Slakken

Als ik het zo inschat, denk ik dat we momenteel 500 slakken in de tuin hebben, naaktslakken. Je zou denken dat ik nu overdrijf maar dat doe ik niet (moet hierbij wel eerlijk zeggen dat ik ze niet heb geteld). Als de zon richting horizon gaat, komen ze met ze allen tegelijk te voorschijn, God mag weten waar vandaan. Maar opeens zijn ze daar. En ze verplaatsen zich sneller dan je denkt! Als ik de achterdeur 5 minuten open laat staan, kan het zomaar zo zijn dat Dint ineens zegt: "Lak, binnen". En jawel, dan is er een grote glibberige meneer zonder pardon naar binnen geslopen (sorry heren, mijn associatie bij naaktslakken is meer mannelijk dan vrouwelijk).

Nou is het hartstikke gezellig dat die beesten voortdurend overal opduiken daar zij de enige huisdieren zijn die wij Dint momenteel bieden. Ze is dol op dieren maar we hebben er nog niet aan toegegeven. Stel je voor dat je naast al je dagelijkse beslommeringen een hond hebt. Die moet je dan iedere dag 2 keer uitlaten en dan nog zit zo'n beest verder de hele dag thuis. Het wandelen met zo'n dier lijkt me nog best lekker, maar het met een zakje erachter aan hobbelen lijkt me minder aangenaam. Of een poes: als je op vakantie gaat, wat dan? Of een konijn waarvan je het hok iedere week moet verschonen en waar verder niet zo heel veel lol aan te beleven is. Of een cavia die zo kan piepen, of een fred of een rat.... Nee, nog niet.

Opeens denk ik aan mijn kritische houding naar vrouwen die zeggen dat ze nog geen kinderen willen omdat ze graag nog willen reizen. Dat dacht ik ook maar toen ik opeens moeder werd, dacht ik wel anders. Hoe kun je het verlangen om te reizen nu vergelijken met het meest liefdevolle en ingrijpende van het leven? De wil om te reizen viel in mijn ogen volledig weg tegen het krijgen van een kind. En nu maak ik dezelfde vergelijking met een poes?

Of is het de angst voor de full package deal? Huisje, boompje.....beestje?