Spelen

Midden in het winkelcentrum in Amsterdam-noord, ligt een hele grote gekleurde rups met gaten. Het is een van de vele moderne speeltoestellen die de stad telt. Een gewone schommel is nauwelijks meer te vinden. De rups ligt er opvallend, telt tientallen kleuren en is (dus) aantrekkelijk voor kinderen.

Er staat een vrouw naast. Voor haar staat een lege kar. Ze kijkt gehaast om zich heen. "Joeri, kom nou, we gaan." Er steekt een koppetje uit een van de gaten van de rups. Het vrolijke jongetje met een grote speen in zijn mond, verdwijnt na enkele seconden weer in de rups. De moeder kijkt weer om zich heen. "Mama gaat naar de Hema hoor". Geen koppetje te zien. Als het kind na een paar minuten uit de rups tevoorschijn komt, pakt de moeder het kind, propt het in de kar en rijdt met een huilende Joeri de Hema in.

Een andere vrouw loopt langs de rups met een speen in haar hand. Ze probeert het kind met de speen langs de rups te lokken, in de hoop dat ze niet wordt opgehouden omdat het kind zo graag in de rups wil spelen. Het mislukt. Het kind verdwijnt in de rups. Bummer.

Een ander kind rent eveneens op de rups af, de moeder sjokt er met een lege kar achteraan. "Ok, eventjes dan. Daarna gaan we brood halen". Na 2 minuten: "Kom, we gaan brood halen." Het kind dat voor de helft in de rups gekropen is schreeuwt: "Hou je kop". Moeder lacht schamper en kijkt even naar mij.

Dint zit op de wipwap naast de rups en kijkt naar wat er allemaal gebeurt, net als haar moeder. Ik voel de drang om te zeggen dat we gaan maar zeg niets. Heeft mijn generatie moeders geen tijd meer om hun kinderen te laten spelen?

Het is 17 uur. "Kom Dint, we gaan groenten halen."