Gister kwam Dint met haar duim tussen de deur. De huid is van haar vinger geschraapt, er zit een bloeduitstorting onder haar nagel en verder is de duim dik, heel dik.
Naast heel hard huilen, gilde ze het uit van de pijn. Koud water deed wonderen. En dat huilen ook. Ik moedigde haar aan de pijn eruit te huilen. Samen riepen we: " Stomme deur" en af en toe riep Dint: "Stomme mama", ik had immers de deur dicht gedaan.
Laatst had ik een deelnemer in een training die in het bijzijn van de rest in tranen uitbarstte. Ze probeerde het nog in te houden, tevergeefs. De rest wist ook niet helemaal hoe te reageren op zoiets intiems. Ik heb haar niet aangemoedigd het uit te gillen van de pijn die ze van binnen voelde. Maar ik vond het mooi dat ze het ons liet zien, al wist ik ook niet precies wat ik moest zeggen.
Dint is heel trots op het verbandje dat eromheen zit, liet het vanmorgen aan de bouwvakkers bij ons in de straat zien. Als het verbandje afgaat, voelt ze bij het zien van haar duim weer de pijn. Ze verheugt zich op elk nieuwe verbandje.
No comments:
Post a Comment