je telefoonoplader ergens in te kunnen pluggen (tip: kies de meest primitieve en afgelegen camping uit de gids), dragen bij aan het volledig weg zijn uit je eigen omgeving. Dint had daar een stuk minder moeite mee. Voor haar hadden we evengoed naar Drenthe kunnen rijden, zolang we maar met zijn drieen in de natuur zitten. (We zijn "gewoon" naar Bretagne gereden, zoals gepland. Niets Zwitserland, Engeland, Denemarken of toch stiekem Tsechië).

Heerlijk. Niet mijn telefoon is opgeladen, maar ik ben opgeladen. Vooral tijdens het lezen en het wandelen in de storm, voelde ik mijn batterij groeien. Het gekke is dat ik sinds ik thuis ben geen boek meer heb aangeraakt en voor iedere 20 meter die ik me moet verplaatsen, de fiets pak. Hoe werkt die conditionering dan precies? Iets met belonen toch?

Vakantie

Ik ga op vakantie en neem mee: een tent van 50 kilo. Tsja, je moet wat. Via eindeloos dubben van waar we nou eens heen konden gaan op vakantie, (we zochten naar een vakantie waarin we onze lust naar avontuur kunnen bevredigen en tegelijkertijd de begeerde rust vinden) hebben we besloten om met een tent van 50 kilo in de auto naar Bretagne te krossen. Als ik het mensen vertel, gaan ze lachen. Gister zei mijn verloskundige: "Ja Jonah, je ontkomt niet meer aan Frankrijk met een gezin. Je zult zien: het is er best mooi". Getverderrie. Hoezo ontkom ik niet aan Frankrijk.

Thuisgekomen heb ik meteen het boekje van campings in Europa (ANWB....) erbij gepakt om een camping in Zweden uit te zoeken. Niets gevonden. En is Zweden niet een beetje lang in de auto voor Dint? Ben ik niet gewoon al blij als Dint met een stokbrood in haar hand over de camping hobbelt? Of wil ik meer? Meer avontuuur en meer verhalen om mee thuis te komen? Of is vakantie juist een moment om van het gevoel van 'er moet meer' af te komen?

We gaan het meemaken. Zodra de 50 kilo in de auto is gehesen, vertrekken we met de auto naar...... Niels?