Leeftijd

De leeftijd verschuift. Waar de statistieken zeggen dat de gemiddelde leeftijd waarop een hoogopgeleide vrouw zwanger wordt 34,5 is, denken meerdere vriendinnen van mij al serieus na over kinderen, een enkeling heeft de wens al groen licht gegeven. En diegene die er nog niet serieus over nadenken, realiseren zich wel dat ze bijna 30 zijn en wat de gevolgen zullen zijn als ze nog heel lang wachten met het krijgen van kinderen.
Via mijn vriendinnen maak ik kennis met een fase die nog helemaal niet zo makkelijk is. Een fase die Niels en ik door het plotselinge geluk hebben overgeslagen: Hoe beslis je dat je klaar bent voor kinderen? Wat wil je nog doen voordat je aan kinderen begint? Vragen als: wil ik niet nog een grote reis maken, met of zonder mijn vriend? Ben ik ver genoeg in mijn carierre? Kunnen we het financieel wel aan? We zullen moeten verhuizen.... waar moeten we wonen? komen allemaal aan de orde. Maar hoe kun je antwoord geven op die vragen? Al helemaal als je niet weet wat het krijgen van kinderen inhoudt? Wat er dan met je gebeurt?
Mijn ervaring is dat de antwoorden op deze vragen pas ontstaan op het moment dat je de antwoorden echt nodig hebt: als je zwanger wordt, als het kind er echt is, als je een kans krijgt in je werk (of juist niet). Als je het gevoel hebt dat je klaar bent voor kinderen, heb je nog geen kinderen.
Zelf was ik nog niet klaar voor kinderen, maar na die 9 maanden stond ik te popelen en ik heb me nog nooit ergens zo klaar voor gevoeld als toen. Nog nooit heb ik ergens zo vurig naar verlangd als toen naar de geboorte van de baby in mijn buik. Nu er twee kinderen zijn, fantaseer ik ook wel eens over drie maanden in mijn eentje reizen door Zuid-Amerika, een kinderwens van mijzelf. Maar het intense genieten van de momenten die ik nu alleen ben, of de momenten waarop Niels en ik even alleen zijn, heb ik voordat we kinderen kregen nog niet vaak gevoeld. Gewoon omdat je weet dat de momenten zeldzamer zijn dan voorheen. En daar komt nog het genieten met de kinderen bij.