11 November

Macrobiotiek en 11 november is niet de beste combinatie. Ik weet nog dat ikzelf als kind met mijn pompoen de straat op ging maar bij thuiskomst al het opgehaalde snoep inruilde voor verantwoord snoep: half zo zoet en half zoveel. Van al het snoep dat we hadden opgehaald maakte we dan een Hans en Grietje huis, de mandarijntjes mochten we opeten. En echt waar: ik heb niet één snoepje stiekem gesnoept bij het maken van dat huis of op de avond zelf.

Omdat Dint deze snoepruil waarschijnlijk nog niet zal begrijpen, als ik het zo opschrijf begrijp ik zelf ook niet waarom ik daar ooit mee akkoord ben gegaan, hebben we besloten om nog 1 jaar het lopen in de buurt uit te stellen.

Na de beslissing niet de straat op te gaan met Dint, kwam de vraag op: wat schotelen we de (eventuele) kinderen voor die bij ons zullen aanbellen? Ik had nog een zak met pepernoten (met suiker) in de kast liggen en een zak met suikervrije pepernoten. Dat zou wel genoeg zijn, dacht ik.

18.00. Wij net aan tafel, de bel gaat. Niels en Dint doen open, ik frutsel wat pepernoten in aluminiumpapier, leg de pakketjes op een schaal met wat kastanjes en ren naar de voordeur, waar het liedje "mijn moeder is een dikzak" natuurlijk al lang is afgelopen. Ik geef Dint de schaal en die begint zorgvuldig de pakketjes uit te delen.

18.05. Dint zit weer aan tafel en eet een hap. De bel gaat. Weer rennen Dint en Niels naar de deur en weer flans ik de pepernoten in een pakketje want die kinderen komen met hele delegaties. Zak 1 is op. We stappen over naar de suikervrije pepernoten.

De bel blijft achter elkaar rinkelen. Louk eet rustig zijn boord op terwijl vader en zus steeds heen en weer naar de deur lopen en moeder wat zenuwachtiger wordt want ook zak 2 raakt langzaam op. Zelfs de kastanjes verdwijnen in de plastikzakken. "Oh, wauw, een tamme kastanje! " hoor ik een kind zeggen, "Wij hebben een echte poffer thuis!".

Ergens achter in de kast vind ik nog een zakje suikervrije snoepslierten met aardbeismaak (het is dat het erop staat, anders zou je ze geen aardbeismaak toekennen), en een halve chocoladeletter die ik in stukken breek en op het boord leg.

18.15. Weer gaat de bel. Nu is het mijn beurt om met Dint naar de deur te lopen. 8 meisjes zingen 11 november, vrolijk, lachend, wiegend op hun gezongen muziek. Ze kiezen allemaal een aardbeisliert en steken hem direct in hun mond. Ik wordt er een beetje onzeker van want zo lekker zijn ze niet.... opeens voel ik mezelf 'de moeder van dat huis worden waar ze geen lekker snoep hebben'. Die moeders zijn dus ook leuk. Gelukkig is er één sliert over: voor Dint.

Er wonen nóg meer kinderen bij ons in de buurt dan ik al dacht. En ze vinden het 11 november fantastisch, net als ikzelf toen ik klein was. Ik kon maar moeilijk afscheid nemen van dit feest. Al helemaal toen de tijd aanbrak dat ik het snoep wel zelf mocht opeten. Net als twee meisjes van een jaar of 14 die gister met hun telefoon als lichtje een liedje kwamen zingen. Ze hebben van Niels een kastanje gekregen.

Dint vraagt waarom alle kinderen voor haar zingen. En snoept af en toe een pepernoot. Ze geniet, mist niets. Volgend jaar gaan Dint en ik samen een pompoen uithollen en de straat op. Wat we met het snoep doen..... we zien wel.