Lichaamstaal

Voordat Dint gaat slapen houden we sinds kort een vertelrondje. Dat houdt in dat Dint, Niels en ik allemaal iets over de dag vertellen. We merkte dat het haar helpt in het verwerken van de dagelijkse indrukken die ze nu zo bewust meemaakt.
De laatste paar keer was ze steeds heel druk gaan zwaaien met haar hoofd en bovenlichaam. Ik dacht dat het voortkwam uit enthousiasme en onrust in haar lichaam van de vermoeidheid (zo moeder zo dochter). Vandaag werd duidelijk wat er achter deze beweging zit.
Terwijl ze zo bewoog, zei ze: " Ik was in het ziekenhuis en deed zo". Voor het eerst dat ze deze combinatie van woorden en beweging maakte maar ik wist gelijk wat ze bedoelde. In het ziekenhuis had ik haar in de houdgreep gehouden om ervoor te zorgen dat de dokter het kapje, waardoor ze een medicijn kreeg toegediend, op haar neus en mond kon houden. Dit zou haar benauwdheid direct veminderen en was in die situatie de beste keus. Maar het was vreselijk. Dint krijste het uit en draaide als een dolle met haar hoofd en lichaam heen en weer om het kapje kwijt te raken en keek mij met grote ogen aan en riep: " Help, mama, help". En ik maar stevig vast blijven houden omdat ik wist dat het toen het beste was.
Ik heb nog vaak teruggedacht daaraan omdat er zoveel angst in haar ogen had gezeten. En ik ben dus duidelijk niet de enige die eraan terug denkt. Meerdere avonden vertaalde ze met haar lichaam de ervaring die ze had gehad. Ze vertelde het niet, maar beelde het uit, ook al vertelde ze een ander verhaal dan wat er bij die bewegingen hoorde. Zou onze allesbepalende lichaamstaal op herinneringen zijn berust?