Er was er één jarig hoera hoera

dat kon je wel zien, dat was Dint.
Rennend, vliegend, lachend en kletsend.
Kado's uitpakkend, mensen binnenlatend, pannenkoeken etend en met nichtje Zahra rennend door de tuin, in de regen. Vader stond buiten pannenkoeken te bakken, moeder stond her en der wat te kletsen, proberend de vijf bakken ijs te slijten.

Niet vaak heb ik iemand zo sterk een ervaring in levende lijve tot zich zien nemen. Haar hele lichaam en geest was er, geen verwachtingen van iets anders, geen angsten voor het onbekende. Al zijn er maar drie mensen, ze is vrolijk, blij en verrast. Ze maakt zich geen zorgen of er wel genoeg mensen komen, of er wel genoeg pannenkoeken zijn en is niet teleurgesteld als het regent. Ze staat er niet van te kijken als iemand zonder pakje binnenkomt, maar is blij dat er nóg een bekende komt. Ze is zo overrompeld van alle pakjes, dat ze ze niet eens allemaal uit heeft kunnen pakken. De volgende ochtend aan het ontbijt heeft ze (bijna) alle namen van de mensen die er waren, achter elkaar opgenoemd. Je zag de herinnering op haar gezicht ontstaan.

De verjaardag van Dint is leuker dan mijn eigen verjaardag, en dat terwijl ik gek ben op mijn eigen verjaardag. Dint neemt haar verjaardag zoals die is, waardoor ik dat ook doe. En wat is het dan een feest.