Bakfiets

Niels en ik zijn gezwicht: we hebben een bakfiets aangeschaft. Met twee kinderen (samen 20 kilo) boodschappen doen was gewoon niet meer te doen (helemaal niet als je streven is om één keer per week boodschappen te doen). Een rib uit ons lijf maar het is het geld dubbel en dwars waard. Louk zetten we in de maxicosi voorin, Dint op het bankje en in 2 minuten fiets je fluitend (7 versnellingen) de stad in. Dint lacht naar Louk, Louk lacht terug, en valt op een gegeven moment in slaap. Feest.
Het is wel wennen, een fiets die een meter voor je uit de bochten maakt die je met je stuur had ingezet. En die veel eerder dan normaal bij de hobbel aankomt dan je had ingeschat. En het wegzetten van dat joekel is natuurlijk een ramp, hopelijk het stelen ervan ook.
De reden dat we in eerste instantie niet zo'n ding wilde aanschaffen, was omdat we niet met 'dat yuppengedoe' mee wilde doen. Die fiets was zo gehypt, niks voor ons. Wel dus. En nu we er zelf één hebben, zie ik nóg meer van die bakken door de stad heen crossen dan voorheen. In plaats van dat ik denk: 'Wat een hype toch die bakfiets, het kan toch niet handig zijn', lach ik vriendelijk naar de mevrouw die het ding bestuurt, kijk ik hoe zij de maxicosi vastzet en hoe ze bochten van 180 graden maakt. Soms zeggen we zelfs wat tegen elkaar. Ik vind de ouders die een bakfiets hebben helemaal niet zo yupperig meer en veel toegankelijker. En dat ben ik zelf ook. Opeens moet ik aan de Hells Angels denken die elkaar altijd groeten, en de buschauffeurs. Ongelooflijk hoe een simpel element als je vervoersmiddel al het verlangen naar een groepsgevoel kan aanwakkeren.