Dint heeft een nieuw spel. Uit het niets doet ze haar jas aan, haar tas op haar rug en zegt ze: " Dag! Dint gaat weg! Mama en papa alleen, Dint met de fiets. Dag, dag". Ze zwaait, loopt naar de deur, pakt de sleutel en probeert de deur open te krijgen. Terwijl ze met de sleutel loopt te pielen roept ze met een grote grijns nog een paar keer " Dag, Dag, Dint naar Opa en Oma, Dintje weg. Mama, papa alleen". Ze vindt het prachtig. Ze maakt een spel van het afscheid dat wij van haar nemen als we s'ochtends naar ons werk gaan.
Ik vind afscheid nemen heel moeilijk. Op schiphol krijg ik al tranen in mijn ogen als ik anderen afscheid zie nemen en zelf stel ik het zo lang mogelijk uit. En ja, natuurlijk moet ik dan ook vaak huilen. In een gesprek met mijn coach kwam afscheid een keer aan de orde. Hij verbond mijn moeite met het nemen van afscheid met het maken van verbinding. " Als je geen afscheid kunt nemen, verbind je je ook moeilijk. Want als je je verbindt, zul je ook weer een keer afscheid moeten nemen."
En Dint? Vindt zij afscheid nemen echt leuk en maakt ze dan ook heel makkelijk verbinding? Of is het spel een manier waarop zij het afscheid dat ze zo vaak neemt van ons verwerkt?
No comments:
Post a Comment